7 minutes in heaven🪽

100000%

تنفس های سردت را به یاد دارم.
همانند آسمانی تیره که گویی اقیانوسی خشمگین است روز هایم را سپری میکنم تا شاید روزی بتوانی همانطور که به تو گرما بخشیدم بیایی و به زندگی ام رنگ ببخشی.
سنگ فرش های خیابان گویی این باران را با کمال میل در اغوش گرفته اند، تا بلکه دیگر احساس تنهایی نکنند؛ همانطور که من بعد از تو غم و خاکستری بودن را پذیرفتم.
بعد از تو در یخبندان قلبم کولاکی شکل گرفته که فقط با وجود تو آرام میگیرد.
میخواهم بگویم که برگردی اما هاله‌ای خاکستری دورم را احاطه کرده که نمیخواهم آن را با تو تقسیم کنم؛ نمیخواهم تورا پژمرده سازم میدانم که تو طاقت نداری.

پروموت میشید 𐙚

و هیچ‌کس نفهمید...

و هیچ‌کس نفهمید که چگونه ناپدید شدم، چگونه در میان صفحات روزها محو گشتم، چگونه نفس کشیدم و در عین حال از هوا تهی بودم. کسی نپرسید که چرا چشم‌هایم دیگر ستاره‌ای در خود ندارند، چرا لبخندهایم همیشه ناتمام می‌مانند، چرا واژه‌هایم در نیمه‌ی راه به خاموشی می‌رسند.

من برای دیگران تصویر بودم، صدایی که گاهی می‌شنیدند و گاهی فراموش می‌شد. برای جهان تنها سایه‌ای بودم که از کنار دیوارها عبور می‌کرد، حضوری که نبودنش تفاوتی نداشت. هر شب، خود را در آینه‌ای که دیگر چهره‌ای را نمی‌شناخت، می‌دیدم. هر روز، در خیابانی که پایم را می‌بلعید، گم می‌شدم.

گفته بودند که زمان زخم‌ها را التیام می‌بخشد، اما کسی نگفت که برخی زخم‌ها زمان را در خود فرو می‌بلعند. کسی نگفت که درد، گاهی نه در فریاد، بلکه در سکوتِ کشنده‌ای خانه می‌کند که حتی پژواکی هم از آن برنمی‌خیزد.

من در میان این همه صدا، خاموش ماندم. در میان این همه رنگ، رنگ باختم. در میان این همه زندگی، بی‌جان شدم. و هیچ‌کس نفهمید… هیچ‌کس نپرسید… هیچ‌کس حتی لحظه‌ای درنگ نکرد که ببیند آیا هنوز هم این سایه، جانی برای زیستن دارد یا نه.