Cənab İsmayıli bacısı Əlişahdan belə nəql etmişdir: (şəhidin qardaşı)
"Bacım Həzrət Fatimənin (s) mövlud günündə dünyaya göz açıb. O, təhsilini Tehranın "İslami Vəhdət" məhəlləsindəki "İran Məktəbi"ndə keçirib. O, dərsə hədsiz dərəcədə həvəs göstərirdi və həmişə məktəbdə əla şagird idi. Bəzən otağının işığı gecə yarısına qədər yanır, dərs oxuyur.
O biri bacımla mən ibtidai sinifdə oxuyanda Rübabə o qədər məsuliyyətli idi ki, həmişə bacımı və məni məktəbə aparır, sonra öz məktəbinə gedirdi. 9 yaşına çatanda çadırı örtüyü seçdi. Evimiz jandarm kazarmasının yaxınlığında idi və inqilab zamanı Rübabə nümayişlərdə, yürüşlərdə iştirak edir, kazarmadan silah daşınmasında fəal iştirak edirdi.
Valideynlərim ondan narahat olub dedilər ki, sən qızsan, qoy bu işləri kişilər etsin. Amma Rübabə qətiyyətlə dedi: “İnqilab və İmamın yolu üçün əlimizdən gələni etməliyik”. “İmamın kürəyini boş qoymamalıyıq”.
İslam İnqilabının qələbəsi və düşmənin tətbiq etdiyi müharibənin başlanmasından sonra Rübabə dəfələrlə anama deyirdi: “Kaş oğlan olaydım və cəbhələrə gedib şəhid olaydım”. Arzusu cəbhəyə gedə bilmək idi və bu səbəbdən İslam Respublikasının məqsədlərinə çatmaq və düşmənlər üzərində qələbə çalmaq üçün təsirli olan hər şeyi etdi və bir saat belə boş oturmazdı. O, dərsdən evə gələndə bir neçə saat anasının xidmətində qalır, paltar yumaqda, yemək bişirməkdə ona kömək edirdi. Bundan sonra saat 16:00 radələrində Bəsic üzvü olduğu Qəndi məscidinə gedəcək və döyüşçülər üçün azuqə hazırlamaq üçün toplaşan qadınlara kömək edəcəkdi. O, bir neçə dəfə təlim keçmək üçün Xürrəmşəhr və Abadan da daxil olmaqla döyüş bölgələrinə gedib. Rübabənin dərsdən kənarda çoxlu dini işlərlə məşğul olmasına və daim zəhmət çəkməsinə baxmayaraq, o, bir sözlə, mənə və özündən kiçik bacımın dərslərimizdə sevgi və məhəbbətlə yardımçı olan ikinci anamız idi.
O, böyük oxucu idi və Şəhid Mötəhərinin kitablarına xüsusi maraq göstərirdi. O, İran Məktəbi Kitabxanasının yaradıcısı oldu və özü də kitabları topladı, nömrələdi və öyrənmələri üçün tələbələrə payladı. Kitabxana indi Rübanın adını daşıyır.
Rübabə hicaba çox bağlı idi və geyim növü onun üçün o qədər önəmli idi ki, 9 yaşında çadır geyinməyi seçib və şəhid olana qədər geyinib.
Onun kiminsə qeybətini çəkdiyini heç xatırlamıram və bu günahdan həmişə ehtiyat edirdi. O həddə ki, onun yanında qeybət edən adamlarla dəfələrlə üz-üzə gəlib “qeybdə onlardan danışma” deyirdi.
Səhiyyə və Təhsil Nazirliyi Hur Mərkəzində könüllü olaraq cəbhə bölgəsində olan insanlar üçün ilk tibbi yardım dərsləri keçirdi. Bacım cəbhədə olmaqda çox maraqlı olduğu üçün bu dərslərdə iştirak edirdi. Şəhid olmamışdan bir həftə əvvəl Rübabə anama “Mən şəhid olmaq istəyirəm” deyirdi.
1984-cü il sentyabrın 1-də səhər idi, bacım ilk yardım dərslərində iştirak etmək üçün yola düşməyə hazırlaşırdı. Atam onu dərsə aparmağı planlaşdırmışdı, amma bacım dedi ki, narahat olma, uşaqlarla mikroavtobusda özüm gedəcəm. MKO artıq Azadlıq Mərkəzi ilə üzbəüz yerləşən Dəmiryol Meydanındakı telefon köşkünə bomba yerləşdirmişdi. Səhər saat 8:45 radələrində bacım dostları ilə dəmiryol vağzalında mikroavtobusdan enərkən qəfildən yüksək səs eşidildi və o, iki dostu ilə birlikdə bombanın partlaması dalğası nəticəsində həlak oldu.
Bu cinayətləri törədən və o telefon köşkünə bomba yerləşdirən şəxslərdən aldandıqları üçün çox şey gözlənilmir. Əsas hekayə Amerika və İsraillə əl-ələ verən bu qrupun liderlərinə gedib çıxır. Münafiqlər döyüşdə uduzduqları qənaətinə gəldikdə, inqilaba qarşı silaha sarılaraq, mənim bacım kimi özünə qarşı heç bir müdafiəsi olmayan günahsız insanları aradan götürərək silahlı mübarizə apardılar. “Beynəlxalq təşkilatlar yalnız insan hüquqlarını müdafiə etmək iddiasındadırlar, eyni zamanda insanlığa kömək etmək üçün öz maraqlarından kənara çıxmırlar”.
