دخترک تنها در گوشه اتاقش کز کرده بود و به این فکر می‌کرد که چه کار کرده است که مستحق این همه درد است؟ او فقط به دنیا آمده بود تا زندگی کند، نه اینکه تمام دردهای دنیا به او روی بیاورند. حتی اگر گریه می‌کرد، کسی نبود که به او اهمیت بدهد، چون او... او به جز خودش کسی را در کنارش نداشت. او حتی خودش را هم داشت از دست می‌داد.
تنها راه آرام کردن خودش، حرف زدن با دیوارهای اتاقش و در آغوش گرفتن بالشتش بود؛ چون او تنها بود. کلماتی که به خودش می‌گفت آنقدر دردناک و وحشتناک بودند که دل هر آدمی را به رحم می‌آورد! شاید او منتظر یک روشنایی در تاریکی ذهنش بود تا او را از اعماق تاریکی نجات دهد؛ دستش را بگیرد و به روشنایی ببرد.
اما... او تنهاتر بود؛ می‌دانست کسی نیست تا به او کمک کند. حتی اگر درخواست کمک می‌کرد، با سرکوب‌های دیگران روبه‌رو می‌شد. درک می‌کرد... کسی او را نمی‌خواست؛ چرا باید چنین کسی را بخواهند که حتی از خودش هم متنفر است؟
او خود را مسئول تمام رفتارها می‌دانست؛ فکر می‌کرد فردی بی‌لیاقت است که اگر حرف بزند، باز هم کسانی هستند که به او بگویند «خفه شو!» او حتی از صورت خود هم تنفر داشت... چون کسانی بودند که باعث تمام رفتارهای دختر بودند.
سوالی که ذهن او را درگیر کرده بود این بود که چرا او باید این همه درد را بکشد و کسی در پشت او نباشد؟ کسی که همدردش باشد یا حتی یک ناجی! خانواده‌ای که جز درد چیزی به او نداده بود... او محبتی از آن‌ها دریافت نکرده بود و چیزی که از آن‌ها می‌شنید این بود که چرا انقدر بی‌احساس است.
چه کسی باعث بانی این اتفاق‌ها بود؟ خودش؟ خانواده‌اش؟ دوستانش؟ فقط می‌دانست که نباید در این زندگی باشد. حتی از مقایسه کردن خود با دیگران خسته شده بود، چون می‌دانست آن‌ها بهتر از خودش هستند. هر قطره اشکی که از چشمانش سرازیر می‌شد، یک دردی از او بودند که نتوانسته بود به زبان بیاورد؛ چون کسی او را نمی‌شناخت.
او حتی خانواده خود را هم نداشت... او هیچ کس را نداشت... او تنهای تنها بود. اگر می‌توانست، حتی دیگر تحمل نمی‌کرد؛ زندگی خودش را تمام می‌کرد... اما او امید داشت که شاید فردا چیزی تغییر کند. او امیدوار بود که خدا او را می‌بیند و همراهش است؛ او را نجات می‌دهد و از این تاریکی رها می‌شود.
