نامـه ای از کیـم تهیـونـگ، ۲۸ جـولای ۱۹۹۶
آخریـن لبخنـدش را رهسپـارِ نامـه های خوانـده نشـده اش کـرد، دیگـر وقـت سـوزانـدن واژگـانـی بود که در انتحـارِ معشوقـه اش بـه پـای محکمـه رفتـه بودنـد؛ هـر سطـر از نوشتـه هایـش عطـر شقایـقِ مـرده ای را می داد کـه با بوسـه های به خـاك رفتـه مکتـوب شـده بودنـد. ساعـتِ ۳ و ۴۵ دقیقـه بامـداد، با نوشیـدنِ قهـوه ای معطـوف بـه احساسـاتِ سربریـده بـه دنبال یـادداشـت شمـاره ۷ می گشـت، یـك زنـدگـیِ نیمـه کـاره در آن صفحـه نگاشتـه شـده بـود، لحظـه ای منسجـم از آغـوشِ سـردِ خورشیـد و مـاه در قابـی محسـور کننـده، ایـن آخریـن خاطـره ای بـود که هـر دویِ آنهـا در یـك قطعـه از روزگـار در کنـار هـم قـرار می گرفتنـد، پـس بـه گونـه ای زیبایـیِ مغمـوم آن ثانیـه را در آغـوشش گنجانـد، کـه بـه هنگـامِ مـرگ و به خـاك سپـردنش، تنهـا عنصـرِ باقـی مانـده از او عطـرِ معشوقـش باشـد.آنگار آخرین یادگاری هایت باشکوه ترین قسمتِ خاطراتمان بود
باران گرفته، مانند آن است که اینک آسمان گریه اش گرفته؛
"Writer: Arshida"
