همه می‌دانند برادر محسن رضایی قبل اینکه به فرماندهی کل س‌.پ.ا.ه منصوب شوند، از مسائل نظامی اطلاع نداشتند، بعد از انتصاب هم با دستیارانشان در قرارگاه‌ها نشستند. کسانی هم که در قرارگاه‌ها می‌نشینند چیزی یاد نمی‌گیرند. بچه‌هایی مثل حاج علی موحد و حاج احمد متوسلیان نیز در دل خون و آتش منزوی می‌شوند. اصل قضیه و مشکل ما در این نهفته است که فرماندهی ما آنطوری که باید و شاید نمی‌تواند در جنگ کار کند. برادر محسن رضایی باید جواب دهد که [چرا] وقتی عملیات شروع می‌شود، نیروها به امید خدا رها می‌شوند و اصلاً در صحنهٔ عملیات فرماندهی وجود ندارد. با تاکتیک‌های دشمن مقابله نمی‌شود و نیروهای ما میانهٔ میدان رها می‌شوند و دشمن هم با کارشناسان نظامی که دارد نیروهای ما را قیچی می‌کند، منهدم می‌کند و اسیر می‌گیرد.

عصر احمدآقا خمینی‌ آمد. گفت‌ امام‌ دستور داده‌اند که‌ مطبوعات‌ با افرادی‌ که‌ تحریک‌‌کننده‌ حرف‌ می‌زنند، مصاحبه‌ نکنند. دربارهٔ راه‌ همکاری‌ با آقای‌ بنی‌صدر صحبت‌ شد. قبل‌ از ملاقات‌ من‌، با آقای‌ بنی‌صدر ملاقات‌ داشته‌. می‌گفت‌ آقای‌ بنی‌صدر کم‌ کم‌ به‌ خود آمده‌ و دارد آماده‌ همکاری‌ با دولت‌ می‌شود.

۱۸ اردیبهشت ۱۳۶۰

برادر حسین فهمیده در برنامه صبحگاهی می‌گوید برادرم وصیتنامه ندارد، مجری سرتکان می‌دهد و تائید می‌کند. فردای همان روز مهمان همان برنامه، رئیس بسیج دانش‌آموزی است و روی همان آنتن وصیتنامه حسین فهمیده را قرائت می‌کند و مجری برنامه هم سرتکان می‌دهد و تائید می‌کند!

از سال ۸۴ تا سال۹۲، پدر سینما را درآوردند. صفارهرندی، شخم زد فرهنگ ایران را. خود احمدی‌نژاد در دفترش به من گفت که وزیر ارشاد من مشایی بود در دولت اول، این آقا(صفارهرندی) را به من تحمیل کردند. صفاری هرندی قیافه‌اش به این کارها نمی‌خورد. وقتی فیلم "زندگی خصوصی"ِ من را کشیدند پایین، من در دفتر احمدی‌نژاد بودم. ایشان به حسینی(وزیر ارشاد دولت دومش) گفت تو دیگر وزیر من نیستی. چرا گذاشتی فیلم مردم را بکشند پایین؟

رهبری در آن ديدار[سال ۱۳۹۱] در چهارچوب وظايف و جهت‌گيری‌های مجمع نسبت به گذشته تأکيدات تازه‌ای داشتند و بعد اشاره کردند که عوامل پشت دوربين بيرون بروند. وقتي آقايان رفتند، رهبری خطاب به آقای هاشمی گفتند اين حرف‌ها چيست که اين روزها شما مطرح می‌کنيد. ظاهراً همان موقع مرحوم هاشمی با فصلنامه‌ای به‌صورت تفصيلی در ضرورت ارتباط با آمريکا مصاحبه‌ کرده بود و حرف‌هايی زده بود. رهبری گفتند منشأ اين حرف‌ها چيست؟ آقای هاشمی در توجيه گفت که من زمان امام هم مسائلی که به نظرم می‌رسيد مصلحت است، می‌گفتم و خيلی وقت‌ها امام هم می‌پذيرفت. رهبری سريع گفتند که امام رابطه‌‌ی با آمريکا را نپذيرفتند.

اولی که حزب توده پیدا شد، آن شخصی که این حزب را درست کرد و همه می‌گفتند که او از شوروی سرچشمه گرفته است، آن شخص همسفر من در مکه بود. و زمانیکه در بیروت ما سیزده روز در انتظار کشتی بودیم، او پیش ما هم می‌آمد. یک آدم نمازخوان، حج‌برو و خیّری هم بود.

امروز ان‌شاءالله تعالی شانه‌العزیز، به میمنت و فیروزی باید وارد شهر مشهد مقدس و فایض به زیارت مرقد منور امام ثامن ضامن، علیه الاف التحیه و الثّنا بشویم. مردم مشهد هزار جور بودند، از هر طایفه، زن زیادی بود در بام‌ها و غیره. خیلی راه راست راندیم تا رسیدیم دم بست، آن‌جا پیاده شده، علم‌های حضرت را آوردند بوسیدم. زیر نقاره‌خانه حضرت که بسیار مرتفع و بنای عالی است، جقّه[ی شاهی] را برداشته، کلاه متعارفی سر گذاشته داخل صحن شدیم؛ یعنی داخل بهشت شدیم، حالتی دست داد که به وصف نمی‌آید. ان‌شاءالله نصیب همه مسلمین بکند.

سرکار فریده خانم [مادر فرح] باز هم تقاضای یک اتومبیل مرسدس بنز بزرگ و عالی دیگر کرده بودند که البته دربار برای ایشان (اضافه بر سه اتومبیل عالی که دارند) بخرد. به عرض رساندم. با کنایه فرمودند: «البته بخرید، درویشی که بیش‌تر از این نمی‌شود!» از این‌که سرکار فریده خانم به ظاهر خود را درویش وانمود می‌کنند که به چیزی اعتنا ندارند شاهنشاه کلافه هستند.

۲۰ خرداد ۱۳۵۴

دانشجویان دانشکدهٔ بابلسر [دانشگاه مازندران فعلی][به علت] این‌که ۱۴ نفر از رفقای آن‌ها نمره کم آورده‌اند، رئیس دانشکده را کتک زده بودند، به شاهنشاه گزارش عرض کردم. فرمودند: «اطلاع به من رسیده و خیلی جای تعجب است که ما بالاخره نتوانسته‌ایم این دانشگاه‌ها را اداره کنیم. اگر در کشوری بود که کاری انجام نمی‌شد، قابل قبول بود، ولی در این‌جا چرا؟» عرض کردم: «یک مقداری تنبلی و بهانه‌جویی. یک مقداری تحریک خارجی و یک مقداری هم معایب کار‌های ماست.» فرمودند: «چه عیبی است که ما نمی‌دانیم؟» عرض کردم: «احساسات جوان‌ها را نمی‌دانیم، وقت هم صرف آن‌ها نمی‌کنیم، آن وقت دشمن با زیرکی و هوشیاری انگشت روی کوچک‌ترین معایب ما می‌گذارد.» دیگر شاهنشاه چیزی نفرمودند. قدری فکر فرمودند. عرض کردم: «از وضع دانشجویان [ایرانی]در خارج هم که خبر دارم، عین همین مطلب صادق است.» باز هم چیزی نفرمودند و امری صادر نکردند.

۱۵ اردیبهشت ۱۳۵۵

آیت‌الله احمد خوانساری تلفن کرد که «در قم برق نیست و مردم بی‌آب مانده‌اند.» تلفنی به شاهنشاه عرض کردم. فرمودند: «فوری به دولت بگو.» به نخست‌وزیر [هویدا]تلفن کردم. گفت: «الان یک نفر آدم می‌فرستم.» گفتم: «آدم فرستادن چه فایده دارد؟ موضوع تشنگی و گرسنگی را نمی‌شود مثل سایر کار‌ها ماست‌مالی کرد، اگر آب نباشد، آن هم در این گرما آدم می‌میرد. برق را راه بیندازید.» قدری خجل شد. گفت: «البته، البته.»، ولی این حرف‌ها نیست. کار از پایه خراب است. اکنون باز در تهران بی‌برقی است، من‌جمله منزل خودم هر شب برق قطع می‌شود و ناچار یک موتور برق کوچک خریده‌ام که این دو سه روزه به کار بیفتند. گرچه از این کار خجلم که از همرنگی و همدردی مردم بیرون می‌آیم، ولی چاره ندارم؛ سیم‌های تلفن فوری من به اتاق‌های مختلف قطع می‌شود و گرفتارم. نخست‌وزیر هم گاهی با لباس دفاع ملی عکس تیراندازی خود را به روزنامه‌ها می‌دهد. گاهی هم شهردار خرقان می‌شود و لباده مردم خرقان را به تن می‌کند. کار به حدی مسخره شده که از تصور خارج است.

۲۷ خرداد ۱۳۵۶

به یاد دارم یک بار هنگامی که مسئله رابطهٔ ایران و آمریکا مطرح شد، پدرم برخاست و صحبتی کرد. او گفت شما [نمایندگان مجلس اول] مصلحت ملی را در نظر بگیرید. اکنون که حالتی از خشونت پیدا شده، مصلحت ملی ما این است که این خشونت را به سمت آرامش ببریم. ما از درگیری با آمریکا فایده‌ای نمی‌بریم، بلکه آنها بیشتر می‌توانند به ما ضرر بزنند. ظاهراً این صحبت برخلاف نظر آقای خمینی بود که گفته بودند: «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند.» پدرم این را گفت و رفت و از جلسه خارج شد. قهرمان رحمانی، نمایندهٔ تاکستان بلند شد و گفت «جلویش را بگیرید! دارد فرار می‌کند!»

در جلسهٔ مجمع تشخیص‌ مصلحت نظام، بخش دیگری از قانون حمایت از سرمایه‌گذاری خارجی تصویب شد. آقای حجازی [قائم‌مقام دفتر رهبری] ‌گفت، بعضی به رهبری اطلاع داده‌اند که در قانون، ابهام‌های مُضری وجود دارد. به آقای محسن رضایی  [دبیر مجمع] گفتم‌ که متن را ببرد تا رهبری ببینند؛ اگر پیشنهادی دارند، بفرستند.

۱۴ اردی ۱۳۸۱

وارد باغ لاله‌زار که شدیم به‌قدر چهار پنج هزارنفر زن دیدیم که توی خیابان‌ها ایستاده‌اند. زن‌های زیاد به‌قدر چهارپنج هزار زن بود که بیشترش خوشگل و قشنگ و خوب بودند. آدم که می‌دید واقعاً لذت می‌برد. همین‌طور آمدیم؛ پهلویِ دیوار عمارت که وسط باغ است، یک دختر دیدیم، صورت خود را باز گذارده به طوری‌که ما و تمام نوکرها که همراه بودند دیدند؛ هیچ رویِ خود را نگرفت، بسیار خوشگل و خوب بود. قدری او را نصیحت کردیم که چرا دختر روی خود را باز می‌گذاری؟ اما خیلی خوب دختری بود. بعد رد شدیم، زن‌های دیگر، دخترهای دیگر، خیلی زیاد بود. آمدیم تا از در باغ بیرون آمده سوار کالسکه شده، آمدیم به منزل. بعد که رسیدیم آغاعلی‌خان، خواجهٔ انیس‌الدوله که در باغ لاله‌زار هم همراه ما بود و دختره را دیده بود معلوم شد او را با خودش به اندرون آورده است. رفتیم دیدیم همان دختره است. گفتیم چرا او را آوردی البته بفرستید به خانهٔ خودش برود؛ روانه کردیم رفت. معلوم شد این دختره از یک طرف نوهٔ سالار آصف‌الدوله مرحوم و از طرف دیگر نوهٔ میرزافضل‌الله وزیرنظام است. نجیب دختری بوده است.

شوال ۱۳۱۲

محمدرضا پهلوی، راه‌حل اصلاحات ارضی حزب توده را در اوایل دهه‌ی ۱۳۴۰ با تغییرات اندک به اجرا گذاشت.

حالا ما رفتیم آقا. فردا از پرسپولیس رفتیم، این تیم درست می‌شود؟

فروردین ۱۳۹۴