ክፍል 1
"እሺ ተከሳሽ ክሱ ደርሶዎታል?"
(ለምንድነው አንቱ እያለች የምትጠራኝ?)
"አዎ ደርሶኛል"
"የስድስቱንም ሰዎች ህይወት ማጥፋቶን ለፖሊስ በሰጡት ቃል አረጋግጠዋል?"
"በሚገባ"
በአይኗ ግልባጭ የምታየኝ ዳኛ ድምፅ ጎርናና ነው (ደግሞ ሲያስጠላባት)
"በምን መንገድ ነበር ህይወታቸው እንዲያልፍ ያደረጉት?"
"በእሳት"
"በእሳት ሲሉ?"
(እዛው ሙሉ ፍርድ ቤቱን አንድጄ እንዳሳያት ነው?)
.
.
.
ድሮ......ብዙ ትውስታዎች....
"አንተ ምን ያንቀጠቅጥሀል? የምታውቀው ሰው አይደል የተሰበሰበው?"
.
.
.
"አንተ!"
.
.
.
"ደደብ! አንተን ለማስተማር መስሎኝ የሰው ፊት የሚገርፈኝ?"
.
.
.
"አንተማ እንደእናትህ ልክስክስ ነው የምትሆነው!"
ወንዶችን አልወድም! በተለይ አፋቸው መጠጥ መጠጥ የሚሸቱትን! በተለይ ወርቅ ጥርስ ያላቸውን! በተለይ መሀሉ ላይ ፅሁፍ ያለው ኮፊያ የሚያደርጉትን! ሁሉም እሱን ይመስሉኛል! ራሱን አክሊሉን!
ሴቶችን አልወድም! በተለይ መሀል ጣታቸው የተሰበሩትን፣ በተለይ ጎርናና ድምፅ ያላቸውን፣ በተለይ ፀጉራቸውን ሁለት ቦታ የሚሰሩትን! ሁሉም ሮማንን ይመስሉኛል፡፡
ትምህርህትቤት መሔድ አልወድም፡፡ የዜግነት ክብር አልወድም፡፡ አስተማሪ አልወድም፡፡ ከጥቁር ሰሌዳ እየበነኑ የሚመጡ የጠመኔ ፍርፋሪዎችን አልወድም፡፡ ሁሉም ያበሽቁኛል፡፡
ዛሬ......
"አዎ ቤት ውስጥ ተቃቅፈው እንደተኙ በእሳት አቃጠልኳቸው!"
በድምፄ ውስጥ ለሰማችው ኩራት የተሰማትን ከአንዱ መመደብ የከበዳት ዳኛ ከስራዋ ይልቅ ሰው መሆኗ በልጦባት መሰለኝ ጥላቻዋ ፊቷ ላይ ታውቆባት ነበር፡፡
ፊቷ ደም እንደለበሰ ለቀጣይ ቀጠሮ ቀን አስቀመጠች፡፡ እጆቼን ወደኋላ ጠፍረው ሲወስዱኝ ወደ ልጅነቴ መለሱኝ፡፡
"አንተ!" ሮማን ት/ቤት ልታስመዘግበኝ ስትሄድ ካልሆነ በስሜ ጠርታኝ አታውቅም፡፡ ድሮ በስሜ የሚጠሩኝ ሁለት ሰዎች ነበሩ ትዕግስት እና ሳሚ፡፡
ትዕግስት የክፍላችን ቆንጆ ልጅ፡፡ ለዛውም አቆላምጣ "አቤልዬ" ትለኝ ነበር፡፡
ሳሚ እንደኔ አስተማሪ እና ትምህርት የሚጠላ ከኋላዬ ይቀመጥ የነበረ ልጅ እሱም "እ አቤል" ይለኝ ነበር፡፡
"አቤት" አባባሌ ዘወትር የማሻሸውን ቀኝ እጄን በቀስታ ወደ ሲዖል እየጎተተ የሚወስድ አምላክ ያለ እንጂ እናቴ የምትጠራኝ አልመስልም ነበር፡፡
"ና ሱቅ ሂድና ሞዴስ ግዛልኝ" ለምን እንደሆነ አላውቅም ሞዴስ መግዛት ያሳፍረኝ ነበር፡፡ በጣም በጣም ያሳፍረኝ ነበር፡፡
ልገዛ በወጣሁበት ግን በዛው ቀረሁ....
የት?
