‌ 𐙚‌𝗁𝗈𝗐𝖾𝗅

🖊️در غروبِ طلاییِ خاموش،
که جهان خسته از های‌وهوی‌ست،
سایه‌ها می‌کشند آهسته
پرده‌ای نرم بر رویِ دوست.

در میانِ سکوتی دل‌انگیز،
پشت پنجره‌ای نیمه‌باز،
می‌نشیند نوای پیانو
مثل آوازِ بارانِ ناز.

انگشتانی لطیف و عاشق
روی کلیدها می‌لغزند،
مثل پرواز یک رویا
که در آغوشِ شب می‌رقصند.

هر نُتی داستانی ناگفته،
از دلی بی‌صدا می‌گوید،
گاهی از شوق، گاهی از درد،
گاه از عشق که در دل روید.

نور نارنجیِ غروب افتاده
بر سپیدیِ سازِ خاموش،
هر صدایش چو رنگی تازه
می‌نشیند بر این پرده‌ی دوش.

صدای پیانو، چون اشکِ آبی،
بر گونه‌های لحظه‌ها می‌چکد،
دل به دل، رازها را می‌گوید
بی‌نیاز از کلام و مقصد.

پنجه‌هایی که آرام و مومن
با صدا می‌تراشند امید،
گویی از دشتِ نور و احساس
گلِ موسیقی آورده‌اند پدید.

نغمه‌ها چون پرنده‌های رها
در غروبِ زمان پر می‌کشند،
می‌رسند از زمین تا رویا
و به دل‌ها صدایی می‌رسانند.

و من، خیره بر آن پنجره،
می‌شنوم هر نوا را چو جان،
دلِ من نیز چون سازِ خسته
می‌نوازد درونِ نهان.