𝗦‌𝗶𝘅 𝗖𝗶𝘁𝘆

ای قدیسه‌یِ گنه کارِ من
ای معشوقه‌یِ پاکِ ماه
به سویم دست دراز کردی و در دستانت نیفتادم
به سویم دست دراز کردی و دستانت به وجودم نرسید تا لمس معشوق بر عاشق را برچشیم

ای معشوقه‌ی من آگاهم که زندگی در روشناییِ آپولو برایت دشوار است اما مگر رسم عاشقی صبر و تحمل نبود؟
به تو قول داده بودم در روزها به دیدارت خواهم آمد و آمدم من به عهدم وفا کردم اما معشوقه ام آنقدر بی صبر و طاقت برای دیدنم بود که دیگر نمیخواهد به انتظار شب ها بنشیند؟
آگاهم که سخت است اما از تو میخواهم به زادگاه ماهِ خود پا نگذاری ای شیفته‌ی وجودم
این دریا عمیق است ای قلبِ ماه
این دریا عمیق است و تو نابلد
چه کنم جز التماس بر تو درجایی که صدایم به گوش های زیبایت نمیرسد؟
اکنون که آبِ سیاه رنگ این دریا به عکس من در چشمان معشوقه ام رسیده با اون خواهم گفت
که این عاشق تو را میپرستد هرچند دیگر نفسی در سینه ات نیست
که این عاشق عکس خود را درچشمانت و نگاه شیفته ات را به خود هرگز فراموش نخواهد کرد

و من از دریایی طلوع کرده ام که وجود تو در آن غروب میکند

میان همهمه باد های گیج بهاری خش خش یاد تو،زیر پاهای جانم شنیدنی است ولی چه قدر سخت است که مجبورم دست هایم را روی گوش هایم بگذارم تا نکند ضرباهنگ پای یادت،تنگ بلور قلب منتظرم را بلرزاند.
قدم میزنم در کوچه باغ های یادت و روی صندلی خاطره ها به نظارت ی افق های دور دست می نشینم.باد بهاری مرا یاد لحن یخ زده ی کلامت می اندازد و آن شب پر اصرار من و پر انکار تو!همان شب که بال بال میزدم برای تلاقی جرقه نگاهم باتو تا خرمن هر چه احساسم را به آتش بکشانی و در هوای نیاز خاکسترم کنی.آن شب که من پر پر میزدم تا با آرامش سکر آور نگاهت،آرامم کنی..ولی تو آن شب سنگ تر از همین صندلی سنگی شده بودی که رویش نشسته ام.انگار هر چه پنبه در دنیا بود در گوش تو جا شده بود که صدای تمنایم را نمی شنیدی.آن شب میخواستم تمام تنهایی هایم را با پونه ی آغوشت پیوند زنم و عطر مخملی هر چه عشق را به تن خسته جانم بپاشانم ولی تو آن شب با پیوند بیگانه بودی و حتی وقتی میخواستی با من از جدایی بگویی مثل همیشه با لبخند به بزم جدایی دعوتم میکردی.تو آن شب بر من و تمام پریشانی گیسو هایم خندیدی.خندیدی بر من و داغی که بر شقایق دلم گذاشته بودی.تو شمس گونه از لا به لای شب خاطره هایم پر کشیدی و من مولانا وار به انتظاری فرجامت چه تلخ نشستم.آن شب صدای«دوستت دارم»هایم به امتداد هفت آسمان میرسید ولی تو حاضر نشدی در یک قدمی من بایستی.

دیوار ها میچرخند
گوش هایم خونی از فریاد هاییست که در سکوتی بدون صدای نفس هایم زده شده
شادی ای نیست؟ یا نغمه های شادی از همچون منی که ارمغان تاریکی را می آورد فرار میکنند؟
چنگ ها بر صورتم کشیده اند این مردمانی که تاریکی را لعن میکنند
شما چه میدانید که فقدان وجود من روشنایی را از شما میگرفت و شما مبهم در دیوانه‌ خانه‌ی دنیا رها میشدید
دست هایم از نگاه شما مردمان نحس است آنها را بر تن تضاد نورانیم کشیدم اما در من غرق شد و دریافتم
همه چیز منِ نحسی است که روزها از آن فرار میکنید و در حضورش چشم بر هم میگذارید تا نبینید وحشتی که شمارا در آغوش میگیرد