نگاهش مثل دریاییه که توش غرق میشم، بی هیچ امیدی به نجات. هر لبخندی که از لباش می پره، موجی میشه که من رو به ساحل آرزوهای دور و دست‌نیافتنی می‌کوبونه. صدای خندش، ملودي که فقط برای گوشای من نواخته میشه، اما من هیچوقت شانس شنیدنش رو ندارم.
عشق من بهش، یه رازِ پنهان تو قلبمِ، یه آتیش خاموش که فقط من رو از گرمای سوزانش باخبر میکنه. هر روز با نگاه کردن بهش، بیشتر و بیشتر عاشق میشم، ولی این عشق، یه پرنده‌ی اسیر تو قفسِ سکوتِ منِ.
می‌دونم که احساسم، یه آرزوی محاله، یه رویا که هیچوقت به واقعیت تبدیل نمیشه. اما چطور میشه از عشقی که تمام وجودم رو پر کرده دست بکشم؟ چطور میشه از نگاهی که تمام دنیام رو عوض کرده چشم بپوشونم؟
شاید روزی برسه که بتونم این عشق رو تو قلبم دفن کنم، اما تا اون روز، هرلحظه رو با این عشق یک‌طرفه، تلخ و شیرین، زندگی می‌کنم. احساسات من، قصه‌ی یه عشق خاموشه، که آروم آروم می‌سوزه و خاکستر میشه.