جانِ سبک سیر
10.04.202520:17
چند روز پیش ریکاردو پیام داد و گفت از او دعوت کرده‌اند تا در کنفرانس سالانه‌ی انجمن انسان‌شناسی بریتانیا، به‌عنوان سخنران پنل ویژه‌ی امسال، درباره‌ی «آزادی آکادمیک و انسان‌شناسی در زمانه‌ی نسل‌کشی» صحبت کند. گفت بیا هم‌فکری کنیم تا ببینیم چه چیزهایی را چگونه می‌شود مطرح کرد. می‌دانم که موقعیت مهمی است برایش و البته که ریسک‌های خودش را هم دارد.
ریکاردو را اولین‌بار در جلسه‌ی دوم EDI* دپارتمان دیدم. بعد از هفتم اکتبر، EDI دپارتمان ما به واسطه‌ی کنش دانشجویان، کارکرد پیشین خود را از دست داد. اسمش را گذاشتیم «گروه استعمارزدایی انسان‌شناسی». هر هفته دور هم جمع می‌شدیم تا ببینیم چه می‌توانیم بکنیم. آدم‌ها متنوع بودند، از دانشجویان کارشناسی و ارشد تا دکترا و پژوهشگران پستداک و یکی دو استاد. یکی از خروجی‌های جدی آن جمع، برگزاری سلسله نشست‌های آکادمیک درباره‌ی فلسطین بود. چالش‌های چنین کاری کم نبود؛ دانشگاه مانع‌تراشی می‌کرد، دپارتمان حمایت نمی‌کرد و مدام بهانه می‌آورد. با این حال، بچه‌ها پیگیر بودند.
ریکاردو یکی از همان‌هایی بود که بار اصلی کار را به دوش می‌کشید. اما مسئله فقط سنگینی مسئولیت برگزاری و هماهنگی نبود. مسئله این بود که دانشجویی که دارد سال‌های پایانی دکترایش را می‌گذارند و سال‌های تحصیلش رو به پایان است و بازار کار وحشتناکِ علوم اجتماعی انتظارش را می‌کشد با حمایت تمام و کمالش از فلسطین روی آینده کاری خودش قمار می‌کرد. این برای من، بیش از هر چیز دیگری، تحسین‌برانگیز بود و هست.
در دپارتمانی که وقتی از استادی می‌پرسیدی: «نظرت درباره‌ی نسل‌کشی که به‌صورت زنده در حال تماشا هستیم چیست؟» می‌گفت: «مسئله‌ی فلسطین پیچیده‌تر از آن است که بتوانم موضعی بگیرم»، یا استادی دیگر پاسخ می‌داد: «پس اوکراین چه؟»، در چنین فضایی، کسانی که این‌گونه بر آینده‌ی خود قمار می‌کنند، تصویر آزادگی بودند برای من.
فایل ویدئویی ضبط‌شده‌ی برخی از این نشست‌ها از طریق این لینک در دسترس است:
https://youtube.com/playlist?list=PLUwSrPHxpIZp6NlQfgdZ6Ck3WF-xBdrEQ&si=iEXV2I9fz5PnpjkU
* EDI مخفف عبارت (Equity, Diversity, and Inclusion) هست؛ برابری، تنوع و شمول. این مفهوم در دانشگاه‌ها و سازمان‌ها به سیاست‌ها و برنامه‌هایی اشاره داره که تلاش می‌کنن محیطی عادلانه‌تر، متنوع‌تر و دربرگیرنده‌تر برای همه ایجاد کنند، به‌ویژه برای گروه‌هایی که به‌طور تاریخی به حاشیه رانده شده‌اند.
ریکاردو را اولین‌بار در جلسه‌ی دوم EDI* دپارتمان دیدم. بعد از هفتم اکتبر، EDI دپارتمان ما به واسطه‌ی کنش دانشجویان، کارکرد پیشین خود را از دست داد. اسمش را گذاشتیم «گروه استعمارزدایی انسان‌شناسی». هر هفته دور هم جمع می‌شدیم تا ببینیم چه می‌توانیم بکنیم. آدم‌ها متنوع بودند، از دانشجویان کارشناسی و ارشد تا دکترا و پژوهشگران پستداک و یکی دو استاد. یکی از خروجی‌های جدی آن جمع، برگزاری سلسله نشست‌های آکادمیک درباره‌ی فلسطین بود. چالش‌های چنین کاری کم نبود؛ دانشگاه مانع‌تراشی می‌کرد، دپارتمان حمایت نمی‌کرد و مدام بهانه می‌آورد. با این حال، بچه‌ها پیگیر بودند.
ریکاردو یکی از همان‌هایی بود که بار اصلی کار را به دوش می‌کشید. اما مسئله فقط سنگینی مسئولیت برگزاری و هماهنگی نبود. مسئله این بود که دانشجویی که دارد سال‌های پایانی دکترایش را می‌گذارند و سال‌های تحصیلش رو به پایان است و بازار کار وحشتناکِ علوم اجتماعی انتظارش را می‌کشد با حمایت تمام و کمالش از فلسطین روی آینده کاری خودش قمار می‌کرد. این برای من، بیش از هر چیز دیگری، تحسین‌برانگیز بود و هست.
در دپارتمانی که وقتی از استادی می‌پرسیدی: «نظرت درباره‌ی نسل‌کشی که به‌صورت زنده در حال تماشا هستیم چیست؟» می‌گفت: «مسئله‌ی فلسطین پیچیده‌تر از آن است که بتوانم موضعی بگیرم»، یا استادی دیگر پاسخ می‌داد: «پس اوکراین چه؟»، در چنین فضایی، کسانی که این‌گونه بر آینده‌ی خود قمار می‌کنند، تصویر آزادگی بودند برای من.
فایل ویدئویی ضبط‌شده‌ی برخی از این نشست‌ها از طریق این لینک در دسترس است:
https://youtube.com/playlist?list=PLUwSrPHxpIZp6NlQfgdZ6Ck3WF-xBdrEQ&si=iEXV2I9fz5PnpjkU
* EDI مخفف عبارت (Equity, Diversity, and Inclusion) هست؛ برابری، تنوع و شمول. این مفهوم در دانشگاه‌ها و سازمان‌ها به سیاست‌ها و برنامه‌هایی اشاره داره که تلاش می‌کنن محیطی عادلانه‌تر، متنوع‌تر و دربرگیرنده‌تر برای همه ایجاد کنند، به‌ویژه برای گروه‌هایی که به‌طور تاریخی به حاشیه رانده شده‌اند.
Көрсөтүлдү 1 - 1 ичинде 1
Көбүрөөк функцияларды ачуу үчүн кириңиз.