🌱 لباس بخشی از هویت ملی و آشکارترین نشانۀ فرهنگی هر کشور است که اندازه، نوع، رنگ، و جنس آن تصمیم‌گیری و انتخابی صرفاً فردی نیست، بلکه نشان‌دهندۀ جهان‌بینی و فرهنگ افراد جامعه است.
بعد از فرهنگ قواس (قرن هشتم) که در بخشی از آن به جامه‌ها پرداخته شده است و دیوان البسه نظام‌الدین قاری (قرن نهم) بیشتر تلاش‌ها در ایران برای شناخت جامه‌ها براساس یافته‌های باستان‌شناسی و آثار موزه‌ها صورت گرفته و کمتر به ادبیات، که زبان ثبت فرهنگ و تمدن هر ملت است، توجه شده است. فرهنگ تاریخی پوشاک فرهنگی موضوعی است با بیش از ۶۰۰۰ سرمدخل و زیرمدخل و پیکرۀ زبانی آن منابع نوشتاری نظم و نثری است که تاریخ نگارش آنها از دورۀ پیش‌از اسلام تا سال ۱۳۹۰ هجری شمسی است و انواع متون علمی، ادبی،تاریخی، جغرافیایی، پزشکی، فلسفی و... را دربر می‌گیرد.
منظور از جامه و پوشاک در این کتاب انواع پوشش‌های سر و صورت، تن‌پوش‌ها، پاپوش‌ها، تاج‌ها و پارچه‌ها است. فرهنگ با نگاهی انسان‌شناسی نوشته شده و شاهدهایی در فرهنگ انتخاب شده است که علاوه‌بر نشان دادن معنای واژه در کلام، مفهوم برهنگی و پوشش، انواع برهنگی سر و پا و یا تن، رنگ، جنس و اجزای لباس، قوم، شغل و طبقۀ استفاده‌کنندگان، سن و جنسیت پوشندگان، ابزاری که در کار شستن و بافتن و تزیین پوشاک به کار می‌آیند و مراکز اصلی تولید جامه‌ها و پارچه‌ها را نشان دهند.
دانشجویان و پژوهشگران رشتۀ ادبیات و هنر مخاطبان اصلی این فرهنگ هستند. پژوهشگران مردم‌شناسی و علوم اجتماعی نیز بسیاری از مشاغل مربوط به پوشاک را در این فرهنگ خواهند یافت و با کاربردهای گوناگون لباس‌ها و رابطۀ بین نوع پوشاک و طبقه و نوع شغل افراد آشنا خواهند شد.
@Ketabe_Bahar
