پشت دوتای فلک راست شد از خرّمی
تا چو تو فرزند زاد، مادر ایّام را

[گلستان سعدی]

دل چراغیست که نور از رخ دلبر گیرد
ور بمیرد ز غمش زندگی از سر گیرد
صفت شمع به پروانه‌دلی باید گفت
کین حدیثی‌ست که با سوختگان در گیرد

[کمال خجندی]

کتبه محمدرضا مشهدی

مهر او چون ز مشرقِ آدم
ساخت روشن تمامی عالم
هر یک از انبیا چو سایة او
می‌نمودند پایه پایة او
رفته‌رفته بلند می‌گردید
تا به نصف‌النهارِ عدل رسید
یافت در اعتدال نفسانی
غایتِ استوایِ روحانی
سایه در خط استوا نبود
ظلمتِ سایه زو روا نبود

[رضاقلی‌خان هدایت
تذکرة ریاض‌العارفین]