اما مساله مهمتر این است که در کشورهایی مثل ایران که همچنان استثمار حداکثری کارگران در دستور کار است و نه قانونی برای حمایت از حقوق اولیه کارگر و نه تدبیری برای اصلاح وضعیت وجود دارد، بدنه کارگران چنانکه تمام کارگران جهان در گام اول با مطالعه و خواندن اندیشه‌های مارکس و انگلس چپ نمی‌شوند، بلکه این شرایط ظالمانه، فاصله طبقاتی روزافزون و قوانین ظالمانه کار است که آنان را به سمت مطالبه‌گری و طلب حقوق‌شان سوق می‌دهد که برداشت از آن به صورت چپ بودن و چپگرایی است.
بنابراین این نه یک انتخاب که جبر زمانه و حاصل شرایط اقتصادی سیاسی این کشورها است و تا وقتی هم که چرخه استثمار در بازار کار و تولید وجود دارد ادامه خواهد داشت.

«ماشین کشتار جمهوری اسلامی این‌ بار نیز جان هم‌وطنانی را در زندان وکیل‌آباد مشهد گرفت؛ با استناد به اتهامی واهی به‌ نام «بغی».
اما بغی یعنی چه؟ یعنی خروج علیه امام معصوم. و در قاموس جمهوری اسلامی، یعنی نپذیرفتن حکومت اسلامی و تلاش برای سرنگونی آن؛ یعنی مخالفت با حاکمیت، حتی اگر این مخالفت از روی اندیشه، حق‌طلبی، و خواست مردم باشد.
در جهانی که حق مخالفت و حتی براندازی، در قالب کنش‌های مدنی و مقاومت، به رسمیت شناخته شده، بسیار تأسف‌بار است که در کشوری با نام اسلام، جان انسان‌ها با چنین اتهاماتی ستانده می‌شود.
جمهوری اسلامی خود را در جایگاه امام معصوم نشانده، و هر مخالفتی را، نه تنها مخالفت با نظام، بلکه مخالفت با خدا، پیامبر و اهل‌بیت تعبیر می‌کند.
این در حالی‌ست که حکومت اسلامی، یک طرح انسانی و یک ایده‌ی بشری‌ست، نه حقیقتی مقدس یا تغییرناپذیر.
چرا باید خود را مقدس بداند و سپس مخالفانش را این‌چنین بی‌رحمانه از میان بردارد؟
مجازات اعدام، در ذات خود، نقض صریح حق حیات است و آثار اجتماعی و روانی ویرانگری بر جامعه می‌گذارد.
فراموش نکنیم که هم‌وطنان دیگری چون پخشان عزیزی، ریشه مرادی و شریفه محمد، نیز در معرض اتهام «بغی» و خطر اعدام قرار دارند.
ایران پس از جمهوری اسلامی، کشوری دموکراتیک خواهد بود؛ نظامی انسانی، که اگر هم مجازاتی در آن تعریف شود، برای اصلاح جامعه است، نه انتقام‌گیری از شهروندان؛ نه سلب آزادی، نه گرفتن جان.»