Труха⚡️Україна

Николаевский Ванёк

Карап чыгуу

Реальна Війна | Україна | Новини

Карап чыгуу

Труха⚡️Україна

Карап чыгуу

Николаевский Ванёк

Карап чыгуу

Реальна Війна | Україна | Новини

Карап чыгуу

حوری

زن، خانواده، محیط زیست

TGlist рейтинг

ТипАчык

Текшерүү

Текшерилбеген

Ишенимдүүлүк

Ишенимсиз

Орду

ТилиБашка

Канал түзүлгөн датаOct 16, 2020

TGlistке кошулган дата

Nov 19, 2024

Мен каналдын ээсимин

Өзгөрүүлөр тарыхы

Тиркелген топ

⁨حوری⁩ گفتگوی دو طرفه

Telegram каналы حوری статистикасы

Толугураак

Катталгандар

1 201

24 саат

4-0.3%Жума

17-1.4%Ай

22-1.8%

Цитация индекси

0

Эскерүүлөр1Каналдарда бөлүштү0Каналдарда эскерүүлөр1

1 посттун орточо көрүүлөрү

126

12 саат86

9.9%24 саат1260%48 саат183

38.6%

Катышуу (ER)

1.59%

Кайра посттошту2Комментарийлер0Реакциялар3

Көрүүлөр боюнча катышуу (ERR)

10.46%

24 саат0%Жума

2.23%Ай

3.28%

1 жарнама посттун орточо көрүүлөрү

107

1 саат76.54%1 – 4 саат8781.31%4 - 24 саат9790.65%

Толугураак

Биздин ботту каналыңызга кошуп, анын аудиториясынын жынысын билүү.

Акыркы 24 саатта бардык посттор

4

Динамика

"حوری" тобундагы акыркы жазуулар

Бардык посттор

18.05.202515:02

فقط به سفر مجازی برویم؛تا وقتی همه عمیقا احترام به محیط زیست را نیاموختند نشان مکان‌های زیبا را ندهید

اینجا سوئیس نیست. اینجا ایران ماست.
نام منطقه روی فیلم دیده نمیشود. چرا؟
چون هنوز مردمان خوب ما، آموزش حفظ محیط زیست ندیده‌اند. اگر متوجه شوند این مکان زیبای جغرافیایی با چهره‌ای‌سبز و رودی زیبا در پای کوه وجود دارد، خودشان را به فوریت به آنجا میرسانند و در چشم به هم زدنی همه سبزه‌ها و گلها و آبها و محیط زیست را خراب یا نابود میکنند. مثل باغ نرگس وحشی کازرون که دیدیم چگونه ریز و درشت به نرگسها حمله‌ور شده بودند و گلها را می‌چیدند و بوته‌ها را زیر پا له میکردند. چه حرصی داشتند.
من از همه مردم درخواست دارم که نشانی جاهای زیبا را ندهید تا کی؟ تا وقتی که همه یاد بگیرند که نباید ته سیگار و آدامس جویده شده را در محیط جغرافیایی پرت کنند.
تا وقتی که ندانند نباید پلاستیکها و ظروف یکبار مصرف را در محیط بیندازند.
تا وقتی که ندانند قدر درختان و آب و چمن چیست و روی چمن پایکوبی کنند و در جنگل آفورد سواری و..
هر وقت همه عمیقا احترام به محیط زیست را آموختند، آنگاه میتوان نشان مکان را داد.
✍خدیجه گلین مقدم
@hooreechanel 🌹

18.05.202509:32

بادبزن های حصیری چاره بی برقی در قرن ۲۱!

آقای پزشکیان رئیس جمهور محترمی که آمده اند تا مملکت را از بحرانهای بزرگ نجات دهند گفته اند: قدیم که کولر و پنکه نبود مگر ما در خانه‌هایمان در ۳۵ درجه مشکلی داشتیم؟ همین یک کار را اگر انجام بدهیم ما در کشور مشکل برق نخواهیم داشت.
ایشان درست گفته اند، اما فقط نسل دهه ۴۰ و ۵۰ و پیرمردها و پیرزنهای متعلق به گذشته قادر به درک سخنان ایشان هستند! نسلی که در خانه های ویلایی با اتاقهای پنج دری و دیوارهای خشتی ۶۰ سانتی متری و سقف های گنبدی آشنا بودند و زیست می کردند. با معماری سنتی ایرانی که منطبق با طبیعت ایران بود و نیازی به خنک کننده های برقی نداشت. در شهرهای کویری با خانه های گنبدی که کمترین حرارت خورشید را در زمانهای مختلف روز به داخل منتقل می کرد و در شهرهای گرمتر، سرداب و بادگیر و آب انبار فضای خنک و مطبوعی را برای ساکنین خانه فراهم می کرد.

دیروز در یک دورهمی فامیلی در یکی از همان خانه های قدیمی که دارد نسلش منقرض می شود با همان بادبزنهای حصیری که صاحبخانه برای مهمانانش تهیه دیده بود (تا اگر طبق روال معمول روزها و سهمیه بی برقی شان، تنها پنکه سقفی اتاق مهمانخانه از کار بیفتد شرمنده آنها نشود)، خود را خنک کرده و دو ساعتی را با یادآوری خاطرات قدیم گذراندیم و صفا کردیم.

اما آقای پزشکیان شاید فراموش کرده اند که آپارتمان نشینهای امروزی که دیوار اتاقهایشان حتی قادر به نگه داشتن زمزمه همسایه بغلی در خود نیست چه رسد به نگه داشتن سرما و گرما، و بچه هایی که از وقتی به دنیا آمده اند عمر خود را پای کولر و پنکه گذرانده اند، اصلا قادر به فهم و درک سخن رئیس جمهورشان نیستند، چه رسد به تصور بازگشت به عهد بوق! در زمانه ای که جوانان و کودکان با هم سن و سالان خود در دنیا در ارتباطند و موضوع گفتگوهایشان هوش مصنوعی و هاب تکنولوژی شدن کشورهای منطقه و رشد چشمگیر اقتصادی برخی از آنهاست، نمی توان از آنها انتظار داشت با بادبزن خود را باد بزنند! و باید به آنها حق داد از سخنان رئیس جمهور چیزی نفهمند و با مقایسه خود با مردم اطرافشان احساس حقارت کنند.

آقای پزشکیان! لطفا قبل از سخن گفتن کمی اندیشه کنید و متوجه زمان و مکانی که در آن قرار دارید باشید! ما الان در قرن ۲۱ هستیم و اختراعاتی که فضا را می کاود و به دنبال موجودات زنده در آنجاست! این را هم حتما در نهج البلاغه علی ع خوانده اید که خطاب به بزرگان و پدران و مادران گفته اند، فرزندانتان را برای زمانی غیر از زمان خودتان تربیت کنید!
فرزندان ما برای قرن ارتباطات تربیت شده اند نه عهد قدیم! فضای مجازی هم بدجور همه را آگاه کرده است! دیگر نمی شود مدل کره شمالی را در اینجا پیاده کرد!

✍فرشته مزینانی

@hooreechanel 🌹

18.05.202505:32

زیستن در ناپایداری

🔻تأملی بر سرشت ناآرام ارتباطات در جهان امروز

🔹شگفت‌انگیز است، در جهانی زندگی می‌کنیم که هیچ‌چیز در آن حتی برای لحظه‌ای پایدار نمی‌ماند. در عصری که هر فناوری، نه صرفاً ابزاری برای کار، بلکه صورت‌بندی تازه‌ای از هستی ماست؛ در جهانی که ارتباط‌ها پیش از آن‌که مجال زیستن یابند، کهنه می‌شوند و عادت‌ها، پیش از آن‌که شکل بگیرند، باید کنار گذاشته شوند.

🔹اگر روزی دغدغه ارتباطات، یافتن راهی برای «وصل‌شدن» بود، امروز مسئله اصلی، «چگونه دوام آوردن» در میان طوفانی از پیوندهای ناپایدار است که بی‌وقفه پدید می‌آیند و از هم می‌گسلند.

🔹ما به عصری رسیده‌ایم که درآن، نه‌تنها نمی‌توان بر ابزارها تکیه کرد، بلکه حتی معناهای پشت آن‌ها نیز لغزان شده‌اند. آنچه روزی «ملاقات» نام داشت، امروز «لینک» شده، آنچه «دوستی» بود، اکنون «فالو» است و آنچه «سکوت» بود، حالا نوتیفیکیشن‌نشده‌ای ا‌ست که هر لحظه ممکن است پدیدار شود. همه‌چیز پیوسته به‌روزرسانی می‌شود، جز ما که همچنان با قلبی انسانی، به‌دنبال معنا، ثبات و حضوریم.

🔹در جهانی که دیگر حتی عادت‌کردن ممکن نیست، چگونه باید زیست؟ پاسخ، شاید نه در فناوری، نه در ابزار، بلکه در نوعی بازاندیشی رادیکال به خودِ ارتباط نهفته باشد؛ جایی که تماس‌ها به تجربه بدل می‌شوند و داده‌ها دوباره معنا می‌یابند. جایی که شاید ارتباط، نه وسیله بقا که راه نجات باشد.

🔹زمانه‌ی ما، زمانه‌ی تغییر بی‌وقفه است. ارتباطات دیگر نه وسیله‌ای برای انتقال پیام، بلکه بستر زیست بشر مدرن است؛ اما بستری ناپایدار، سیال و گاه سرگیجه‌آور. ما در دل وضعیتی به‌سر می‌بریم که هنوز به یک فناوری خو نگرفته‌ایم که فناوری تازه‌ای ظهور می‌کند؛ به یک شکل بیان عادت نکرده‌ایم که قالبی دیگر، ترجیح داده می‌شود؛ و به الگوریتمی نیاندیشیده‌ایم که نسخه جدید آن، میدان را از نو بازتعریف می‌کند. گویی سرنوشت نسل ما، زیستن در سرزمین برف‌های آب‌نشده است.

🔹روز جهانی ارتباطات فرصتی است، نه برای ستایش فناوری‌های تازه، بلکه برای تأملی دوباره بر چیستی این پدیده‌ فراگیر. در عصر ما، ارتباط دیگر فقط فراگرد انتقال پیام نیست؛ تجربه‌ای زیستی است که هویت، زمان، حافظه و حتی درک ما از واقعیت را شکل می‌دهد. ما نه‌فقط در جهان ارتباطات زندگی می‌کنیم، بلکه در آن ساخته و بازساخته می‌شویم.

🔹اما آنچه این تجربه را منحصربه‌فرد کرده، شتاب تغییرات است؛ شتابی که به هیچ چیز اجازه ماندن نمی‌دهد. این شتاب، نه صرفاً فناورانه، بلکه عمیقاً معرفت‌شناختی است.

🖌قادر باستانی‌تبریزی | پژوهشگر علوم ارتباطات

▫️ادامه مطلب در سایت هم‌میهن آنلاین

Кайра бөлүшүлгөн:

حوری

17.05.202516:26

♨️تنور داغ؛ خاطرات زهرا خانم نانوا (۱)

زهرا خانم، نانوای خانه پدری ما بود. ماهی یک بار پخت نان داشتیم. نان های لواش و نازک و گرد. بیشترشان را خشک می کردیم و در ناندان که صندوقچه ای چوبی و بعدها فلزی بود نگه داری می شد. قدیمی ها اعتقاد داشتند، نان برکت خداست. نان که در خانه باشد، همه چیز هست. خانه ها عیالواری بود. سخت بود ۷-۸ بچه قد و نیم قد را سیر کرد. تنها چیزی که سیرشان می کرد نان بود. بچه ها هم قانع بودند و یک تکه نان آب زده با ماست یا پنیر یا کره محلی برایشان یک وعده غذای کامل بود. در بعضی خانه ها، بچه ها نان را با روغن نباتی چرب کرده و می خوردند! در خانه ما اما روغن نباتی از ترس بابا جرأت ورود نداشت. ننه جان روغن نباتی را پاک نمی دانست! روغن فقط دنبه! هر چربی دیگری غیر از چربی دنبه شبهه ناک بود! البته کره که سلطان روغن ها بود و جای خود را داشت!

♨️داشتم می گفتم، زهرا خانم نانوا هر ماه می آمد و برایمان نان می پخت. البته قبل از آن، هنگام سحر، وقتی هنوز هوا تاریک بود، زنی که برایش نان را پهن می کرد و به قول ما مرزه (همان وردنه امروزی ها!) می کشید، می آمد و در لگن های بزرگ مسی خمیر می گرفت. سپس روی آنها لحاف می انداخت تا عمل بیاید. نانوا بعد از طلوع خورشید می آمد. آن موقع خمیر آماده پخت شده بود.

♨️در مطبخ های قدیمی، تنور کنار مطبخ بود. معمولا دو اجاق گلی برای پخت غذا هم کنار تنور روی تختگاهی می ساختند. زیر آن جای زغال و هیزم مصرفی بود. در و دیوار مطبخ از دود هیزم همیشه سیاه بود. اما تنور خانه های جدید در محل جداگانه ای خارج از ساختمان یا در زیر زمین ساخته می شد. تنورخانه ما در زیر زمین بود و بالا و پایین رفتن از پله ها هم به سختی کار اضافه می کرد!

♨️روز خمیر روز پرکار و پرماجرایی بود. پاک کردن گندم و آسیاب بردن آن و تهیه هیزم برای سوخت تنور، مراحل آماده سازی بود. بعد از آن، روزی که پخت نان داشتیم، مامان از سحر بیدار می شد. پا به پای نانوا کار می کرد. آماده کردن مقدمات خمیر و تهیه مایع خمیر که معمولا از خمیر ترش و خشک شده قبلی یا از خانه همسایه بود. خشک کردن نان و پهن و جمع کردنش، پخت نهار برای چند نفر، شستشوی وسایل خمیر قبل و بعد از آن و ... ماجراهای یک روز خمیری بود. در یک روز تقریبا ۲۰۰ تا ۳۰۰ نان و ۳۰-۴۰ تا فتیر پخته می شد. روز خمیر هر چند برای بزرگترها سخت، اما برای ما بچه ها خیلی خاطره انگیز و جالب بود.

♨️اگر آن روزمدرسه نداشتیم، کنار سفره آرد می نشستیم و به حرکات متناوب مرزه کن نگاه می کردیم. (سفره آرد سفره ای کرباسی و ضخیم بود که روی آن لاک چوبی گرد و بزرگی می گذاشتند و چونه های خمیر را روی آن پهن می کردند.) اول خمیر را به شکل چونه هایی یکدست و یک اندازه در می آورد. برای باز کردن هر نان، شاید ده بار خودش را با وردنه روی چونه خمیر باز و بسته می کرد تا پهن شود! حالا نوبت نانوا بود که خمیر را بردارد و چند بار این دست و آن دست کند و روی لواش بیاندازد. (لواش بالشت گرد بزرگی بود که داخلش را از پنبه پر می کردند) زهرا خانم خمیر گرد شده را روی لواش می انداخت و با مهارت اطراف خمیر را آن قدر می کشید تا کاملا نازک شود، به یک اندازه از هر طرف! ویژگی نان های زهرا خانم یکدست بودنش بود. وسط و دورش همه نازک و یکدست. ذره ای دورریز نداشت. خمیر که کاملا روی لواش پهن می شد و آن را پر می کرد، زهرا خانم با یک دست آن را بلند می کرد و مثل قهرمان قصه ها تا کمر داخل تنور پر از آتش می شد و آن را به دیواره تنور می چسباند.

♨️در فاصله های کوتاهی که می نشست تا آتش هیزم جدیدی که داخل تنور انداخته و شعله ور شده بود فرو بنشیند، و در ضمن نفسی تازه کند و چند پک به قلیان بزند، سری هم به خاطرات گذشته اش می زد. خاطراتی تلخ و سخت از زند گی اش. شوهرش را در جوانی از دست داده بود. برای گذران زندگی نانوایی می کرد. همان وقتی هم که شوهر داشت، سخت کار کرده بود.

♨️بعد از سالها، در روزهایی که دیگر نانوایی را کنار گذاشته بود، او را دیدم. چشمش آب مروارید آورده بود. بعد از عمل، دکتر به او اجازه نانوایی نداد. انگار چیزی از وجودش کم شده باشد! گمشده داشت. 50 سال نانوایی کرده بود. نان پختن و خم و راست شدن کنار تنور، انگار جزئی از وجودش شده بود. از او خواستم خاطراتش را برایم بگوید تا ثبت کنم. گفتم، زنان و دختران نسل جدید باید با زندگی سخت زنان قدیم آشنا شوند. هرچند زندگی شما برای این نسل به افسانه بیشتر شبیه است تا واقعیت! با کمال میل پذیرفت. قصه زندگی حاج زهرای امروز و زهرا خانم دیروز را برایتان از زبان خودش روایت کرده ام. امیدوارم تصویر رنج هایش برایتان گویا باشد.
✍فرشته مزینانی
@hooreechanel🌹

17.05.202514:33

چندی پیش سرگذشت زنی سختکوش و زحمتکش از زنان سرزمینم را با نام تنور داغ نوشته و در کانال گذاشتم. شنیدم دچار عارضه مغزی شده و قسمتی از حافظه اش را از دست داده است. دوست داشتم دوباره او را ببینم و به حرمت عمری که برایمان گذاشت و نان پخت و پس از سالها وقتی از او خواستم سرگذشتش را برایم بگوید با گشاده رویی قبول کرد، حالی از او بپرسم. به دیدنش رفتم. در خانه کوچک و ساده اش سرگرم بود. باز هم با رویی گشاده از من استقبال کرد و تعارف که داخل شوم. وارد شدم و چند دقیقه ای نشستم. معلوم بود حواس درستی ندارد و‌مرا نشناخته است! هرچند از جهت جسمی سالم بود اما یک عمر کار سخت و سر و کار داشتن با آتش و سر در تنور داغ فرو بردن، شاید باعث این ضایعه مغزی اش شده باشد. برای آن دسته از همراهان حوری که سرگذشت زهراخانم نانوای کودکی من را نخوانده اند، داستان زندگی اش را دوباره مرور می کنیم.
👇👇👇

17.05.202509:54

♻️به مناسب زادروز دخترم

دخترم در زادروز بیست و یک سالگیت بیست و یک نهال تقدیمت می کنم. امیدوارم تو‌ و‌ تمام‌دختران این سرزمین از این نهالها، درختانی سرسبز بار آورید تا طراوت و شادابی فراروی آینده تو و تمام دختران ایران باشد.

۱- دوستانی برگزین که از آنها بیاموزی ؛

۲- معیار خوب و بد زندگی را بر اساس کتابهای فرزانگان تعیین کن.

۳- خودت را دوست بدار ؛

۴- غرور مانع یادگیری است از آن بپرهیز . از پرسیدن و مباحثه شرم نداشته باش .

۵ - کم رویی ، مانع پیشرفت است تغییر را آغاز کن . زیرا عادت کردن مانع تغییر است.

۶- هر جا کسی را در دانش و علم و زندگی برتر یافتی احترامش کن .

۷- مثبت بیندیش خوش بین باش خوش فکری را تمرین کن .

۸ - زبان خارجه را کامل بیاموز

۹- خود را به تکنولوژی روز دنیا آشنا کن اما اسیر ترفندهای آن نشو .

۱۰ -در استفاده مدام از تلفن همراه به ویژه وقتی در جمع هستی و یا با کسی در حال گفتگو هستی پرهیز کن .

۱۱ - اساتید خود را دوست بدار و مادرت را بیشتر ، که اول معلم توست .

۱۲ - اتاقت را به بهترین شیوه بیارای آنگونه که دوست داری .

۱۳- هدف گذاری داشته باش اهداف بلند مدت و کوتاه مدت و برنامه های روزانه و‌ ماهانه ات را برای آن برنامه ریزی کن.

۱۴- تو را آموخته ایم که مستقل باشی. بنابراین آویزان کسی مباش .

۱۵ - محبت را گدایی مکن و در محبت به دیگران ، دریغ نکن .

۱۶ - همه را دوست بدار اگر چه دشمنت باشند .

۱۷ - یکبار در این دنیا زندگی می کنی به تکرار مگذران . پیوسته در آراستگی جان و تن کوشا باش .

۱۸- روزهای خوب می روند و دیگر نمی آیند نکند از آن غافل شوی فرصت را غنیمت شمار .

۱۹- بدنت را دوست بدار برایش وقت بگذار و تا می توانی برای سلامتی خودت بکوش که تنها یار تو در دوران پیریست.

۲۰ - ذهنت را از آلودگی های محیطی و اخبار منفی و القائات رسانه ای مصون بدار در تخلیه زباله فکری تردید نکن .

۲۱- خواندن کتاب و ورزش روزانه به زندگی ات سامان می دهد. سلامت روان تو بستگی به مقدار زمانی است که برای مطالعه و ورزش اختصاص می دهی

جان پدر. دوستت دارم

❤️ شاد زی، آنگونه که می خواهی 🍀
به زی، آنگونه که می خواهم ❤️

✍ح-درویشی ۱۴۰۴/۰۲/۲۶
https://t.me/darvishane49
hooreechanel 🌹

17.05.202505:35

توجیه نهج‌البلاغه‌ای

امیدوار بودن در ایران خیلی سخت است ولی از سوی دیگر محکوم به امیدیم و باید این وضع را تحمل کنیم شاید محکوم به رفتار افسانه سیزیف هستیم که سنگی را بالای کوه ببریم ولی تا رسیدن به قله دوباره به پایین سقوط می‌کند.
شخصا اگر امید نداشته باشم می‌میرم، حتی اگر به لحاظ جسمی هم نفس بکشم؛ ارزشی ندارد. هر وقت می‌آییم قدری شاد و امیدوار شویم خبر ناامیدکننده بعدی را باید هضم یا تحمل کنیم.

۱۲۰،۰۰۰ مراسم برای آقای رییسی می‌خواهند بگیرند کسانی که قادر نیستند ۱۲۰ خط مثبت و مستدل در وصف دوره مدیریت او بنویسند. ولی این هم برای من مهم نیست ۱۲۰،۰۰۰،۰۰۰ مراسم هم بگیرند اگر از جیب مبارک و شخصی خودشان باشد به من ربطی ندارد ولی بعید می‌دانم حاضر شوند ۱۲ مراسم از جیب خود بگیرند.

حالا این جماعت را کاری ندارم جماعتی که شعار عدالت هم می‌دهند. ولی آقای پزشکیان حتما توجیهی عقلی و شرعی و قانونی و اخلاقی برای این اتلاف منابع از جیب ملت دارند ان را اعلان نمایند. وفاق خوبه نه از جیب فقرا.
اقای پزشکیان آیا شما خودتان حاضرید هزار تومان برای برگزاری چنین مراسمی کمک کنید؟

ایشان راه افتاده و دستان خود را برای مدرسه سازی مناطق محروم بسوی دیگران و مردم باز کرده که اقدام پسندیده‌ای است، ولی بفرمایند این بودجه کلان که صرف چنین مراسمی می‌شود سودش به جیب چه کسانی می‌رود؟ کدام کودک فقیر از ان بهره‌مند می‌شود؟ به نظرم خشکه به آنان بدهند بهتره که ملت را خشمگین و پر از نفرت کنند.

همه اینها یک طرف این برنامه‌ها به زیان آن مرحوم هم هست. البته این به ما ربطی ندارد هنگامی که متولیان امر چنین دغدغه‌ای ندارند به ما چه ربطی دارد؟

حداقل انتظار می‌رفت که پس از تبلیغات ویرانگر ترامپ، تاییدیه آن را با این کارها صادر نکنید. من فقط، مانده‌ام این برنامه از کدام ذهن‌های خلاق و ضد حکومتی بیرون می‌آید. جالبه بعدش هم مثل عجوزه‌ها می‌گویند بیگانگان علیه ما تبلیغ می‌کنند.

به دلایلی نمی‌خواستم در این مورد چیزی بنویسم ولی هر چه فکر کردم دیدم پا گذاشتن روی وجدان حرفه‌ای خیلی بدتر از مردن و سخت‌تر از ناامید شدن است.

✍عباس عبدی
hooreechanel 🌹

16.05.202514:31

به یزدان که ما گر خرد داشتیم
کجا این سرانجام بد داشتیم ؟

وزیر نیرو: سدها خالیست؛ چرا علما فکری نمی‌کنند؟ / چرا باران نمی‌آید؟/ چرا هوا گرم‌تر شده است؟

آقای وزیر ! از چه زمانی علما مسیول خالی با پر بودن سدها شده اند؟ از کی علما باید پاسخ گوی آمدن و نیامدن باران و گرم تر شدن هوا باشند؟

آقای وزیر ! یا فراموش کرده اید وزارت خانه تحت امر خودتان و دولت باید برای خالی بودن سدها و تامین آب مورد نیاز مردم فکری کنند ؟

یا تفاهم نامه ای را که دولت احمدی نژاد برای کاهش بلایای طبیعی با حوزه های علمیه منعقد کرد را جدی گرفته اید؟

راستی جناب وزیر ! ممکن است مبلغ بودجه اختصاص یافته به تفاهم نامه دولت دهم با حوزه های علمیه را که برای مردم آبی نداشت اما برای برخی علمای نزدیک به دولت متوهمان نان خوبی داشت را اعلام فرمایید !

جهت اطلاع دوستانی که ممکن است امضای تفاهم نامه فوق را شوخی فرض کنند!
در آبان سال ۱۳۸۹« معاون وزیر کشور و رئیس سازمان مدیریت بحران کشور، از امضای تفاهمنامه با حوزه علمیه برای کاهش بلایای طبیعی خبر داد و خاطرنشان کرد: در مرحله اول با حوزه‌های علمیه قم، مشهد، اصفهان و شیراز تفاهمنامه همکاری امضا کردیم تا از حوزه‌های علمیه برای به کارگیری نقش معنویت در کاهش بلایای طبیعی استفاده شود.»

✍مازیار اوستا

hooreechanel 🌹

16.05.202509:32

آدمهای بی‌شناسنامه

دختر یکی از دوستانم قرار است برای ادامه تحصیل به خارج از کشور برود
فرزند این دوستم از یکی از معتبرترین دانشگاههای کشور با معدل الف فارغ التحصیل شده است
وقتی با این دوست صحبت می‌کردم خیلی ناراحت بود
می‌گفت طاقت دوری دخترش را ندارد
شدیدا به دو فرزندش وابسته است
ولی از طرف دیگر نمی‌خواهد مانع پیشرفت فرزندش شود.

ناراحتی او بیشتر به خاطر شرایطی بود که باعث مهاجرت فرزندان این میهن شده‌ است
او اذعان می‌کرد نمی‌دانم چرا هر روز شرایطی رقم می‌زنند تا جوانان و تحصیلکرده‌ها بیشتر راغب به مهاجرت شوند
واقعا متعجب بود که گویا دست‌هایی پشت‌پرده است که می‌خواهند تعمدا کشور را از وجود جوانان و متخصصان تهی کنند.

این دوست نازنینم تعریف می‌کرد دخترش دیروز ماجرایی را برای او تعریف کرده است که شدیدا باعث سردرد و سر گیجه او‌ شده است
او می‌گفت از دیروز احساس غریبی پیدا کرده‌ام
احساس می‌کنم ما آدم‌های بی‌شناسنامه هستیم
آدم‌های بی‌شناسنامه عنوان داستانی از عزیز‌نسین نویسنده نامی ترکیه‌ است.

داستان مربوط می‌شود به شخصی که شناسنامه ندارد
نام شخصیت داستان زنده است
علت این نامگذاری بخاطر این است که قبل از زنده پنج نوزاد متولد شده خانواده فوت کرده‌اند وقتی ششمین نوزاد زنده می‌ماند والدین تصمیم می‌گیرند نام او را زنده بگذارند
وقتی پدر زنده برای گرفتن شناسنامه اقدام می‌کند به او می‌گویند چنین شخصی با چنین مشخصاتی که ارائه می‌دهید در جنگ جهانی دوم کشته شده است و از دادن شناسنامه به این نوزاد خودداری می‌کنند.
این نوزاد بزرگ شده و هیچ موقع موفق نمی‌شود که به مدرسه برود یا کار پیدا کند یا اینکه به صورت رسمی ازدواج کند
زنده دردسرهای زیادی را متحمل می‌شود و سعی می‌کند با این مشکلات بجنگد تا اینکه بتواند شناسنامه بگیرد ولی هیچ وقت موفق به گرفتن شناسنامه نمی‌شود
اما اتفاق جالب برای زنده این است که هر موقع دولت وقت به وجود زنده نیاز داشته باشد او را دارای هویت می‌داند ولی موقعی که زنده نیاز به هویت داشته باشد دولت وقت او را مرده می‌پندارد.

این دوست عزیزم تعریف می‌کرد
گویا روزی دخترش به رستورانی برای خرید غذا مراجعه می‌کند که از ورود او ممانعت بعمل می‌آورند
ولی علت را جویا می‌شود به او می‌گویند میبایستی با حجاب چادر وارد رستوران شود
فرزند دوستم اعتراض می‌کند
ولی نگهبان می‌گوید به او گفته‌اند که از ورود خانم های بدون چادر ممانعت بعمل آورد
فرزند دوستم برای پدرش تعریف کرده با کمی کنجکاوی متوجه شده این رستوران مخصوص نیروهای مسلح است که قیمت غذا برای پرسنل نیروهای مسلح و خانواده هایشان به نرخ دولتی ولی برای افراد عادی و معمولی با نرخ آزاد محاسبه می‌شود
فرزند دوستم تعریف کرده در حین گفتگو با نگهبان چند خانواده افغانی را دیده که وارد رستوران می‌شده‌اند که این موضوع برای یک دختر جوان که دارای احساسات و عواطف و غرور است قابل هضم نبوده است.

به همین جهت این دختر به پدر خود اعتراض نموده که چرا بایستی در کشورم حتی شهروند درجه دو به حساب نیایم
چرا بایستی در کشورم عده‌ای به جهت اختلاف‌‌نطر با عده دیگر از ابتدایی‌ترین حق زندگی که خرید غذاست محروم شوند ؟؟

و من یاد آن روزهایی می افتم که در بحبوحه انتخابات و مناسبت های ملی با شور و شوق فراوان تصویر دختران و زنان شل حجاب بدون کوچکترین سانسوری از قاب رسانه ملی منعکس می‌شود ولی به محض گذشتن خر از پل از فردا دوباره بگیر و ببندها و محدودیت ها برای همین شل حجاب ها شروع می‌شود
چقدر زندگی ما مردم عادی و معمولی به آدم‌های‌ بی‌شناسنامه عزیز نسین شباهت دارد.

✍عبدالزهرا هشترودی

hooreechanel 🌹

16.05.202506:06

عصر آگاهی؛ پایان اقتدار تعصب

امروز روزگار مناسبی برای متعصبان نیست. دست‌کم به سه دلیل:

1⃣ اکنون همه از سبک‌های مختلف زندگی باخبریم. در گذشته، متعصب‌ها می‌توانستند مردم یک ده را در یک جهان‌بینی محدود نگه دارند چون آن مردم از بیرون بی‌خبر بودند. اما امروز هیچ‌کس را نمی‌توان از بقیه دنیا جدا نگه داشت. همه از ادیان، فرهنگ‌ها و سبک‌های زندگی دیگر باخبرند. دیگر نمی‌شود کسی را قانع کرد که دین یا مذهبش بهترین است فقط چون از دیگران بی‌خبر است.
ما دیگران را می‌بینیم، با سبک‌های متفاوت زندگی مواجه می‌شویم، و متوجه می‌شویم که خوبی و خوشی منحصر به یک آیین یا سبک نیست. به همین دلیل نمی‌توان یک سبک زندگی خاص را تنها راه دانست. چشم و گوش مردم باز شده و تک‌گویی دیگر کارآمد نیست. چون دیگر تک‌آواها از آواهای دیگر بی‌خبر نیستند.
تاریخ چهل‌و‌پنج سال اخیر کشورمان هم نشان می‌دهد که فاناتیسم موفق نبوده است. هر تلاشی برای تحمیل یک سبک زندگی شکست خورده، چون مردم می‌بینند و مقایسه می‌کنند.

2⃣ انسان امروز به گزینش به عنوان یکی از مهم‌ترین ارزش‌ها اهمیت می‌دهد. دیگر چیزی را فقط به‌دلیل ارث‌بری از نیاکان نمی‌پذیرد. حتی ظاهر طبیعی خود را نیز انتخاب می‌کند.
گزینش‌گری یعنی آزادی، و انسان امروز می‌خواهد خودش انتخاب کند. هرچه گزینه‌ها بیشتر باشد، انتخاب دقیق‌تر خواهد بود. مثل خرید خانه، که دیدن صد خانه بهتر از سه خانه است.
همین منطق در انتخاب دین، سیاست، اقتصاد و تربیت فرزند هم صدق می‌کند. هر چه گزینه‌ها بیشتر، امکان فریب کمتر.
انسان امروز کنجکاو است که آیا راه‌های دیگری هم وجود دارد. به همین دلیل کسانی که می‌خواهند او را محدود کنند، شکست خواهند خورد. حتی اگر اخلاق برایشان مهم نباشد، باید به فکر شکست خودشان باشند.

3⃣ گزینش‌گری ارزش تفکر را بالا برده است. دیگر مردم صرفاً آنچه را پدرانشان گفته‌اند، تکرار نمی‌کنند. تفکر شخصی رشد کرده و فکر، ذاتاً واگراست.
اول گسترده می‌شود، سپس با نقادی هرس می‌شود تا اندیشه‌های گزیده‌تری باقی بماند. هر چه تفکر شخصی بیشتر شود، قدرت کسانی که می‌خواهند سبک زندگی واحدی تحمیل کنند کمتر می‌شود.

٭گزیده سخنرانی مصطفی ملکیان در دانشگاه کاشان با عنوان "دانشگاه جایگاه اعتقاد بدون تعصب"

hooreechanel 🌹

15.05.202514:35

فقر احمق می‌‏کند

🔻درباره بازنمایی پدران بی‌‏دست‌‏وپا در دو فیلم «رها» و «کاناپه»

🔹در میانه دیدن «رها» ناگهان به یاد «کاناپه» افتادم و وجه مشترکی ذهنم را به خود مشغول کرد؛ بازنمایی حقیرانه و گاه اعصاب خردکنی که هر دو فیلم از پدر داشته‌‏اند. پدرانی که نقش آنها را فرهاد آئیش و شهاب حسینی بازی کرده‌‏اند و تشخیص اینکه آنها چه کاراکتری دارند، کمی دشوار است. آدم نمی‌‏داند آنها را بی‌‏شعور بداند یا بیچاره، گرفتار و درمانده بداند یا لاقید و بی‌‏توجه، مشنگ بداند یا بی‌‏مسئولیت. هرچه هست، پیامد نهایی تصمیم‌‏های به‌‏ظاهر دلسوزانه اما خطای آنها، فاجعه‌‏بار است.

🔹آنها را البته می‌‏شود با ده‌‏ها صفت زشت توصیف کرد، اما در مقام تحلیل بهتر است این پدران را مصادیقی از همان واقعیتی بدانیم که اساتید اقتصاد و روانشناسی دانشگاه هاروارد، سندهیل مولاینیتن و الدار شفیر در کتابی که در سال 2013 نوشتند، بدان پرداختند؛ «فقر احمق می‌‏کند».

🔹یافته‌‏های این دو نفر نشان می‌‏دهد، فقر می‌‏تواند هوش سیال انسان را که منبعی کلیدی برای پردازش اطلاعات و تصمیم‌‏گیری است، تحت‌‏تاثیر قرار دهد و ظرفیت ذهنی آدم را کاهش دهد: «کمیابی تیزبینی‌‏مان را کاهش می‌‏دهد، افکار نوآورانه‌‏مان را کمتر می‏کند و باعث می‌‏شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم.» همین‌‏ها باعث اتخاذ تصمیم‌‏های نادرست بیشتر و تداوم فقر آدم‌‏های فقیر می‌‏شود و بدین‌‏ترتیب چشم باز می‌‏کنی و خود را سرگردان در دور باطل فقر می‌‏یابی.

🔹این پدران بی‌‏دست‌‏وپا، لج‌‏درآر هستند اما مقصر اصلی نیستند. گفتمانی در این مملکت شکل گرفته که موفق ‏بودن را مساوی پولداربودن می‌‏داند و پولدار نبودن را نتیجه کم‌‏عقلی، تنبلی و هزار جور رذیلت دیگر که انگار فقط در وجود فقرا رخنه کرده است. این روایت، اگر هم کاملاً خطا نباشد، حتماً ناقص است و باید آن را با ایده «فقر احمق می‌‏کند» تکمیل کرد. در آن صورت لااقل همان‌قدر که حرص می‌‏خوریم از ندانم‌‏کاری پدران ایرانی، چشم‏مان را بر مسببان چرخه‌‏های فقرساز در جامعه‏ نیز نمی‌‏بندیم؛ چرخه‌‏هایی که هر آدمی را از حیثیت انسانی خویش می‌‏تواند تهی کند.

🖌فرزاد نعمتی | خبرنگار گروه فرهنگ

▫️ادامه مطلب در سایت هم‌میهن آنلاین

hooreechanel 🌹

15.05.202509:35

🌏 مریمِ غریب !

🌐 اگر زنده بود حالا ۴۸ ساله بود. اما سرطان نگذاشت بماند. اقبال ش در زندگی کوتاه بود اما نام بلندش در پدیده سازی در جهان ریاضیات جاودانه ماند و به تاریخ پیوست. سرطانی که فقط باعث مرگ یک انسان عادی نشد. او به تارو پود زنی استثنایی و منحصر به فرد پیچید و زمین گیرش کرد که علم ریاضیات خیلی بیشتر از این در برابر اقتدارش سر به سجده نهاده بود و تمام قد تسلیم اش شده بود. دست به هر صورت مسئله ای که می زد حل نمی کرد که معجزه می کرد. اعداد و فرمول ها همه و همه مغلوب اندیشه و مغز پیچیده ی او بودند. او یک زن بود اما نه یک زن ساده. او بالاترین جایزه در ریاضیات جهان را به خانه برد که پیش از او کسی این جایزه را نبرده بود‌. زنی که به‌ عنوان یکی از ده ذهنِ جوان برگزیدهٔ سال ۲۰۰۵ از سوی نشریهٔ پاپیولار ساینس در آمریکا و ذهن برتر در رشتهٔ ریاضیات از او و مقام اش تجلیل کرده بود. زنی که در سالروز تولد او در ۲۲ اردیبهشت ( دوازدهم ماه می ) از سوی اتحادیه بین‌المللی انجمن‌های ریاضی جهان با پیشنهاد کمیته بانوان انجمن ریاضی ایران به‌ عنوان روز جهانی زن در ریاضیات نام‌ گذاری شد. او خاص ترین زن ایرانی ست که جایگاه جهانی یافت و شهرت و آوازه اش عالم گیر شد.

🌐 حالا اما در موطنی که خود در آن متولد شد و رشد کرد و بزرگ شد و به بهانه های بسیار رنجید و آزرده خاطر شد ؛ نه هیچ کوچه ؛ نه هیچ خیابان و نه هیچ دانشگاهی به نام او ثبت نشد تا غربتِ قریب اش را یادآوری کند و بگوید بعضی ها چقدر در خانه ی خودشان تنهایند‌. خانه ای که به پاسداشت غریبه ها مجسمه و تندیس می سازد و تصاویر غریبه ها را با رنگ و لعاب روی دیوارهای بزرگ شهر می چسباند ؛ اما به خودی ها بی اهمیت است و نام و یادشان را به فراموشی سپرده و عملا آنها را به دنیای حذف کشانده. زنی که در فرانسه چندین خیابان و گذرگاه و ساختمان دانشگاه‌های مختلف را به نام نامی خود مزین کرده‌ در تهران و شهرهای دیگر همچنان غریب مانده و هیچ پلاکی را به نامش ثبت نکرده. گویی کسی این نام را نمی شناسد و هیچ قرابتی با آن ندارد. این همه بی تفاوتی و ساده انگاری و حذف آدمهای بزرگ در این سرای متفاوت البته تازه گی ندارد. این جا غریبه ها ارج و قرب دارند و خودی ها مظلومانه به دیار فراموشی رفته اند. این جا سر بریدن اسطوره ها به دلایل واهی سابقه ای طولانی دارد.

🌐 فاطمه مهاجرانی سخنگوی دولت گفته بود روز جهانی زنان در ریاضیات به ابتکار و پیگیری زنان ریاضیدان در سالروز تولد مریم میرزاخانی شکل گرفت. بانویی که با نبوغ و پشتکار خود مرزهای علم را درنوردید. او نه‌ تنها الگوی علمی برای دختران ایرانی که افتخاری برای دانش جهانی بود. این گفته گرچه نام میرزاخانی را دیگر بار در کانون توجه عمومی قرار داد اما نگاهِ یخِ مسئولان را به مریم گرم نکرد و در پاسداشت تولدش حرکتی را به ثبت نرساند‌. شورای شهر تهران در سال ۱۳۹۶ تصمیم گرفته بود یکی از خیابان‌ های پایتخت را به نام این بانوی برجسته ریاضیات تغییر دهد. اما به گفته مسئولان خانواده دکتر میرزاخانی با این تصمیم مخالفت کردند و اعلام داشتند که وی در دوران حیات خود علاقه‌ای به چنین نام‌ گذاری‌ هایی نداشته. همین موضوع موجب توقف رسمی روند تغییر نام شد. اما نهادهای علمی و آموزشی کشور در سال‌ های اخیر تلاش کردند تا نام و یاد مریم میرزاخانی را زنده نگه دارند. اما همچنان جای خالی نام او بر یکی از خیابان‌های تهران به‌ عنوان نمادی شهری از تجلیل ملی کاملا احساس می‌شود. پرسشی که بی‌ پاسخ مانده این است که آیا نظر خانواده می‌تواند مانع همیشگی این اقدام شود یا نهادهای فرهنگی و علمی کشور راهی برای تکریم ملی این افتخار آفرین بی‌ بدیل خواهند یافت. نامی ماندگار که اگر هیچ خیابانی هم به نامش در ایران ثبت نشود ؛ در تمامی خیابان های جهان نامش ثبت خواهد شد و جهان او را فراموش نخواهد کرد.

✍جعفر بخشی بی نیاز

https://t.me/hichjbb
hooreechanel 🌹

15.05.202505:31

♻️هر چه کنی کشت همان بدروی؛

به نظر شما حال بد این روزهای ما با ۴۶ سال نفرت پراکنی و حزن و اندوه ارتباط دارد ؟

در هلند که بزرگ‌ترین صادرکننده‌ی گل جهان است، دانشمندان تستی را انجام دادند:
بچه‌های مهد کودکی را به مزارع گل‌ها بردند، و به آن‌ها گفتند كه در مسیرهایی که بین ردیف‌های گل وجود داشت بازی کنند يا راه بروند يا حتی بدوند ولی مواظب باشند كه به گل‌ها صدمه نزنند.

نتيجه‌ی اين آزمون بسيار جالب بود؛ آن‌ها ملاحظه می‌كنند جاهایی که بچه‌ها در آن بازی کردند، گل‌ها با نشاط تر و شاداب‌تر شدند و زودتر هم رشد کردند!
دانشمندان نتیجه‌ی تحقیقاتشان را به دولت هلند اعلام کردند.
دولت هلند بخشنامه‌ای به مهد کودک‌ها داد که هر مهد کودک موظف شد هفته‌ای یک روز، مهد را تعطيل کرده و بچه‌ها را به مراکز پرورش گل برده و اجازه بدهند تا در آن‌جا به بازی مشغول شوند.
اين كار باعث شد كه محصول گل‌ها به طرز چشمگيری افزايش پيدا كند و كودكان نيز دارای نشاطی مضاعف شدند.

نشاط و شادابی نه فقط انسان‌ها بلکه به تمام موجودات زنده انرژی مثبت می‌دهد و عشق به زيستن را افزايش می‌بخشد، و برعكس...
محزون بودن، دنبال غم و غصه رفتن باعث پایين آمدن كيفيت زندگی شده و در نتيجه احساس منفی به زندگی افزايش می‌يابد.

شدیداً بدان ایمان دارم. به هر آنچه فکر کنیم بدان مبتلا می شویم.
نیستی و نابودی را برای دیگران طلب کنیم به همان گرفتار می آییم.
چنانچه زبان را به دشنام و‌نفرین بگشاییم و دعا که ابزار قربت است و نعمت ، به بدی بیالاییم و برای نابودی دیگران خدا را واسطه قرار دهیم خب پر آشکار است هر آنچه برای دیگران طلب کنبم بدان گرفتار خواهیم شد.
«اين جهان كوه است و فعل ما ندا
سوي ما آيد نداها را صدا
فعل تو كان زايد از جان و تنت
همچو فرزندي بگيرد دامنت
پس تو را هر غم كه پيش آيد ز درد
بر كسي تهمت منه، بر خويش گرد»

شاید که نه قطعا آنچه برای دیگران خواسته ایم خوب یا بد امروز دامن خود ما را گرفته است.
حاکمیت زندگی را پیکار و جنگ تعریف کرد اما زندگی پیکار نیست، بازی است.
به قول فلورانس اسکاول شین که می گوید :«

زندگی بازی است بازی که بدون آگاهی از قانون معنویت نمی توان در آن پیروز شد خداوند در عهد عتیق و عهدجدید با وضوحی شگفت انگیز قواعد این بازی را بیان می کند [خداوند می فرماید:« زندگی ، بازی بزرگ دادن و ستاندن است.»]

دنیا جاده یک طرفه نیست.

برای آبادانی شهرها و روستاها ، محیط زیست زاگرس و البرز ، کویر و دریاچه پریشان و ارومیه ،برای بارش های قدیم برای شادابی و نشاط. برای زندگی در زندگی، باید راهبردها تغییر یابد.
نفرین و طلب مرگ بر این و آن جز پاشیدن گرد مرگ و غم و اندوه بر آسمان کشور حاصلی نداشته است.

این موضوع از دیرباز در ادبیات عرفانی و اجتماعی ما جاری و ساری بوده است اما آدمیان شیرخام خورده متکبر خود حق پندار نه گوشی برای شنیدن داشتند و نه چشمی برای دیدن؛
بنابراین ۴۶ سال بر طبل فرسوده کوبیدند تا امروز صدای غمبار جامعه را با صدایی بلند تر بشنویم.

✍ح_درویشی
https://t.me/darvishane49
hooreechanel 🌹

14.05.202514:36

تاریکی ۱۴۰۴؛
فقط بی‌برقی نیست

نوشتنم نیمه‌کاره می‌ماند؛ خاموشی آمده. نه در کوهستانی دورافتاده، بلکه در قلب پایتخت. لابد در حاشیه‌ها، در خانه‌هایی که همیشه سهم‌شان اندک بوده، تاریکی سنگین‌تر است.آن هم در بهار؛ پیش از گرمای خرداد.

چه خفت‌بار است که از دل بزرگ‌ترین منابع انرژی جهان، باید به شمع پناه ببرم. در سکوت حاصل از خاموشی، حتی زمزمه‌ی همیشگی یخچال‌ها و کولرها نیز به خاموشی فرو می‌رود. زندگی فرومی‌ریزد در گرما و تاریکی.

گریه‌ام می‌گیرد از این همه ذلت. نه از خاموشی، از معنای آن. از این پسرفتِ بی‌پایان. کشوری با ثروت طبیعی، اما تهی از مدیریت، تهی از صداقت، تهی از تدبیر. قرار بود صادرکننده‌ی برق باشیم، نه پناه‌برنده به نور زرد شمع.

این خاموشی‌ها فقط خاموشی نیست. علامت است؛ نشانه‌ای‌ست از فروپاشی تدریجی. تاریکی‌ای در جان حکمرانی، در ذهن تصمیم‌گیران.
خود بی‌برقی نیست که ذله‌ام می‌کند؛ معنای این بی‌برقی است که دیوانه‌ام می‌کند. چه تصویری مضحک‌تر از آن‌که در سال ۱۴۰۴ ــ همان سالی که قرار بود بر اساس «سند چشم‌انداز» اول منطقه باشیم ــ برق در پایتخت کشور قطع می‌شود؟

۱۴۰۴؛ سالی که قرار بود «اول منطقه» باشیم! چه شوخی تلخی‌ست که درست در سال موعود، برق تهران به وقت تقویم خاموش می‌شود!
سند چشم‌انداز، رویای ملی، حالا به تمسخر ایستاده؛ سند چشم‌انداز را برعکس خوانده‌ایم. پایتخت بی‌برق شده. چه هجویه‌ی ناخواسته‌ای بر آن رویاها: اول‌شدن در علم، اقتصاد، زیرساخت، فناوری، و در رفاه. چهل سال گذشت؛ اما گویی نه برای ساختن، بلکه برای دورزدن مشکلات، عقب‌انداختن بحران‌ها، و فراموش‌کردن چشم‌اندازها.

آینده را نه ساختیم که سوزاندیم. نه پیشرفت که واگشت؛ نه اقتدار که سرگردانی.
و می‌گویند بعد از برق، نوبت آب است. شاید این‌بار کولرها که کار نمی‌کنند هیچ، شیرها هم دیگر نچکند. شاید گاز هم در زمستان نباشد.

سقوطی بی‌صدا در راه است.
فروریختنی آرام، بی‌هیاهو. همانند خاموشی‌های برنامه‌ریزی‌شده.
حس آشنایی است؛ یادآور دهه‌ی شصت.

شب‌هایی با شمع و چراغ‌نفتی، با بوی نفت و سکوت کودکان خواب‌آلود، با کابوس حمله‌ی هوایی و خبرهای جبهه. اما آن روزها جنگ بود، دشمن بود، تحریم‌های تازه‌نفس، و هنوز امیدی به ساختن داشتیم. حالا اما… چهار دهه‌‌ی گذشته. امروز، ما وارث بزرگ‌ترین منابع انرژی جهان؛ نفت، گاز، آفتاب، باد، و هنوز نمی‌توانیم خانه‌هایمان را روشن نگه داریم. این‌بار فقط یک واژه می‌ماند: شرم.

این یک خاموشی ساده نیست. این یک هشدار است. یک علامت سرافکندگی‌ست.
این خاموشی‌ها فقط قطع برق نیست. نشانه‌ی تاریکی عمیق‌تری است. تاریکی در مدیریت، در برنامه‌ریزی، در امید، در صداقت با مردم. نشانی از تاریکی‌ای که در تاروپود ساختار نفوذ کرده. و این همه، گریه دارد. نه از درد فیزیکی، بلکه از زخمی که بر امید این مردم نشسته است.

برای کشوری با این‌همه ثروت طبیعی، برای مردمی با این‌همه صبر، این وضعیت فقط نشانه‌ی شکست فنی نیست. نشانه‌ی یک انحطاط حکمرانی‌ست. تاریکی‌ای که نه با شمع روشن می‌شود، نه با وعده.

✍حسین عبده تبریزی

hooreechanel 🌹

14.05.202509:32

سقوط آزاد زنان از نردبان اقتصاد؛
درآمدی بر تاریخ حضور زنان در بازار کار ایران

در ایران عصر قاجار، مانند سایر جوامع کشاورز، زنان در جایگاه فرودست مردان قرار داشتند. همۀ مشاغل مهم در اختیار مردان بود. هیچ شغل رسمی درباری به زنان اختصاص نداشت. زنان در میان مقامات دیوانی و لشکری نیز جایی نداشتند و مقام‌های دینی در سطوح بالا و متوسط نیز در انحصار مردان بود. در شیوۀ تولید کشاورزی نیز تنوع مشاغل اندک بود و قدرت بدنی برای کار و جنگاوری مزیت مهمی به حساب می‌آمد.

زنان به‌دلیل قدرت بدنی کمتر، دوران بارداری و شیردهی، و خشونت و ناامنی فضای عمومی، فرصت‌های محدودی برای اشتغال و استقلال مالی داشتند. مشاغل خانگی و صنایع دستی کم‌درآمد بودند و ازدواج بهترین راه تأمین معاش برای زنان بود.
زنانی که شوهری نداشتند و به‌دلایل مختلف از حمایت خانوادۀ خود (پدر، برادر و پسر) نیز محروم بودند، یا باید در فقر و گدایی می‌ماندند یا تن‌فروشی می‌کردند.

تجربۀ زیستۀ همۀ زنان یکسان نبود. به گفتۀ اغلب جهانگردان و شاهدان خارجی، زنان روستایی در برداشت محصول مزرعه و باغ به مردان کمک می‌کردند و در عین حال وظایفی همچون تهیۀ مواد غذایی (پخت نان یا گرفتن ماست و پنیر و کره از شیر گاو و گوسفند)، تهیۀ پوشاک (خیاطی، نخ‌ریسی، بافندگی و…)، بافت زیرانداز (قالی، گلیم) و تبدیل تپاله به سوخت را هم به عهده داشتند.
تعدادی از زنان در قالب مهریه، جهیزیه یا ارث، دارای حق آب، زمین، باغ، احشام و غیره بودند. بنا بر فقه اسلامی، اموال زنان متأهل به خود آنها تعلق داشت و به زنان امکان تأثیرگذاری بر حیات اجتماعی و اقتصادی خود و دیگران را می‌بخشید.

با این حال، دارایی زنان بخشی از دارایی‌های خانواده محسوب می‌شد و تحت نظارت مردان مورد بهره‌برداری قرار می‌گرفت و بعدتر به فرزندان ارث می‌رسید.

زنان شهری گاه از مزایای تحصیل و خواندن و نوشتن برخوردار می‌شدند، مراسم مذهبی خود را انجام می‌دادند و در مواردی بلوای نان در شهرها را رهبری می‌کردند؛ البته تجربۀ زیستۀ همۀ زنان شهری یکسان نبود.
جایگاه اجتماعی زنان به‌شدت به پایگاه اقتصادی و اجتماعی خانوادۀ محل تولد آنها و بعدتر خانوادۀ شوهر بستگی داشت. تعدادی از زنان که به خانوادۀ اعیان و اشراف تعلق داشتند خود نیز متمول بودند.
در کتاب آمار دارالخلافۀ تهران آمده که شهر تهران در سال ۱۲۶۹ هجری قمری ۷۸۷۴ باب خانه و ۴۲۲۰ باب دکان داشت. این آمار حاوی اطلاعات بسیار دقیقی از مالکان خانه‌ها بر‌اساس طبقات اجتماعی و انواع دکان‌ها و تعداد اجاره‌نشین‌ها و صاحبان خانه ‌است.

شمار زنانی که در این آمار از آنها با عنوان صاحبخانه نام برده شده‌ اندک ‌است و از یک درصد تجاوز نمی‌کند.

تعداد دکان‌های متعلق به زنان از این مقدار هم کمتر است. املاک شهری در قالب ارثیه یا مهریه به زنان می‌رسید و تعداد اندکی نیز در املاک شهری سرمایه‌گذاری می‌کردند (اتحادیه، ۱۳۷۷: ۲۶۱، ۲۶۴). به گفتۀ کدی، اینکه زنان ارث می‌برده‌اند و زن متأهل می‌توانسته اموال خود را برای خویش نگه دارد، زن ایرانی را تا قبل از قرن مزبور (دوران مدرن) در وضعیتی بهتر از زنان غرب قرار می‌داده است (فوران، ۱۳۷۷: ۶۵).

بر‌مبنای داده‌های تاریخی عصر قاجار، زنان از فعالیت در عرصۀ فرهنگ و دسترسی به آموزش و حضور در قلمرو سیاست و قدرت محروم بودند و به‌لحاظ تقسیم کار نیز بیشتر به مشاغل خانگی مشغول بودند و در واحد اقتصادی خانوادۀ گسترده فعالیت می‌کردند.
استقلال مالی آنها بسیار محدود بود چون در جامعۀ سنتی، تعداد مشاغل اندک و انجام بیشتر آنها مستلزم توان جسمانی بالا یا حضور در مکان‌های عمومی و اختلاط با مردان است که از نظر اجتماعی پذیرفته نبود.

انقلاب مشروطه و تغییر سلطنت و استقرار دولت مدرن که توسعۀ آمرانه را در دستور کار قرار داده بود صورت‌بندی اجتماعی ایران را تغییر داد.

متن کامل

✍فاطمه موسوی‌ویایه

hooreechanel 🌹

Бардык посттор

Жарнамаланган0 секунда

17.05.202516:26حوری

1.2K

Жарнамаланган1 саат

24.04.202508:31سخنرانی‌ها

132.6K

Жарнамаланган0 секунда

09.04.202520:32اندیشکده خرد جنسی

11.6K

Толугураак

Рекорддор

18.01.202523:59

1.3KКатталгандар

19.02.202508:10

500Цитация индекси

21.03.202511:09

2.3K1 посттун көрүүлөрү

21.03.202511:09

2.3K1 жарнама посттун көрүүлөрү

20.03.202509:11

22.92%ER

20.03.202523:59

143.50%ERR

Өнүгүү

Толугураак

Катталуучулар

Citation индекси

Бир посттун көрүүсү

Жарнамалык посттун көрүүсү

ERR

Толугураак

حوری популярдуу жазуулары

Бардык посттор

18.05.202515:02

25.04.202509:31

♻️آخرین سال تدریس

✍️ ارسالی یک معلم

🟠 در آخرین سال خدمت در آموزش و پرورش هستم و سنوات خدمتم ۳۳ سال را نشان میدهد. اکنون احساس میکنم هنر تعلیم و تربیت و به ویژه کلاسداری و تدریس در این سال‌های اخیر، کار بسیار سخت و دشواری شده است.

🟠 دانش‌آموزان مقاطع مختلف، بنا به اظهارات و تجربیات همکاران، رفتارهای هیجانی و تقابلی در امر آموزش و مقولهٔ تربیت دارند.

🟠 در مورد تربیت، سربسته و به اصطلاح قدیمی‌ها می‌توان گفت: چشم و گوششان باز شده و تعلیم و تربیت بچه‌ها را تا حدود زیادی تحت تأثیر خود قرار داده است.

🟠 از این گذشته، چه در متوسطهٔ اول و چه در متوسطهٔ دوم، در مدارس دولتی، برخی دانش‌آموزان با ابتدایی‌ترین آداب و قوانین کلاس درس و آموزش آشنا نیستند؛ اعم از نحوهٔ نشستن روی میز و صندلی، اجازه گرفتن، نحوهٔ سؤال پرسیدن در حین تدریس یا پایان تدریس، حرمت و احترام بزرگترها، نپریدن در حرف دیگران، خوراکی خوردن، دستشویی رفتن، نحوهٔ آزمون دادن و قوانین مربوط به امتحان و ... .

🟠 متأسفانه اخیراً با برخی رفتارها در کلاس درس مواجه هستیم که نام اختلال رفتاری، نام مناسب‌تری برایشان است. سطح بی‌ادبی و بی‌تفاوتی به درس به جاهایی رسیده که برخی دانش‌آموزان هر نوع توهین و دهن‌کجی را به دبیر و مجموعهٔ آموزش می‌کنند.

🟠 هنگام برپا گفتن برای معلم، از جایشان بلند نمی‌شوند، نگاه تمسخرآمیز به همکاران ما دارند. در بعضی مناطق که تمکن مالی بهتری دارند، این نگاه تحقیرآمیز به دبیران ما بیشتر است. دانش‌آموزان از پولی که به مدرسه داده‌اند با افتخار صحبت می‌کنند و خود را مالک کلاس درس و مدرسه می‌دانند و موقع تدریس، آگاهانه و بدون واهمه با کنار دستی خودشان صحبت می‌کنند، خوراکی می‌خورند و این رفتار با کلاس درس و معلم، عامدانه و تقابلی است. می‌گویند: «پولش را داده‌ایم!» و هل‌من‌مبارز می‌طلبند!

🟠 و دقیقاً می‌دانند که هیچ قانونی از مدرسه و عوامل مدرسه حمایت نمی‌کند و متوجه شده‌اند که مدرسه و معلم کاملاً خلع سلاح هستند. وقتی زنگ هم می‌خورد، انگار زندانیان یک ندامتگاه آزاد شدند! و معلم زیر دست و پا می‌ماند.

🟠 در یکی از مدارس دخترانه، دانش‌آموزانی که در شاخهٔ نظری تحصیل می‌کنند و علیرغم چند درس تجدیدی، بدون مردودی به سال پایانی رسیده‌اند (چون در آن نزدیکی هنرستانی نیست، در شاخهٔ نظری پذیرفته شده‌اند)، آشکارا می‌گویند که هیچ علاقه‌ای به درس و کلاس و مدرسه ندارند و عینِ ۳۰ نفرشان با صدای بلند، چشم‌در‌چشم مدیر و معلم می‌گویند: «ما نمی‌خواهیم درس بخوانیم! و چون در خانه افسرده می‌شویم، برای فرار از خانه به‌ناچار به مدرسه می‌آییم!» مسئولان مدرسه همهٔ راهکارها را امتحان کرده‌اند و اکنون در فقدان حمایت اداری و قانونی، هیچ راهکاری برای برخورد ندارند. این‌ها عامدانه مانع آموزش هستند و الگوی بدی برای بقیهٔ بچه‌ها هستند و چیزهایی که نمی‌توان گفت... .

🟠 دانش‌آموزان، شمارهٔ تلفن مدرسه را در گوشی پدر و مادرشان بلاک کرده‌اند و مدیر مدرسه بعدها متوجه شده که چرا والدین جواب تماس‌های او را نمی‌دهند!

🟠 دانش‌آموزان متوجه جایگاه ضعیف اجتماعی معلم شده‌اند و هر توهین و بی‌ادبی را در کلاس درس مرتکب می‌شوند. خیالشان هم راحت است، چون در هر شرایطی معلم حق ندارد او را از کلاس اخراج کند. همکار ما دانش‌آموز بسیار گستاخ و بی‌ادب را از کلاس اخراج کرده. والدین مدعی هستند که روحیهٔ بچهٔ آنها جلوی هم‌کلاسی‌ها آسیب دیده، تحقیر شده و دبیر مربوطه باید پاسخگو باشد.

🟠 دیگر در کلاس درس نمی‌توانیم در مورد ارزش علم و دانش صحبت کنیم. دانش‌آموز گستاخ می‌گوید: «آقا، یکی چیزی می‌گویم، ناراحت نشوید! اگر علم خوب بود، معلم‌ها با پراید به مدرسه نمی‌آمدند! آقا اجازه، دایی من رانندهٔ یک کامیون است؛ یک بار را جابه‌جا می‌کند، در یک روز ۶۰ میلیون درآمدش هست!»

🟠 در آخرین سال خدمتم، معلم را شمعی در باد می‌بینم! موافق تنبیه فیزیکی نیستم، اما معتقدم که دستگاه باید بداند و هشیار باشد. ترکهٔ نازک اناری که از دست مهربان مدرسه حذف شد، ممکن است در آینده منجر به آسیب‌های اجتماعی فراوانی شود.

🟠 حال شاید این نظر من به‌خاطر سن و سال بازنشستگی باشد، یا به‌خاطر حقوقی که همان روزهای اول عید، ملاقه به ته‌دیگ خورده و این فروردینی که حسابی کش می‌آید و تمام نمی‌شود.

@Citizens_Rights
@hooreechannel 🌹

09.05.202515:15

🔺ما مدرسه نرفتیم، چیزی هم یاد نگرفتیم
یه ساختمون بود ١٠٠٠ تا پسر رو ریخته بودن توش چند ساعت در روز ببینند کدومشون شانسی میتونه خودشو نجات بده!

کاش این چیزا رو هم از چینیا یاد می گرفتیم!

https://t.me/Hrman11
hooreechanel 🌹

24.04.202514:35

ابداع های مذهبی

ضمن عرض تسلیت شهادت امام جعفر صادق(ع) پیشوای علم و عقلانیت، امروز در دو محله شمال تهران، دیدم که دسته عزاداری کم‌شمار و غالبا سالخورده برای شهادت امام صادق راه افتاده بود و به فهرست سوگواری های ابداعی در دوره جمهوری اسلامی افزوده شد.

تا اینجا که این حق شهروندان است که پیرو هر مذهبی هستند بتوانند آزادانه مراسم و مناسک خود را اجرا کنند به شرط اینکه تبعیضی وجود نداشته باشد سخنی نیست و من نیز همدل هستم اما این پرسش برایم به وجود آمد که وقتی در ۱۳ قرن گذشته بجز سوگواری های عاشورایی، چنین دسته‌های عزاداری برای شهادت ائمه(ع) وجود نداشته آیا شیعیان غیرت و حمیت مذهبی نداشتند؟ یا علما نمی‌فهمیدند و امروز ناگهان عده ای ضرورت آن را کشف کردند؟

یاد سخن آیت الله شبیر زنجانی از مراجع تقلید شیعه افتادم که هشدار می‌دادند "ازدیاد و افراط در عزاداری های مذهبی، مردم را از دین بیزار می‌کند" آن‌هم در فضای سنگین دین گریزی هیستریک ناشی عملکرد حکومت مذهبی.

اصلاً چرا ابن نوآوری ها معکوس نمی شود و برای مثال به عنوان بزرگداشت شان به مناسبت ولادت، کارناوال شادی راه نمی‌اندازند؟

✍عماد الدین باقی

@hooreechannel 🌹

17.05.202505:35

06.05.202514:54

روابط امروزی نسبت به گذشته بسیار شکننده تر شده است.
شاید در گذشته این تعداد جدایی را شاهد نبودیم
اما جامعه امروز جدایی تبدیل به چیزی عادی شده است.

دلایل شکننده بودن روابط امروزی

۱- آماده نیستیم

معمولا ما آماده سازش، فداکاری و دوست داشتن بدون قید و شرط نیستیم. بلد نیستیم صبر کنیم و می خواهیم همه چیز را یکجا داشته باشیم. اجازه نمی دهیم احساساتمان رشد کنند. بیشتر اوقات برای خود یک محدوده زمانی تعیین می کنیم تا چیزی را احساس یا دوست داشته باشیم.

۲- عشق را با دیگر احساسات گیج می کنیم

ما معمولا به دنبال کسی هستیم که با ما به سینما بیاید بیرون برویم نه کسی که درکمان کند و در مواقع غم و اندوه حمایتمان کند. ما دوست نداریم زندگی کسل کننده ای داشته باشیم به همین دلیل به دنبال همدمی شاد هستیم که زندگی مان را تبدیل به یک ماجراجویی کند.
اما همیشه آماده تغییر نیستیم، که ناگزیر پس از یک دوره معین از رابطه عاشقانه و دوجانبه سر می رسد.

۳- اسیر یک عادت می شویم
پس از مدتی دیگر برای عشق زمان و فضا نداریم. چون سرمان گرم دنبال کردن منافع مادی است.

۴- منتظر یک نتیجه آنی نشسته ایم

وقتی عاشق می شویم، معمولا می خواهیم از همان ابتدا روابطمان بالغ باشد. اما این بلوغ و درک متقابل تنها پس از گذراندن چند سال در کنار هم اتفاق می افتد. امروزه بیشتر مردم فکر می کنند هیچ چیز در این دنیا نیست که ارزش وقت و صبرشان را داشته باشد، حتی عشق.

۵- ترجیح می دهیم قدرتمان را به هدر بدهیم

بسیاری از ما ترجیح می دهیم یک ساعت را با صد نوع آدم مختلف بگذرانیم تا یک روز را با یک شخص. امروزه بیشتر افراد این گزینه را که تنها با دیگران آشنا شوند ولی کسی را نشناسند ترجیح می دهند. حریص شده ایم و همه چیز را یکجا می خواهیم.

۶- وابسته به تکنولوژی شده ایم

تکنولوژی برای ما نزدیکی به ارمغان آورده. آنقدر نزدیکیم که گاهی نفس کشیدن برایمان دشوار می شود. تکست، پیغام های صوتی، چت ها و تماس های ویدئویی جای ارتباط های رو در رو را گرفته اند. دیگر مجبور نیستیم با هم وقت بگذرانیم. بدون تماس با یکدیگر هم کلی اطلاعات از هم داریم.

۷- نمی توانیم برای طولانی مدت یکجا بمانیم

فکر می کنیم رابطه معنایی ندارد و حتی فکر یکجا با یکی ماندن هم باعث ترسمان می شود. دیگر زندگی مان را به یک نفر اختصاص نمی دهیم و از چیزهای دائمی اجتناب می کنیم.

8- بیشتر روی روش های منطقی تکیه داریم
از نسل جدید کمتر کسی را می توان پیدا کرد که با تمام وجود عشق بورزد و به مشکلات مربوط به زمان و فاصله چیره شود.

9- از خیلی چیزها می ترسیم

از روابط جدید، نا امیدی، آسیب های احساسی و دل شکستگی می ترسیم و به همین دلیل است که دیگران را به قلبمان راه نمی دهیم. دور خودمان دیوار کشیده ایم و گاهی این دیوار بیش از حد ضخیم و بلند است تا اجازه دهد قدم بیرون بگذاریم و زندگی را همانطور که هست ببینیم.

۱۱- دیگر قدردان روابط نیستیم
اینکه اجازه دهیم کسی که دوستمان دارد برود برایمان هیچ کاری ندارد. نسبت به افرادی که اطرافمان هستند بسیار نا امید هستیم.

https://t.me/Hrman11
hooreechanel 🌹

09.05.202505:32

از شجونی تا ترامپ؛
داستان مضحکه‌ دشمنان ایران!

حرفی که به نقل از دونالد ترامپ درباره‌ی تغییر نام خلیج فارس منتشر شده بازتابی چنان قابل اعتنا در میان مردم داشته که غرورآفرین است؛ نام خلیج فارس سال‌هاست که به نمادی از ایستادگی و سرزندگی ملتی شده است که از تاریخی خونبار دارد اما هویت فرهنگی خویش را علی‌رغم ویرانگری‌های اعراب و مغول‌ها از دست نداد.

اگر امروز هویت ملی ایرانیان قابل تهدید نیست اما بد نیست سال‌های نه چندان دوری را به یاد بیاوریم که ملی‌گرایی نه تنها مذموم بود، که چنین عنوانی به عنوان ناسزا به کار می‌رفت. یادگارها و خاطرات بسیاری به جا مانده است از سال‌های اول انقلاب و دهه‌های شصت و هفتاد که هرچه نماد و نشانه‌ای از ایرانیت داشت، تقابل با اسلامیت تفسیر می‌شد، و همین بود راز مقابله‌ی عجیب و شدید با جشن‌هایی چون چهارشنبه‌سوری و نوروز و سیزده‌بدر، و فردوسی‌ستیزی و... آنچه یادآوری‌اش هم خوشایند نیست.

در این میان گاه تندروی‌ها علیه ملی‌گرایی به گفتار و رفتارهایی می‌انجامید که امروز مرور آن‌ها از طرفی مضحک است و از طرف دیگر پندآموز، که چطور تعصب می‌تواند چشم فهم و منطق را چنان کور کند که عقلانیتی باقی نماند. در بحبوحه‌ی همان سال‌های اول بعد از انقلاب و تف و لعنت به ملی‌گرایی، صادق خلخالی کتابی درباره‌ی «کورش کبیر» نوشت که طنز جاندار مرحوم سعیدی سیرجانی رسوایش کرد؛ این‌که خلخالی جایی خوانده بود که کورش در ابتدای جوانی راهزنی می‌کرده، او حتی معنی «راهزنی» را نفهمیده بود و آن را «راه ِ زنی» خوانده بود و از آن انحراف اخلاقی کورش را درآورده بود!

از آن بدتر ماجرایی بود که در مجلس و پیرامون نام ایران‌خودرو شکل گرفت! در آن زمان اعلام شده بود که نامی تازه برای شرکت ایران‌ناسیونال پیشنهاد شود. نام ایران‌خودرو برگزیده شده و به پیشنهاد دهنده جایزه‌ای داده شد و همین داستان، باعث اعتراض و فریاد جعفر شجونی نماینده کرج شد که «ایران‌خودرو ملی‌گرایی است. من نام اسلام‌خودرو را پیشنهاد می‌کنم که اسلامی است، جایزه را به من بدهید!»

همین نمونه‌ها کافی است که یاداوری شود ما از چه سال‌ها و فشار چه جریان‌های متعصب و افراد مدعی گذشته‌ایم و ایرانی بودن‌مان را با اصرار و افتخار حفظ کرده‌ایم. حالا هم داستان ملت ایران با حرف‌های احمقانه‌ی ترامپ، با تقابل‌های سیاسی ایران و آمریکا تفاوتی عمیق دارد.

نام خلیج‌فارس را مردمی حفظ خواهند کرد که در طول تاریخ کورش و شاهنامه و ایران و ایرانی‌بودن را حفظ کرده‌اند... و روزگاری می‌رسد که ادعای ترامپ هم مثل کتاب خلخالی و نطق شجونی باعث عبرت و خنده می‌شود.

✍محمدحسین روانبخش
hooreechanel 🌹

14.05.202514:36

17.05.202509:54

07.05.202505:34

♻️روزهای خوب نمی آیند ، می روند

بسیاری از بیماری های جسمی و روانی به دلیل انباشته شدن خواسته ها ، برآورده نشدن آرزوها و عدم تخلیه به موقع آنهاست.

انباشته شدن زباله های فکری و زوائد خوراکی ، کلید پیدا و پنهان آلزایمر فکری است .
انسان امروز خواه ناخواه در فضای شهری و ماشینی گرفتار است و معمولا این فضای حاکم بر جوامع امروزی است که آدمی را پایش ، کنترل و روش زیست را دیکته می کند .

شاید بارها و بارها حسرت زندگی و آرامش مردم دهه سی و چهل و پنجاه را خورده باشیم و بیشتر آنرا به اوضاع سیاسی و اقتصادی گره زده باشیم اما راز آرامش و زندگی خوشایند نیمه نخست سده چهاردهم در ارتباط تنگاتنگی بود که مردم با یکدیگر داشتند .
وضع اقتصادی بیشتر مردم خوب نبود ، تکنولوژی در تار و پود زندگی مردم رخنه نکرده بود.
نظام سرمایه داری نم نمک در حال گرفتن افسار حکمرانی بر دنیا بود .
سختی و مشقت کاری و کسب درآمد موضوعی بود انکار ناپذیر. اما مردم خوش بودند و آرامش بر خانواده ها مستولی بود . چرا ؟!
چون مردم همواره با یکدیگر ملاقات چهره به چهره داشتند مدام به خانه هم می رفتند دید و بازدید و شب نشینی ها و انجام کارهای گروهی از جمله پخت رب و سبزی پاک کردن و ساخت خانه همه و همه مشارکتی بود .
حال خوش خود را در جمع و گروهای خانوادگی و دوستانه می جستند روابط تنگاتنگ همسایگان غبار خستگی های روحی را پاک می کرد . معمولا سخن از خستگی روحی و آلزایمر فکری به مخیله کسی خطور نمی کرد.

بنابراین اگر بخواهیم اوقات خوشی داشته باشیم و زباله های فکری را دفع کنیم و آرامش را به خود و اطرافیان هدیه کنیم . بایست
۱- ساعاتی از روز را به تفریح در طبیعت سپری کنیم .
۲- در نخستین گام به گروه های فرهنگی ، ورزشی بپیوندیم و فعالیت های ورزشی و تفریحی را در غالب گروه انجام دهیم.

۳- تا می توانیم با دوستان ارتباط چهره به چهره بگیریم دیدن چهره دوست آن هم از نوع خندان حال آدمی را دگرگون می کند.

۴- روزهای خوب نمی آیند ، می روند. از همین حالا روزها و ساعات را غنیمت بشماریم.

۵- هر چه را آرزو داریم به ویژه آرزوهای کوچک را برآورده سازیم فردا دیر است .

۶- اینکه روزگارت خوش باشد و یا بد تصمیم با توست. این من و تو هستیم که تصمیم می گیریم در هر شرایطی ، وضعیتی برابر با میل خود فراهم سازیم.

۷- رهایی از آلزایمر فکری ، ارتباطی به وضعیت مالی ندارد . فهم اینکه زباله های فکری باید تخلیه شود مهم است و راه تخلیه آن ؛

۸- گذشته هر چه بوده را فراموش کنیم فراموش کردن گذشته. آغازی خواهد بود برای شروع آنچه لیاقتش را داریم .

۹- کتاب بخوانیم ، موسیقی گوش بدیم و فیلم تماشا کنیم و بهتر از همه دورهمی های دوستانه تدارک ببینیم .

۱۰- سخن اول را آخر نیز می زنم هیچ چیز مانند دیدار چهره به چهره و گفتگوهای مستقیم و گردهمایی های دوستانه حال آدمی را خوش نمی کند .

اگر برای گرفتن ارتباط با دیگران مشکل داریم سعی کنیم به نحوی وارد یک گروه ورزشی ، طبیعت گردی ، فرهنگی و مدنی شویم . آن گروه همچون رودخانه ما را با خود می برد ...

هیچ فعالیت خوشایندی را برای فردا کنار نگذاریم هیچ آرزوی خوشی را برای دوره بازنشستگی نسیه ندهیم .
در بهره مندی از زیبایی های زندگی. نسیه ممنوع ؛
ما گرانبها هستیم خود را ارزان نفروشیم لیاقت ما در بهره مندی از دنیا به وسعت دنیاست.

✍ح_درویشی

https://t.me/darvishane49
hooreechanel 🌹

15.05.202514:35

18.05.202509:32

15.05.202505:31

زندگی بازی است بازی که بدون آگاهی از قانون معنویت نمی توان در آن پیروز شد خداوند در عهد عتیق و عهدجدید با وضوحی شگفت انگیز قواعد این بازی را بیان می کند [خداوند می فرماید:« زندگی ، بازی بزرگ دادن و ستاندن است.»]

08.05.202514:40

‍ آزادی به دست آوردنی است !

با یکی از خانم های مجتمعی که در ان زندگی می کنم صحبت می کردم تعریف می کرد ماشین دخترش را توقیف کرده اند. قبل از ان نیز پیامک اخطاری دریافت کرده بود مبنی بر این که اتومبیل شما در منطقه دبستان مورددار تشخیص داده شده است و این در حالی است که در این ناحیه که یک منطقه محلی است حتی در نقطه ورودی و خروجی ان اساسا دوربین راهنمایی و رانندگی وجود ندارد !

ارسال پیامک‌های هشدار حجاب برای شهروندان ابتدا از اصفهان آغاز شد و سپس به شهرهایی نظیر تهران، شیراز و رشت و ... رسید و با خود موجی از واکنش‌ها، انتقادات و نگرانی‌ها را به همراه داشت. همچنین این پیامک‌ها در گذشته برای سرنشینان خودروها ارسال می‌شد در حالی که الان برای زنان پیاده نیز به دلیل عدم "پوشش قانونی در سطح شهر" تذکر و پیام داده می شود. جالب آن که در مواردی دیده شده که مبنای شکایت و تشکیل پرونده برای زنان ، گزارش و شکایت اشخاص حقیقی نیز مطرح شده است.

بنا بر گزارش‌ها ستاد "امر به معروف و نهی از منکر" در این پیامک‌های هشدار که با اسم زنان شروع می‌شود، به آنها تذکر می‌دهد که در تاریخ و مکانی مشخص بدون حجاب در سطح شهر تردد داشته‌اند. بعد از چندبار نیز پیامکی برای زنان ارسال می‌شود که می‌گوید پرونده آنها به قوه قضائیه ارسال شده است.

دسترسی به اطلاعات شخصی زنان مثل شماره تلفن خود آنان و یا اعضای خانواده شان که قاعدتا مبتنی بر شناسایی شماره های تلفن بر مبنای کارتهای ملی انان است ، شناسایی از طریق کارت مترو یا کارت بانکی، رصد آنتن‌های موبایل و ناشناس ماندن دوربین های رصد کننده از جمله موارد ردیابی زنان است که بر نگرانی ها دامن می زند . این در حالی است که مسئولیت رسمی ارسال این پیامک ها که علاوه بر زنان در برخی موارد به موبایل و همراه همسر یا پدران انها نیز ارسال شده است ، از سوی هیچ نهادی برعهده گرفته نشده است .

بی اطلاعی دولت از منبع ارسال پیامک ها در حالی که برای انجام این کار باید از زیرساختها و اپراتورهای مخابراتی استفاده شود ان هم در شرایطی که یکی از وعده‌های مهم پزشکیان در کارزار انتخاباتی، جلوگیری از فعالیت گشت ارشاد بوده است نکته قابل توجه دیگر در این دوره از ارسال پیامک های تهدید امیز است . جامعه می پرسد وقتی دولت از ارسال پیامک‌ها خبر ندارد، این پیامک‌ها را چه کسانی و چه گروههایی ارسال می‌کند؟

فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت درباره ارسال پیامک‌های حجاب در تهران گفت که اطلاعی از این موضوع ندارد. اما ادامه داد: «ما وظیفه داریم و پیگیری می‌کنیم. موضع دولت این است که حجاب از جنس موضوعات فرهنگی و تربیتی است و با کارهای سلبی نمی‌توانیم به نتیجه‌ای برسیم. دولت قرار نیست مقابل مردم بایستد.»

همچنین برغم انکه شورایعالی امنیت ملی به دلیل نگرانی‌های امنیتی حاصل از اجرای قانون عفاف و حجاب جلوی ابلاغ آن را گرفته، طرح مجدد لایحه " امنیت زنان " و تلاش بر تشدید برخورد با زنان بر چه اساسی شکل گرفته است؟

در شرایطی که بسیاری از کارشناسان اجتماعی و حقوق بشری تاکید کرده‌اند که اجرای سیاست‌های سختگیرانه در زمینه حجاب و عفاف نه‌تنها مشکلات اجتماعی را حل نخواهد کرد، بلکه موجب گسترش نارضایتی عمومی، بخصوص در میان نسل جوان، و تشدید شکاف دولت و ملت می شود، درسوی دیگر، جناحهایی در حاکمیت همچنان بر لزوم اجرای قوانین دینی و شرعی تاکید دارند و معتقدند که رعایت حجاب باید به عنوان یک الزام اجتماعی در نظر گرفته شود.

در این میان، فضای مجازی و رسانه‌ها به یکی از بسترهای اصلی برای بیان دیدگاه‌ها و نگرانی‌های عمومی تبدیل شده است. کاربران شبکه‌های اجتماعی به شدت به ارسال پیامک‌های هشدار اعتراض کرده‌اند و بسیاری از آن‌ها این اقدام را نقض حریم خصوصی و آزادی‌های فردی دانسته‌اند.

همچنین زنان با اقدام عملی خود نشان داده حاضر نیستند دستاوردی را که با تحمل هزینه های بسیار خودشان، بدست آورده اند به این راحتی از دست بدهند. نافرمانی مدنی پاسخ زنان آگاه ایران به تهدیدات مداوم حریم شخصی و سبک زندگی شان است . آنان براستی نشان داده اند که " آزادی بدست آوردنی " است !

✍فاطمه گورایی ایران فردا

hooreechanel 🌹

10.05.202514:35

🔴 حسین فهمیده؛ از نوجوان شهید تا اسطوره ایدئولوژیک

♦️در تاریخ‌نگاری جنگ‌ها، پیوندی دیرینه میان قدرت، رسانه و حقیقت برقرار بوده است. حاکمیت‌ها برای بسیج نیرو، تثبیت مشروعیت و ساخت حافظه جمعی، به روایت‌سازی دست می‌زنند. در این میان، ساخت اسطوره از چهره‌هایی چون «حسین فهمیده»، بیش از آنکه بازتاب واقعه‌ای تاریخی باشد، نتیجه مهندسی روایت در راستای اهداف است.

♦️۱. تحریف شهادت؛ از واقعیت تا اسطوره
🔻روایت رسمی می‌گوید حسین فهمیده با بستن نارنجک به خود و پرتاب شدن زیر تانک دشمن در خرمشهر، آن را منهدم کرد. اما بررسی گزارش‌های اولیه جنگ و شهادت‌های شفاهی نشان می‌دهد که مرگ او با اصابت گلوله به سینه‌اش رخ داده و هیچ‌گونه اقدام انتحاری ثبت نشده است. این نمونه کلاسیکی از «بازسازی قهرمانانه» در حافظه جنگ است، جایی که یک نوجوان به الگوی ماورایی فداکاری بدل می‌شود، بی‌آنکه مدارک میدانی این روایت را تأیید کنند.

♦️۲. جعل وصیت‌نامه؛ بازتولید قداست از طریق متن
🔻در یکی از برنامه‌های صبحگاهی صدا و سیما، برادر حسین فهمیده صراحتاً اعلام کرد که «برادرم هیچ وصیت‌نامه‌ای نداشته است.» اما روز بعد، رئیس بسیج دانش‌آموزی همان رسانه، متنی تحت عنوان «وصیت‌نامه حسین فهمیده» را با آب‌وتاب قرائت کرد. این تضاد آشکار نه تنها نشانه‌ای از دوگانگی گفتار رسمی است، بلکه نمونه‌ای از جعل اسناد در راستای تقویت گفتمان شهادت است. این مسئله در بسیاری از نظام‌های اقتدارگرا با هدف خلق الگوی رفتاری مطلوب برای نسل جدید تکرار شده است.

♦️۳. سکوت و حذف روایت خانواده
🔻روایت رسمی از شهادت حسین فهمیده نه‌تنها با شواهد میدانی ناسازگار است، بلکه خانواده‌ی او نیز بارها آن را نادرست خوانده‌اند. با این‌همه، صدای خانواده سانسور شده و روایت ایدئولوژیک همچنان بازتولید می‌شود. فشار بر خانواده برای تأیید روایتی خاص، بخشی از استراتژی مهار حافظه‌ شخصی به نفع حافظه‌ رسمی است؛ پدیده‌ای که در جامعه‌شناسی حافظه از آن با عنوان «فراموشی نهادینه‌شده» یاد می‌شود.

♦️۴. کودک‌ـ‌قهرمان؛ ابزار مهندسی فرهنگی
🔻حسین فهمیده نه تنها به عنوان شهید، بلکه به عنوان نماد «بسیجی نوجوان» در نظام آموزشی، تبلیغی و هنری جای گرفت. تصویر او بر دیوار مدارس نقش بست، نامش به کتاب‌های درسی وارد شد و سخنان رهبر جمهوری اسلامی در تجلیل از او در تیترهای اصلی رسانه‌ها تکرار شد. چنین بهره‌برداری فرهنگی، نشان می‌دهد که روایت شهادت حسین فهمیده از سطح یک رخداد شخصی فراتر رفته و به قطب‌نمایی ایدئولوژیک برای مدیریت جوانان بدل شده است.

♦️۵. روایت فهمیده و گفتمان بسیج توده‌ای
🔻در فضای جنگی که بسیاری از نیروهای مذهبی، ملی‌گرا و چپ‌گرا با اهداف متنوعی حضور داشتند، حکومت تازه‌تأسیس نیازمند چهره‌ای هم‌راستا با ایدئولوژی ولایی و خالص‌سازی روایت جنگ بود. حسین فهمیده در این زمینه جانشین روایت‌های چپ‌گرایانه یا ملی‌گرایانه از مقاومت شد. این جابجایی، بخشی از پروژه «ساخت اجتماع متخیل» بود که بنِدیکت اندرسون در نظریه خود به آن پرداخته: یعنی ساخت یک ملت یکپارچه بر بستر چاپ، تصویر، و داستان‌های مشترک، حتی اگر آن داستان‌ها حقیقت نداشته باشند.

♦️۶. شباهت با دیگر اسطوره‌سازی‌های جنگی جهان
🔻تحلیل مقایسه‌ای نشان می‌دهد که پدیده حسین فهمیده بی‌سابقه نیست. در اتحاد جماهیر شوروی، نوجوانی به نام «زویا» به چهره‌ای افسانه‌ای بدل شد، با وجود آن‌که بعدها بخش‌هایی از روایت مرگش ساختگی از آب درآمد. در آمریکا نیز داستان Jessica Lynch در جنگ عراق در ابتدا با افسانه‌سازی همراه بود و بعدها مورد تکذیب قرار گرفت. این نمونه‌ها، کارکرد اسطوره‌سازی برای اهداف سیاسی و ملی‌گرایانه را روشن‌تر می‌سازند.

♦️۷. اخلاق تاریخ‌نگاری و ضرورت بازیابی روایت واقعی
🔻بررسی روایت حسین فهمیده نه برای تخریب خاطره‌ی یک شهید، بلکه برای بازیابی حقیقت تاریخی و نقد سوءاستفاده از کودکان در منازعات ایدئولوژیک است. نوجوانی که در جنگ کشته شده، نیازمند احترام و بازخوانی دقیق است؛ نه آن‌که در زنجیره‌ای از تحریف‌ها، جعل‌ها و اسطوره‌سازی‌ها هویت انسانی‌اش فروکاسته شود. اخلاق تاریخ‌نگاری ایجاب می‌کند روایت‌های ساختگی کنار گذاشته شوند و حقیقت، ولو تلخ، به مثابه میراثی برای نسل‌های بعدی باقی بماند.

✍جعفر نکونام

https://t.me/dineaqlani
hooreechanel 🌹

Көбүрөөк функцияларды ачуу үчүн кириңиз.