هیچ‌کس تولید نمی‌کند، مگر با هدف مصرف یا فروش، و هرگز نمی‌فروشد، بلکه به قصد خرید کالای دیگری که می‌تواند برای حال او مفید باشد یا به تولید آینده کمک کند. پس با تولید، لزوماً یا مصرف‌کننده‌ی کالای خود می‌شود یا خریدار و مصرف‌کننده‌ی کالای شخص دیگری.

تقاضای یک فرد به توانایی او برای تولید کالا محدود می‌شود. هر چه یک فرد بتواند کالاهای بیشتری تولید کند، کالاهای بیشتری می‌تواند تقاضا کند. برای مثال، اگر پنج نفر ده سیب‌زمینی و پنج گوجه تولید کنند، این تمام چیزی است که می‌توانند تقاضا کنند و مصرف کنند. تنها راه مصرف بیشتر، تولید بیشتر است.

بشریّت هزینه‌ی سنگینی برای احساسات ضدّ سامی و ضدّ یهودی پرداخت کرده است.

... افزون بر این، این مسئله نشان می‌دهد که تمدّن غربی، که انگلیسی‌ها می‌خواستند بومیان تحت سلطه را از آن بهره‌مند سازند، مورد استقبال آن‌ها قرار گرفته است. ممکن است این امر را بدیهی انگاریم. گواه امر این است که همه‌ی این نژادهای رنگین‌پوست نه‌تنها مشتاق پذیرش روش‌های فنّی تمدّن غرب بودند، بلکه مشتاق آموختن آموزه‌ها و ایدئولوژی‌های سیاسی غرب نیز بوده و هستند. دقیقاً همین پذیرش تفکّر غربی بود که سرانجام آن‌ها را علیه حکومت مطلقه‌ی مهاجمان برانگیخت.

خواسته‌های مردم آسیا برای دستیابی به آزادی و تعیین سرنوشت، نتیجه‌ی غرب‌گرایی آن‌هاست. بومیان با ایدئولوژی‌های وام‌گرفته‌شده از اروپاییان، با خود آنان می‌جنگند. اینکه اعراب، هندوها و چینی‌ها معنای آموزه‌های سیاسی غرب را به‌خوبی درک کرده‌اند، بزرگ‌ترین دستاورد سیاست‌های آسیایی سده‌ی نوزدهم اروپا است.

مردم آسیا توجیهی برای مقصّر دانستن مهاجمان به‌خاطر جنایاتی که در سال‌های گذشته مرتکب شده‌اند، ندارند. این افراط‌ها هرچند از منظر اصول و اهداف لیبرالی غیرقابل دفاع بودند، ولی وقتی با معیارهای آداب‌ورسوم و عادات شرقی سنجیده می‌شدند، چیز خارق‌العاده‌ای نبودند. ولی شرق به‌خاطر نفوذ افکار غربی ممکن است هرگز درستی کشتار و شکنجه دشمنان را زیر سؤال نبرده باشد. روش‌های بومی آن‌ها بسیار وحشیانه‌تر و نفرت‌انگیزتر بود. این متناقض است که این مسائل را با نارضایتی‌های گذشته، درست در لحظه‌ی که پرجمعیّت‌ترین کشورهای آسیایی تمدّن‌های خود را تنها با کمک نظامی آنگلوساکسون‌ها می‌توانند حفظ کرد، بیان کنیم.