گله داریم...
انجمن علمی عمران یا همان ایستای خودمان که عنوان قدیمی‌ترین انجمن علمی دانشگاه را یدک می‌کشد این روزها با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند که بهتر است شما عزیزان دغدغه‌مند دانشکده را در جریان بگذاریم.
حالا که فروردین را پشت سر گذاشته‌ایم، بیش از سه ماه از یک توافق می‌گذرد؛ بنابر پیشنهاد مسئولین دانشکده که منجر به توافق بر تعویض دفتر ایستا شد. بر اساس این پیشنهاد قرار بود در عرض کمتر از یک ماه پس از تحویل دفتر ایستا، دفتری جدید با امکانات و شرایط بهتر به ما تحویل داده شود و اما بیش از سه ماه از این اتفاق می‌گذرد و این روزها اگر از ما بپرسید دفتر انجمن علمی کجاست باید بگوییم نداریم و حتی ناراحت کننده‌تر این است که در ادامه باید بگوییم نمی‌دانیم کِی خواهیم داشت...
این وضعیت هنگامی دردناک‌تر می‌شود که علی‌رغم تشکیل مجدد شورای صنفی دانشکده و وعده‌های داده شده ،هیچ اتاق مجزایی به این گروه حیاتی اختصاص داده نخواهد شد و این اتاقی که تاریخ تحویل معلومی هم ندارد، اتاق مشترک فعالیت انجمن علمی و شورای صنفی خواهد بود.
در طی این سه ماه، پیگیری‌هایی توسط انجمن علمی انجام شد؛ اما نتیجه‌ای حاصل نشد. اگر بخواهیم صفتی برای انجمن علمی هر دانشکده انتخاب کنیم، شاید قلب تپنده دانشکده بهترین توصیف باشد. قلبی که این روزها کم ناراحتی ندارد...
این اتفاقات موجب محدودیت انجمن علمی شده است؛ داشتن اتاق، علاوه بر اینکه حق انجمن به شمار می‌رود و هیچ توجیهی برای گرفتن آن وجود ندارد، همواره کانونی برای تجمع دانشجویان فعال دانشکده بوده است. بسیاری از ایده‌هایی که برای برنامه‌ها شکل می‌گیرند، از دل همین اتاق برمی‌خیزند. با داشتن این فضا، نیازی به هماهنگی خاصی برای برخی کارها وجود نداشت؛ چرا که خانواده‌ی ایستا هر روز به‌صورت خودجوش در این اتاق حاضر بود.
با تمام این‌ها؛ علی‌رغم همه‌ی سختی‌ها و محدودیت‌ها، ما هنوز ایستاده‌ایم چون باور داریم حتی اگر دیواری نباشد، باز هم می‌توان نقاشی کرد؛ حتی اگر خانه‌ای نباشد، دل‌مان برای هم و برای ساختن، تنگ نمی‌شود.
با احترام،
از طرف اعضای انجمن علمی ایستا.
