˓ Ե𝗂𝗋ᥲ𑜀𝗂᥉𝗎 ˒ یونـگی ver

تا از وایبیه ازتون میگیرم یه لقب بدم و دوتا عکس براتون .

این نامه ی ۳۶۵ ام من به تو است ، آخرین نامه ی سال که با صداقتی وصف نشدنی نوشته شده است .
بارها از خودم پرسیده ام ممکن است که تورا باری دیگر ملاقات کنم ؟ بر روی نیمکتی که دید گسترده ای به ساحل و لبخندِ درخشان تو دارد .
خواستم این خواسته ی قلبی را در رویایی بگنجانم ، اما در آن تو ذره ذره دورتر میشدی تا جایی که محو شدی و از لبخند درخشان تو چیزی جز ابرِ نحسی که بر روی آفتاب سایه مینداخت باقی نماند .
وصله ی من و تو در کتابِ سرنوشت نرسیدنی مقدر شده .
و من اگر میتوانستم فقط یکبار دیگر تورا ببینم..
فقط یکبار دیگر.
به تو با تمامِ صداقتم میگفتم :
" من نمیخواهم تورا از دست بدهم
یا بدون تو زندگی کنم
دوستت دارم به تعداد تمامِ زندگی هایی که پشت سر گذاشتیم و بهم نرسیدیم .
به اندازه ی تمامِ نرسیدن هایمان ،
دوستت دارم .
و در نهایت من همینجا خواهم ایستاد تا تو برگردی ؛
پس خداحافظی نکن و اجازه بده منتظر بمانم .
آنقدر منتظرت بمانم تا قلبم بایستد !
انتظارِ دیدن تو خوش تر از رسیدن به قلب غریبه ی دیگریست .
من را در انتظار بسوزان ،
چون ..
دوستت دارم !! "
وویونگ ، ارکیده ی پژمرده ی باغبان چوی .