برای تو،
که با سایه زاده شدی و با نور بیگانه‌ای.
همه می‌خواهند نجات پیدا کنند، بی‌آنکه بدانند از چه.
اما تو...
تو از آن‌هایی هستی که پیش از پرسش، حقیقت را چشیده‌اند.
تو سقوط را بلد بودی،
پیش از آنکه پرواز را کسی برایت معنا کند.
نظم جهان، طنزی‌ست که فقط دیوانه‌ها آن را می‌فهمند.
و تو، نه از جنس کسانی که می‌گریزند،
که از تبار آن‌هایی هستی که با لبخند، در دل آتش می‌نشینند
و بوی گوگرد برایشان آشناتر از عطر گُل است.
درد را دوست نمی‌داری،
اما با آن قدم می‌زنی
آن را مثل دوستی می‌دانی که خنجر دارد
اما با این وجود تنهایی‌ات را با کسی دیگر قسمت نمی‌کنی.
تو آن لحظه میان خواب و بیداری هستی،
میان لمس و توهم،
میان بودن و فروپاشی.
آنجا که جهان هنوز تصمیم نگرفته
آیا باید تو را به رسمیت بشناسد یا از تو بترسد.
نه، تو معمولی نبودی، نیستی، نخواهی بود.
و این، نفرین تو نیست.
زیبایی توست.
پس اگر دیدی بقیه گریختند،
نترس.
آن‌ها فقط جرأت دیدن آنچه در توست را ندارند.