تـہ‌سیـگاࢪ‌‌

سایه خمیدهٔ من، بار گران درد را از دوش خود پایین بیاور و پیچ و تابی به آن کتف خشک شده‌ات بده و دروغ لبخند محسوس مرا در میان دوستان برملا نکن.
مجالت را در دادگاه ناعادلانه‌ی ذهنت به دار می‌کشی و روز هایت را بی هیچ آماجی به شب می‌رسانی، تا به کی در ثمر این ماتم ها خواهیم سوخت سایهٔ من ؟ عمق زخمی که آخرین دیدارمان به جای گذاشته سوزناک بود اما تا به کی این ناسور ننگ، باز خواهد ماند ؟
آن پوزخند مضحک که در سکوت فریاد می‌زند « تو او را به باد فراموشی نسپرده‌ای» را از صورتت پاک کن سایه، من سال هاست گرمای وجودش را تقدیم خاک سرد این زمین کردم.
من ساعات طولانی را صرف پاک کردن ذهنم کردم که به سمت خوشبختی روانه شوم نه اینکه بگذارم یاد شعله های کاسته شدهٔ نگاهش و پوست به برف مانندش که نشان از نامنظم شدن نجوای تپش هایش بود، دوباره جریان اشک هایم را سرازیر کند.
نمیخواهم شادی غم انگیز وجودش را چندباره مرور کنم. نمیخواهم تصویر آتش نگاهش مرا زنده زنده خاکستر کند. من دیگر نمی‌خواهم ملاحت زلف بلندش را یادآور شوم‌.
وجود من، سایه، این چنین گرفتار تاریکی ها نشو؛ مرا ببین چگونه به دنبال سپیدی افتاده‌ام، تو هم همراهم بیا و عاقبتت را در میان این لجن زار ننویس.
این چنین نگاهم نکن. زمزمه های تلخت را برای خود نگه دار، دل من طاقت این اندوه ها را ندارد اما چه کنم که اسیر شدم؛ اسیر لبانی که طعم شهددارش لحظه‌ای مرا تنها نمی‌گذارد، من پا بند شدم به خنده هایی که دیگر تکرار نخواهند شد.
تو درست می‌گویی سایه، میخواهم حقیقتی انکار ناپذیر را بازگو کنم؛ منی که با هر توهم او از خود بی خود می‌شوم چگونه خواستار طرد کردن آن شراره های نگاهش هستم ؟ چگونه قول خوشبختی به خود می‌دهم در حالی که نیمی از من در هفت آسمان ها سیر می‌کند ؟ امید به این باطن خودباخته ابلهانه است.
او هرگز در من نخواهد مرد.