Plemiona zachodniosłowiańskie od wczesnego średniowiecza zamieszkiwały rozległe tereny środkowej Europy od Łaby aż po Bug i od Bałtyku po Karpaty. Tworzyły one złożony, różnorodny świat kulturowy, który z biegiem czasu stał się fundamentem dla tożsamości takich narodów jak Polacy, Czesi, Słowacy czy Łużyczanie. Ich codzienne życie było ściśle związane z naturą cyklem pór roku, ziemią, wodą, niebem. Wiara przodków i rytuały agrarne splatały się z głębokim poczuciem duchowej więzi z otaczającym światem.
W codziennej praktyce dominowały obrzędy rolnicze od siewu, przez żniwa, aż po dożynki połączone z uroczystościami poświęconymi dawnym bogom, takim jak Perun, Swaróg, Mokosz czy Weles. Wielką wagę przywiązywano do słońca i ognia, które symbolizowały życie, siłę i odrodzenie. Święta, jak choćby Noc Kupały, pełne były symboliki oczyszczenia, płodności i mistycznego kontaktu ze światem duchów i przodków.
Społeczność zachodniosłowiańska opierała się na strukturach rodowych i wiecach, gdzie decyzje zapadały wspólnie, nierzadko przy udziale kapłanów czy wróżbitów. Choć struktura społeczna była dość równościowa, wyróżniały się w niej grupy wojowników i starszyzny. Życie skupiało się wokół grodów i osad, często chronionych ziemnymi wałami. Ludność trudniła się rzemiosłem i handlem, utrzymując kontakty z sąsiednimi ludami zarówno słowiańskimi, jak i germańskimi czy bałtyjskimi.
Wejście chrześcijaństwa na te ziemie w X–XII wieku było momentem przełomowym. Nowa religia, wprowadzana zazwyczaj z inicjatywy książąt, przyniosła inne spojrzenie na świat, inne wartości i obyczaje. Choć wiele dawnych praktyk zostało wypartych, część z nich przetrwała w kulturze ludowej w pieśniach, podaniach i zwyczajach jako żywe świadectwo dawnych wierzeń i słowiańskiego ducha, który wciąż tlił się pod powierzchnią nowej wiary.
#SB_mitologia
