شما نگذارید من دهانم را باز کنم. جوانید شاید نمی‌دانید. آنقدر منم منم نکنید. اگر عیب نداشتیم، انقلاب نمیشد.
امپراطریس[آلمان] بسیار زنِ نمکین بود. با وجود علیلی مزاج، بسیار خوب بود. خوش‌گیس، خوش‌ترکیب، دلچسب، بسیار با قرُّ و فر. ما را که دید، یک دفعه راه رفته، نگاه‌های عجیب می‌کرد و گفت بسیار افسوس دارم که این چند روز که اینجا بودی نیامدم. لبش را می‌گزید، خودش را می‌مالید به صندلی و گفت، خواهشِ یک صورت عکس شما را دارم. گفتم صبح می‌فرستم. بسیار صحبت شد، باریک! خلاصه دست امپراطریس را گرفته وارد تالار شدیم.
خاطرات سفر سوم فرنگ- برلین
شب شام را که می‌خوردیم، انیس‌الدوله بود؛ در سرِ حرفِ بی‌معنی با زبیده فحش‌کاری شد، بسیار کج‌خلق شدم. انیس‌الدولهٔ خرِ بی‌مزه، برای حرف بی‌معنیِ پوچ، باز مجدداً جنگ کرده و کتک زده است زبیده را. بسیار بسیار اوقات ما تلخ شد. آمدم بالا. زیاد کج‌خلق شدم، خوابیدم، حالا مگر قورباغه می‌گذارد بخوابم. دورِ این کلاه‌فرنگی، نهر به عرض یک ذرع کنده‌اند. قورباغه پُر شده است. آخر فرستادم آقاسلیمان رفت پنج تا سرباز سوادکوهی آورد، متصل نارنج و سنگ می‌زدند الی صبح. بسیار بسیار بد خوابیدم، بسیار کثیف. بر پدر هرچه زن و قورباغه و شغال است لعنت.
در اوایل انقلاب، گروه‌های چپ جمع می‌شدند و می‌گفتند: «خلخالی! اعدام، اعدام». یکی از مشوقین خلخالی در این اعدام‌ها حزب توده، مجاهدین، چریک‌ها و امثال اینها بودند.
آقاى مسیح مهاجرى، آمد. گفت، دادگاه ویژه [روحانیت]، آقاى میرعمادی، [دادستان اسبق عمومی تهران] را بازداشت‌کرده و او عنوان نموده که از محل درآمدهایش، مبالغی به آقایان ناطق‌نورى، محمدعلى ابطحى، آقا و خانم کروبی و … کمک داده است. آقاى زنگنه، [وزیر نفت]، بارها از سوءاستفاده‌هاى میرعمادی، همراه با شخصى به نام انصارى -که قبلاً در معامله توپ‌هاى اتریشى، سوءاستفاده داشت- تذکر مى‌داد.
۲۶ فروردین ۱۳۸۱
شاهزاده‌های نمسه[اتریش] و آلمان همه بودند. بر پدر آلمان‌ها لعنت که همه خوشگل‌اند.
خاطرات سفر سوم فرنگ
امپراطریس[آلمان] بسیار زنِ نمکین بود. با وجود علیلی مزاج، بسیار خوب بود. خوش‌گیس، خوش‌ترکیب، دلچسب، بسیار با قرُّ و فر. ما را که دید، یک دفعه راه رفته، نگاه‌های عجیب می‌کرد و گفت بسیار افسوس دارم که این چند روز که اینجا بودی نیامدم. لبش را می‌گزید، خودش را می‌مالید به صندلی و گفت، خواهشِ یک صورت عکس شما را دارم. گفتم صبح می‌فرستم. بسیار صحبت شد، باریک! خلاصه دست امپراطریس را گرفته وارد تالار شدیم.
خاطرات سفر سوم فرنگ- برلین
در آبان ماه سال ۱۳۵۹ من سفری به اهواز کردم. در آنجا علاوه بر مشاهده دلاوری‌های مصطفی چمران و هم‌رزمانش، شاهد ناله‌های چمران نیز بودم. چمران از استاندار [مهندس غرضی] و فرماندهان سپاه به دلیل عدم تأمین نیازهای تسلیحاتی ستاد جنگ‌های نامنظم، شکایت می‌کرد. در آن زمان علی‌رغم آنکه بنی‌صدر فرمانده کل قوا بود، ولی توزیع سلاح در اختیار بچه‌های سپاه و از جمله محسن رضایی بود. چمران هم علی‌رغم روحیه بسیار بالایش، در نزد خود من آرزوی مرگ می‌کرد.
سه نیم از دسته گذشته بود که برخاستیم رخت پوشیدیم. هر کس عرضی می‌کند، از زبیل‌کش گرفته تا زنها و خواجه‌ها و گیس‌سفیدها. یکی می‌گفت انعام بدهید، یکی می‌گفت خرج زیارت بدهید و متصل عرض می‌کردند. ما هم کاری که کردیم به هیچ‌کس جواب نمی‌دادیم، تا آمدیم سوار کالسکه شدیم و راندیم برای سلطنت‌آباد.
ذی‌قعده ۱۳۱۱
شب شام را که می‌خوردیم، انیس‌الدوله بود؛ در سرِ حرفِ بی‌معنی با زبیده فحش‌کاری شد، بسیار کج‌خلق شدم. انیس‌الدولهٔ خرِ بی‌مزه، برای حرف بی‌معنیِ پوچ، باز مجدداً جنگ کرده و کتک زده است زبیده را. بسیار بسیار اوقات ما تلخ شد. آمدم بالا. زیاد کج‌خلق شدم، خوابیدم، حالا مگر قورباغه می‌گذارد بخوابم. دورِ این کلاه‌فرنگی، نهر به عرض یک ذرع کنده‌اند. قورباغه پُر شده است. آخر فرستادم آقاسلیمان رفت پنج تا سرباز سوادکوهی آورد، متصل نارنج و سنگ می‌زدند الی صبح. بسیار بسیار بد خوابیدم، بسیار کثیف. بر پدر هرچه زن و قورباغه و شغال است لعنت.
پرچمی که امام خمینی بالا برد همان [پرچم] و سخنان سید‌قطب و حسن البنا و مودودی‌هاست. بزرگترین وظیفهٔ من و شما این است که نشان دهیم راه درست همین است.
میانهٔ حسن‌آباد و کامرانیه، دست راست توی صحرا یک آخوندِ عمامه سفید و یک سیّدِ درویش؛ گل‌چینان گل‌چینان دارند راه می‌روند. بشیرالملک را فرستادیم ببیند کیستند. آمد گفت درویش هستند و منزلشان در ابن‌بابویه است، آمده‌اند اینجا گردش کنند. گفتیم بیاورند منزلِ مجدالدوله صحبت کنند. آخوند و درویش را آوردند اسم درویش سیدمعصوم‌علی بود و بیست و پنج سال داشت. اسم آخوند، ملاعلی‌پناه بود. سی سی و پنج سال داشت. درویش آدم خوبی به نظر می‌آمد و تا اسلامبول و مصر و آنجاها را هم می‌گفت دیده‌ام؛ اما آخوند، گهی نبود و هیچ‌جا را هم می‌گفت ندیده‌ام. قدری صحبت کردیم، آدم‌های بی‌حالی نبودند. هفده هجده اشرفی انعام دادیم و رفتند.
ذی‌قعدهٔ ۱۳۱۱
رفتیم اطاق امین اقدس، دیدیم گریه می‌کند که من دوشان‌تپه نمی‌آیم. قدری دلداری به امین‌اقدس دادیم و رخت پوشیدیم و آمدیم توی حیاط. زنها، خواجه‌ها هر کدام یک چیز می‌گویند و چیزی می‌خواهند که آدم دیوانه می‌شود. پا گذاشتیم به دو، در رفتیم، آمدیم بیرون، نشستیم به کالسکه و گفتیم برو، برو یکسر برای قصر فیروزه و راندیم.
جمادی‌الاول ۱۳۱۱
