Айттирмаган сўзинг айтилмай қолмас,
Сен омон экансан, омон бўлар у.
Қўрқоқлар тилида ёлғон бўлар у,
Хоинлар тилида чаён бўлар у.
Айттирмаган сўзинг айтилмай қолмас,
Сен омон экансан, омон бўлар у.
Ожизлар кўзида гирён бўлар у,
Гирялар жамланар, вайрон бўлар у.
Айттирмаган сўзинг айтилмай қолмас,
Сен омон экансан, омон бўлар у.
Марднинг томирида ол қон бўлар у,
Қонлар ўт олади, исён бўлар у.
Айттирмаган сўзинг айтилмай қолмас,
Сен омон экансан, омон бўлар у.
Айттирмаган сўзинг йитмас, йўқолмас,
Бир куни ўзингга зиён бўлар у...
Иқрор
Айтолмадим.Айтолмаганим
Ичга қайтди. Тош бўлиб қотди.
Майдаланди ғурурим маним,
Синиқлари оғритиб ботди.
Сасланмаган ҳар сўз парча тош,
Юрак мени этар тошбўрон.
Мунғаяди руҳим эгиб бош,
Оғриб-оғриб жон берар исён.
“Сиз ноҳақсиз, шу бечора ҳақ”,
Битта жумла, биргина нафас.
Шу нафасни асрадим бироқ,
Қўрқув солди туйнук, тор қафас.
Бир бор қилмай чин изҳори дил,
Халқ ҳақи деб бир бор турмай тик.
Биз сеники, десак бемалол,
Юзимизга туфла, Озодлик!
Муборак
Сенга кўнглингга зид буйруқ айтишди,
“Йўқ!” деб айтмоқликка журъатинг етди,
Елкангга хунук бир юкни ортишди,
Силкиндинг. Ағдардинг. Қудратинг етди.
Синчков кўзларига тикилдинг дадил,
“Узр, мен бошқача ўйлайман, — дединг —
Бу ҳолатни ўзим этганман таҳлил,
Ўзимнинг билдигим сўйлайман”, — дединг.
Чиқдинг. Бир теракка суяндинг енгил,
Жилмайдинг: “Қушларга ўхшайман”, — дединг.
Бирдан маюсландинг. Яна шаҳдландинг:
“Бор-эй, мен бир марта яшайман”, — дединг.
Яшай бошлаганинг муборак бўлсин!
Qutlibeka Rakhimboeva
