عشق یک‌طرفه مانند یک جدال شخصی‌ست..
چون خیلی دوستت می‌دارم، احساس می‌کنم لبه‌ی پرتگاهی ایستاده‌ام یا روی لایه‌ی نازکی از یخ راه می‌روم؛
آنقدر زیاد در این شرایط غرق شده‌ام که فراموش کردم_
من تنها هجده سال دارم...
آنقدر زیاد عاشقت بودم که خود را از یاد بردم.
آنچنان هم مهم نبودم، در مقابل تو...
اما دوست داشتنم مرا به عمق گودالی کشاند که راه برگشتی نبود...
حال که این مایه زهرآلود را سر می‌کشم تنها یک چیز از تو می‌خواهم نور امیدم؛
عاشق من که نبودی،
بعد از من هم عاشق هیچکس نشو...
حتی اگر خدا روی زمین آمد هم عاشق نشو...
نگذار عشق پاکم را گناه بخوانند، نگذار جام زهر نوشیدنم را خودکشی بنامند، نگذار بگویند «یارو عاشق نبود که، فقط خسته بود»..