دست تقدیر بر آن شد که در تیر ماه سال جاری انتخابات زودهنگام برگزار شود. در مرحلۀ اول تنها ۴۰درصد از واجدین شرایط به پای صندوق رأی رفتند و بخش بزرگی از جامعه با عدم مشارکت، نارضایتی خود را از وضعیت کشور به رخ کشید. در فاصلۀ کوتاه تا مرحلۀ دوم انتخابات عده‌ای به این نتیجه رسیدند که می‌توان از اوضاع کشور ناراحت و ناراضی بود ولی نمی‌توان ناامید بود. در نهایت، با مشارکت نزدیک به ۵۰درصدی دکتر پزشکیان به عنوان چهاردهمین رئیس‌جمهور انتخاب شد. می‌توان ادّعا کرد که مهم‌ترین دلیل بخش بزرگی از رأی‌دهندگان موضع ایشان در تبلیغات انتخاباتی در ارتباط با مذاکره با غرب بود. نظر دکتر پزشکیان بر این منطق استوار بود که اصل مذاکره اقدام خوبی است، عدم مذاکره نشان‌دهندۀ ضعف است و نه قدرت، مذاکره در صورت حصول توافق راه را برای توسعه کشور و رفاه ملت باز خواهد کرد و اینکه با مذاکره بهتر می‌توان بر تحولات تأثیر گذاشت تا انزواطلبی.
از همان روزهای آغازین پس از انتخابات مشخص شد که دولت چهاردهم به‌دنبال استفادۀ حداکثری از همۀ طیف‌های جامعه است و «دولت وفاق» پدیدار گشت. مراحل انتخاب کابینه و اخذ رأی اعتماد از نمایندگان مجلس چند ماه طول کشید و در نهایت آشکار شد تنها وجه مشترک اعضای دولت چهاردهم ایرانی و مسلمان بودنشان است و دیگر هیچ. حال که دو سوم از سال اوّل عمر دولت گذشته بد نیست مروری به اوضاع کشور داشته باشیم.
