‌ ‌‌ ‌ ‌ ﹕‌‌‌555 ’ random packs‌

این دنیا یه موچی نرم و کوچولو و سفید داشته که همونم جونگ کوکی قاپیدش.😭🥹🍬

یونگی رفته بود.
جونگ‌کوک اما بالاخره اون شب رو طاقت نیاورد.
تمام روز بدون توقف به گوشی یونگی زنگ میزد اما جوابی دریافت نمیکرد
بغض توی گلویش رو شکست.
بارون هنوز می‌اومد.
جونگ‌کوک از خونه دوید بیرون، گوشیش توی دستش، تماس‌ها یکی‌یکی پشت هم
۱۷، ۱۸، ۱۹..
همه بی‌پاسخ.
دلش گفته بود یونگی ممکنه همون راهی رو بره که همیشه وقتی حالش بده می‌ره..
از کوچه‌ی باریک کنار ایستگاه، همون‌جا که خونه‌ی قدیمیشون بود.
دوید سمت اون کوچه.
بارون زمینو لغزنده کرده بود.
نفسش بریده بود. صداش گرفته بود از التماس‌هایی که کسی نشنیده بود.
اما وقتی رسید، همه‌چی ایستاد.
یونگی کمی جلوتر از جونگ‌کوک درحال برداشتن قدم‌های آهسته بود
"هیونگ.. صبر کن... فقط یه دقیقه، فقط گوش کن.."
اما ماشین، صبر نکرد.
و خیابون، صدا رو نشنید.
و چراغ قرمز، همون موقع سبز شد..
برای همه جز یونگی.
وقتی جونگ‌کوک رسید، نور آژیرها توی چشمش فرو می‌رفت.
نمی‌تونست نفس بکشه. نمی‌تونست جلو بره.
فقط گوشی رو دید
افتاده کنار جدول، با صفحه‌ای ترک‌خورده.
روی صفحه، هنوز روشن بود:
"Jeon Jungkook - تماس بی‌پاسخ (۲۷)"
جونگ‌کوک نشست روی آسفالت سرد، گوشی رو برداشت، به اسم خودش خیره شد.
چشم‌هاش پر از اشک شد، اما نه از گریه.. از ^نرسیدن^.
"من اومده بودم.. من واقعاً اومده بودم، هیونگ.. فقط دیر بود. فقط لعنتی دیر بود."
و هیچ‌کس دیگه جواب نداد.