#YUMOR
***
«ШТАНДАРТЕНФЮРЕР»
(Ишонса ҳам бўлаверадиган ҳангома)
Урушдан ҳасса таяниб келган тоғам бўларди. Ҳар гал уйига борганимда «Урушни гапириб беринг», десам, «Қўй, болам, ўша кунларни эсимга солма», дерди. Бир гал акаларим билан борсак, тоғам шинель кийган дўсти билан гурунглашиб ўтирган экан.
– Нуқул урушни гапиринг, деб қистардинг, мана, Абдуҳолиқ амакинг Берлингача борган, кўп нарсани кўрган, ўзи гапириб беради, – деди тоғам.
Абдуҳолиқ амаки кўккўз, мўйлови сариқ, ҳушчақчақ киши экан.
– Тоғанг нимани кўрибди, жиян? – деди «газета-папироси»ни тутатиб. – Оёғидан яраланиб, Польшадан қайтиб келган. Аканг қарағай нақ Рейхстаггача борганман. Бир куни қизиқ бўлган. Қирқ бешинчи йилнинг апрель ойи эди. «Берлинни бугун оламиз, эртага оламиз» деб турилган кезлар. Бандаренко деган полковник лична ўзи чақириб прказ бериб қолди:
– Младший лейтенант Абдусаматов! Сенга асобий задания бор. Генштабнинг буйруғи! – деди.
– Ес, тавариш полковник! – дедим честь бериб.
Одер дарёси бўйидаги шаҳарчанинг ярми бизнинг қўлга ўтган, ярми пашистда қолган эди.
– Прказ шуки, – деди полковник, – тонг қоронғусида шаҳарга кириб, қайси кўчада немиснинг қанча танки, қанча пушкаси борлигини билиб келасан!
Ростини айтсам, юрагим бетламади.
– Тавариш полковник, мен разведкачи эмас, связистман! – десам, аччиғи чиқиб кетди.
– Ацтавит, младший лейтенант Абдусаматов! – деди бақириб. – Камандирнинг буйруғи муҳокама қилинмайди, бажарилади! – Кейин ётиғи билан тушунтирди. – Абдусаматов, тажрибали жангчисан. Афти-ангоринг ҳам немисга ўхшаб кетади. Қўрқма, сен билан ҳеч кимнинг иши бўлмайди, фашистнинг ўзи қочгани жой тополмай турибди.
– Немисчани билмайман-ку! – десам қўл силтади:
– Ничево, сен соқов немис бўласан!
Эгнимга «штандартенфюрер» кийимини кийгазиб қўйишди.
Шундай қилиб десанг «штандартенфюрер» Абдусаматов шаҳарчага кириб бордилар. Полковник рост айтган экан. Ҳамма ёқ вайрона, ҳар ким ўз жонини асраш билан овора, ит эгасини танимайди, биров у ёққа югуради, биров бу ёққа... Ярим соатча юргандан кейин анча дадил тортдим. Танк, пушка деган нарсалар кўринмайди. Аммо кўчанинг икки четидаги олмалар шунақа чиройли гуллабдики, одамнинг ҳаваси келади. Шунга маҳлиё бўлиб кетаётсам, бафармони Худо, ердан чиқдими, осмондан тушдими, шундоқ рўпарамдан немис генерали чиқиб қолса бўладими!
Савлатидан от ҳуркийди, хотинталоқнинг! Тиззаларим қалтираб таққа тўхтаб қолдим. Нима қилишни билсам, ўлай агар! Немисча гапирай десам, тилини билмасам. Ўрисча гапирсам, қўлга тушиб қоламан. Бу ёғи нима бўлганини ўзим билмайман. Қўлимни кўксимга қўйиб, «Ассалому алайкум», деб юборибман! Генерал тўхтаб қолди. Ичимда «ҳозир отиб ташлайди, кўрамиз, ким олдинроқ отишини, лаънати «пашист», деб тўппончамга қўл юборсам, киройи одоб билан «Ваалайкум ассалом!» дейди! Бақа бўпқопман!
Қарасам, ёнида адъютанти йўқ. Овозини пасайтириб, «Сиз ҳам ўзбекмисиз?» деди. «Худди шундай херр генерал, разведкага келганман!» деган эдим, «Шаҳар паркида душманнинг тўртта «Фердинанти», олтита «гаубицаси» турибди, аммо асосий кучлар дарёнинг нариги бетида», деди-да йўлида кетаверди.
Кейин билсам, «генерал» ҳам ўзимга ўхшаган младший лейтенант, қўшни қисмда хизмат қиладиган разведкачи экан...
Урушда шунақаси ҳам бўптуради, жиян!
©️ Ўткир ҲОШИМОВ.
(Adibimiz O'tkir Hoshimov bilan ruhiy yaqinligimiz bor. Bolaligimdan asarlarini o'qib, ijodiga qattiq mehr qo'yganman. Keyinroq "Daftar hoshiyasidagi bitiklar"ini va hajviyalarini o'qigach, o'xshash fikr-mulohazalar hamda o'xshash tabiatimizni anglahach adibimizga bo'lgan mehrim sababini tushunganman. Yerning qay burchagida bo'lmasin ruhiy yaqinlik insonlarni yaqinlashtiradi. Ustoz adibimizning ruhlari shod bo'lsin!)
#Adabiyot_falsafasi
