Пытанне аб тым, ці могуць лічыцца нашчадкі акупанта са Скандынавіі Рурыка ці Рагвалода "сваімі" на нашых землях, у тым ліку іх святыя -- Еўфрасіння Полацкая, Барыс і Глеб і іншыя, можна валтузіць доўга. Так, для Полацка яны свае. Бо і Полотескъ -- град рускі, пастаўлены чужынцамі на нашай зямлі.
Што там у Полацку нашага? Усё з чужога космасу: варажска-рускае, візантыйска-грэчаскае. Як спадчыну, што засталася ад нашай бурнай і трагічнай гісторыі, мы павінны гэта захоўваць і даследаваць. Але шанаваць? Хм...
Вось калі нашы, літоўскія, князі ўзялі Полотескъ пад кантроль -- гэта ўжо наша гісторыя (Таўцівіл, ХІІІ ст., і да Андрэя Альгердавіча, XV ст.).
Што, праўда, не перашкодзіла нашым літоўскім князям стаць там, у рускім градзе, рускімі.
Ёсць у нас і рускія святыя літоўскага паходжання: пскоўскі Даўмонт, Соф’я Слуцкая з Алелькавічаў, якія нашчадкі Гедыміна. Праўда, маліцца і пакланяцца мы ім не будзем. Але гэта ўжо нашы людзі: хай рускія са знакам якасці, але тутэйшыя. І іх адмоўны вопыт інтэграцыі ў рускую прастору павінен быць для нас навукай: што рускія са знакам якасці -- гэта вынаходка не сучасная, бело-русская, а літоўская. Бо і гісторыя наша -- літоўская: трагічная і велічная. Не ідэальная. Але наша мы павінны аддзяляць ад чужога.
