اُکتـبر‌ در‌ سیـاتل

با تمام اتفاق‌هایـش. بزرگ شده‌ایم ، دیگر آینه تغییرات بلوغ را نشان نمیدهد، لباس ها کوچک نمیشوند کفش ها پا را نمیزنند. بزرگ شده‌ایم ، انقدر بزرگ که دیگر بستنی در فریزر خوشحالمان نمیکند، از روی خط سرامیک ‌های خیابان عبور میکنیم و بعد از باران رنگین کمانی وجود ندارد. دخترکم...دیگر حتی کف اتاق ولو کردن لوازم نقاشی و تا خود صبح دوخت و دوز لباس عروسک هم سرگرمی موردعلاقه‌ی ما نیست. کفش‌های اسکیت در کمد بالایی که حالا دستمان بهش می‌رسد خاک می‌خورد و مادر گوشی و تبلت را از دستمان نمی‌قاپد. بزرگ شدیم و هربار به زندگیمان نگاه کردیم بغض به گلویمان چنگ زد. سال‌ها گذشت دایره‌ی امنمان حالا نقطه شده، با کمتر کسی حرف میزنیم و لیست سین نزده هایمان بلند بالا شده. دیگر وقت آدم‌های الکی را نداریم دیگر قلبی برای تقدیم کردن به دوست هایمان نداریم. دیگر به عنوان هدیه دادن از چیزهای کوچک دست ساز استفاده نمیکنیم و وقت و بی وقت به پارک همیشگی سر نمیزنیم. دخترکِ من، آبشار موهایت حالا در کش جا نمیشود ، حوصله بلند کردنشان را نداشتی برایت کوتاهشان کردم پدر و مادر هم دیگر واکنشی به تغییرات بزرگ و کوچکت نمیدهند. خودت لباس میخری و در کمد می‌چپانی،تنهایی خرید می‌کنی و حتی تنها پشت میز کافه ‌می‌نشینی. داشتم فراموش می‌کردم...سرکار هم می‌روی، یادت است چقدر برای استقلال مالی فریاد میزدی؟! کوچکِ دوست داشتنی، دیگر چیزهای رنگارنگ خوشحالت نمیکنند و هربار از تو با تو سخن می‌گویم اشکی مزاحم مهمان چشم‌هایم می‌شود. می‌پرسی چرا؟ در سال‌های اخیر با تو بد تا کردم، تو شاد و خندان بودی، سیاهت کردم. تو لفظ‌هایت محبت بود و مهربانی، زبانت را به دشنام باز کردم، تو رنگ بودی و زندگیت دفتر نقاشی و من آن را به لیست بلندبالای ارزوهایی تبدیل کردم که رسیدن به آن دشوار و حتی شاید ناممکن است. اکنون می‌خواهم بگویم این بزرگ سالی‌ست عزیزکرده‌ی کوچکم، اینکه شب ها بیداریم برایمان تفریح و خوشحالی نیست، دغدغه است فکر است مشکل است.تمام روز را بیرون از خانه ایم و این ازارمان می‌دهد، روزی یک ساعت هم پدرومادر را نمیبینی. حالا بزرگ شدی ماهِ کوچک و دورت خالی از ستاره‌است.هیچکس برای تو باقی نمانده، هرکه را توانستی تکاندی و پر دادی تا برود. حال می‌گویم که دوستت دارم و ممنون که در بطن این آدمِ منزجر کننده و خسته کننده سال‌ها کودکی کردی و خم به ابروهایت نیاوردی، چشم‌های ناز و خوشگلت بارها بارید اما قطره‌ی اشک روی گونه هایم جاری نشد و بارها بابت چیزهای بامزه و زیادی ذوق کردی و من آن را کور....!  دخترکِ نازدانه ام، تویی که هر روز در آینه به من زل میزنی و تقاضا داری ازادت کنم، زاد روزمان را تبریک می‌گویم چون میدانم هیچکس قدر من ، از به دنیا آمدنِ تو شاد نیست.

دوازدهـمِ فروردیـن سال یک‌هـزار و چهارصـد و چهـار