ㅤ‌ ‌𝑴𝒓𝑮𝒆𝒏𝒆𝒓𝒂́𝒍. ㅤ ‌ ‌

یه دوستی بود. نه معمولی، نه سطحی؛ یه رفاقت واقعی که توی مدت کوتاه، خیلی عمیق شد. باهاش بودن حس امنیت داشت. از اون رفیقا که می‌تونی خودت باشی، بدون نقاب، بدون ترس از قضاوت. حرف‌هام شنیده می‌شدن، فهمیده می‌شدن. یه همراه واقعی بود، حتی توی سکوت.
اما مثل همه چیزای خوب، یه جایی تموم شد. شاید دعوا، شاید قهر، فاصله افتاد. زمان گذشت، حرف‌هامون کم شد، و بی‌هیچ دلیل مشخصی، تموم شد. انگار زندگی خواست که مسیرامون جدا شه، بی‌صدا، بی‌توضیح.
و بعدش غم اومد. یه جور دلتنگی آروم اما موندگار. نه دلتنگی برای یه عشق، برای یه رفیق… کسی که توی مدت کوتاه، جای بزرگی توی قلبم ساخت. کسی که نمی‌خواستم بره، ولی رفت. و حالا فقط خاطره‌هاش مونده و یه لبخند تلخ، هر وقت یادش می‌افتم.
شاید هیچ‌وقت فرصت نشد که بگم چقدر اون رفاقت برام مهم بود. شاید فکر می‌کردم همیشه وقت هست، که آدم‌ها نمی‌رن اون‌قدر بی‌خبر. ولی حالا که رفته، حالا که فقط خاطره‌هاش مونده، بیشتر از همیشه قدر اون لحظه‌ها رو می‌دونم. بعضی آدم‌ها برای موندن نیستن، میان که چیزی یادمون بدن، یه اثری بذارن، بعد برن. و ما می‌مونیم با ردِ حضورشون، که محو نمی‌شه.
برای بهترین م‌ب و ب‌ب دنیا.

no limit.