«لعلیات»

چارپاره‌ای که بیتی از آن ذکر شد. الحق که هنوز هم از خود شاعر، بهتر می‌خوانمش.((:

یاد شعری از آقای ابراهیم پور افتادم که در هجده سالگی با خود مدام زمزمه می‌کردم:

این‌که نهنگ باشی و خود را
یک دفعه توی تنگ ببینی

در آن سال‌های دور با حامد ابراهیم‌پور و سید مهدی موسوی و فاطمه اختصاری، چه خوش بودم!
هم آن‌ها می‌توانستند جهانم را توصیف کنند. حالا امّا جهان رنگ و نقش دگری دارد. شگفتا از گذر ایّام… بله، هر دوره از عمر، شاعری دارد!

از جهان و جهانیان که به تنگ می‌آیم، ره دیوان بیدل می‌گیرم؛ گاه سینه‌ام را سبک می‌کند و اغلب سنگین‌تر؛ سنگین، سنگینی سربی شدن هوای دم…