مرد آن باشد که در مستی زند هر حرف خود
با تیمُّم در خُمِ مِی برزند تکبیر خود

حُرمِ خَمْر آمد که عالم‌ را کند حفظ آبرو
تا که زاهد را نگردد بَس عیان آن پشتِ رو

نطفه‌‌ی ساقی که در آن حوض کوثر بسته‌اند
بر لب سرپنجه‌‌اش مفتاحِ جنت بسته‌اند

جامِ ساقی را مَحک باشد بر آن خَلقِ عزیز
چون که جوهر بر عیارِ کم رود شَد ریز ریز

ساقیِ کوثر نباشد جز ولیُّ‌الله، حق
آن وِیِ راوی که قائم شد به ذاتش نورِ حق