چند ساعتی می گذشت که پسر پشتِ بومِ نقاشی نشسته بود و به رنگ های مختلفی که توسط قلمو روی بوم کشیده شده بودند، خیره شده بود.
با شنیدن صدای باز شدن در، چند بار پلک هایش را باز و بسته کرد و با برداشتن چشمانش از روی بوم، به سمت در برگشت و با پسرک مو بلوند که همراه با سینی خوراکی و چایی وارد اتاق می شد، رو به رو شد.
پسرک با چشمانی پر شده از عشق، به او نگاه کرد و گفت
- بیام؟
پسر با شنیدن حرف او لبخندی ملایم زد و با گذاشتن قلمو بر روی میز، دستانش را باز کرد و او را به آغوش خودش دعوت کرد.
فلیکس با لبخندی بزرگ و شیرین وارد اتاقک نقاشی شد و با گذاشتن سینی بر روی میز، در آغوش او، خودش را غرق کرد.
- دلم برات تنگ شده بود.. می دونی چند ساعته اینجایی؟
فلیکس با گفتن این جمله، صورتش را در گردن هیونجین، قایم کرد.
هیونجین، همراه با حس کردن نفس های گرم فلیکس روی گردنش، با لحنی آرام گفت
+ ببخشید شیرینکم، خیلی حواسم به نقاشی پرت شده بود؛ اصلا به زمان دقت نکردم..
- اوم چی میکشیدی؟
+ اونی که اول قرار بود بکشم رو تموم کردم، اینیکی... برای خالی کردن تفکرات ذهنم بود فقط
- خب... اونو ببینم!
هیونجین با شنیدن حرف فلیکس، لبخند بزرگی زد و بوسه ای روی پیشونیش کاشت و گفت
+ خب تو باید بلند شی که من بتونم اونو بهت نشون بدم قشنگ من
فلیکس بلند شد و هیونجین بوم نقاشی‌ی که رنگ های کشیده شده ی ررو، خشک شده بود رو برداشت و به سمت او برگشت و نقاشی رو بهش نشان داد.
+ می دونی، نقاشی یه جوجه کوچولوی خیلی شیرینه.
فلیکس که در نگاه کردن به نقاشی پسر غرق شده بود، باورش نمی شد که هیونجین، او را کشیده باشد. با چشم هایی که از قبل گردتر شده بودند، به هیونجین خیره شد.
- اون.. منم؟ من رو کشیدی؟
+ معلومه عزیزکم
-هیونجین... خیلی قشنگه
پس از گذشتن آن لحظات و ساعاتی بیشتر که هر لحظه‌ش برای هیونجین و فلیکس با خوشحالی و لبخند می گذشت، اکنون با انتخاب فلیکس، تلویزیون در حال پخش فیلم مورد علاقه‌شان بود؛ هیونجین به ساعت دیواری نصب شده بالای تلویزیون، نگاه کرد و دید ساعت از دوازده شب، گذشته؛ پس از گذشتن چند دقیقه، متوجه بدن بی حرکت پسرک شد و با لبخند به حرفی که او پنج دقیقه پیش زده بود فکر کرد
- امکان نداره خوابم ببره هیون
با همان لبخند دستش را بلند کرد و موهای بلوند پسرک را که روی سینه‌اش ریخته بودند، نوازش کرد
+ سالگردمون مبارک شیرین ترینِ من.