آگاهی از یک دیگری، از یک برابرایستا به طورِ‌کلی، البته خود ضرورتاً خود‌آگاهی است، [یعنی] بازتابیده بودن به خویش، آگاهی از خویش | در دیگر‌بودگی‌اش. پیشرویِ ضروری از قالب‌های تا‌کنونی آگاهی، که امرِ حقیقی‌شان [یا حقیقت‌شان] یک شئ بود، [یعنی] چیزِ دیگري بود غیر از آنچه خودشان هستند، دقیقاً بیانگر این است که نه‌تنها آگاهی از شئ صرفاً برای یک خود‌آگاهی ممکن است، بلکه تنها همین [خودآگاهی] است که حقیقتِ آن قالب‌ها است‌.

«از آنجا که انقراض کیهانی به اندازه‌‌ی مرگ بیولوژیکی داده‌ی مسلّمی در فلسفه است-هرچند به شکل عجیبی فلاسفه ظاهراً فرض می‌کنند که مرگ بیولوژیکی مهم‌تر از انقراض کیهانی است چنان که گویی قرابت معیاری برای اهمیت فلسفی است-هر منبع افقی‌ای که تفکر بدن‌مند برای تغذیه‌ی تلاش خود بدان متوسل شود بالضروره متناهی خواهد بود. پس چرا فکر باید همچنان به روایتی بپردازد که منابع روبه‌کاهش آن توسط معیارهای موقتی بدن‌مندی تعیین می‌شوند؟ چرا بر سر زمان قمار کنیم؟ تغییر بدن صرفاً راهی برای به‌تعویق‌افکندن مواجهه‌ی ناگزیر فکر است با مرگی که آن را در قالب خواست شناخت پیش می‌راند. و تغییر افق صرفاً ابزاری است برای مسدودکردن قلمرو استعلایی انقراض، دقیقاً از این جهت که تفاوت بین مرگ و زندگی، زمان و مکان، را خنثی می‌کند و توان انتولوژیکی‌ای را که به تفکر زمانمند (به واسطه‌ی آسیب‌ناپذیری آن در برابر مرگ فیزیکی) نسبت می‌دهند، خلع می‌کند».