شب بخیر، ای دستانی که گیسوانم را صاحب‌اند...
امشب هم باد از پنجره می‌آید، اما گرم‌تر از همیشه، چون یادآور نفس‌های توست وقتی انگشتان سلطنتی‌ات گره‌های خستگی را از گیسوانم باز می‌کنند...
هر بار که دست‌هایت در موهایم گم می‌شود، گویی تمام ستاره‌های آسمان به آرامی بر شانه‌هایم فرود می‌آیند.
تاج من؟
آن را کنار گذاشته‌ام...
چون تاج واقعی‌ام، همان گرمای نوازش توست که از فرق سر تا پای روحم جاری می‌شود.
شب بخیر، ای پادشاه لطافت...
وقتی موهایم را می‌بافی، گویی رودهای ابریشمی قلمرویت را در دستانم می‌گذاری، و من، ملکه‌ی این همه نرمش، تنها در برابر تاج‌گذاری عشق تو سر فرود می‌آورم.
امشب هم خواب‌هایم را با بوی چای نعناع نفس‌هایت و گرمای دستان تو می‌آرایم...
تا صبح، وقتی بیدار می‌شوم، اولین چیزی که ببینم تابش خورشید نباشد، بلکه سایه‌ی مهربان تو باشد که هنوز، بی‌اختیار، گره‌ای از موهایم را در دست گرفته‌ای.
شب بخیر، ای نوازشگر تاج بی‌وزن من...✨
امروز، روز جشن یک سالگی سوییت دیمه، چنلی که نه فقط حرف میزنه، بلکه با هر کلمه، دنیا رو به آهستگی میچرخونه...
تو رو باور دارم؛ نویسنده ای که قلمش بذر ستاره ها رو تو خاک سکوت میکاره و از دل تاریکی، مهتاب درمیاره!
هر برگ این شبدرِ خوشبختی، یه ویژگی توعه:
🍀برگ اول: خلاقیتِ بیقرارت، که همیشه مثل رودخونه تو چشم های ما جاریه.
🍀برگ دوم: عشق تو به قلم، که حتی سکوتمون رو به آواز ترجمه میکنه.
🍀برگ سوم: دل هایی که با نوشته هات نفس میکشن و توی هر خط، خانه ای برای آرزوهاشون پیدا میکنن.
🍀برگ چهارم: اقبال ماست، که توی این دنیای شلوغ، صدای تو رو میشنویم...
یک سال گذشت؛ اما تو تازه شروع کردی!
همین امروز، فردا رو از جیب زمان دزدیدی و به ما قول فرداهای روشنتری دادی...
پیش به سوی سال هایی که هر کلمه‌ات، یک شبدر چهاربرگ جدید به آسمان ادب میچسبونه!
امروز، روز جشن یک سالگی سوییت دیمه، چنلی که نه فقط حرف میزنه، بلکه با هر کلمه، دنیا رو به آهستگی میچرخونه...
تو رو باور دارم؛ نویسنده ای که قلمش بذر ستاره ها رو تو خاک سکوت میکاره و از دل تاریکی، مهتاب درمیاره!
هر برگ این شبدرِ خوشبختی، یه ویژگی توعه:
🍀برگ اول: خلاقیتِ بیقرارت، که همیشه مثل رودخونه تو چشم های ما جاریه.
🍀برگ دوم: عشق تو به قلم، که حتی سکوتمون رو به آواز ترجمه میکنه.
🍀برگ سوم: دل هایی که با نوشته هات نفس میکشن و توی هر خط، خانه ای برای آرزوهاشون پیدا میکنن.
🍀برگ چهارم: اقبال ماست، که توی این دنیای شلوغ، صدای تو رو میشنویم...
یک سال گذشت؛ اما تو تازه شروع کردی!
همین امروز، فردا رو از جیب زمان دزدیدی و به ما قول فرداهای روشنتری دادی...
پیش به سوی سال هایی که هر کلمه‌ات، یک شبدر چهاربرگ جدید به آسمان ادب میچسبونه!
شب بخیر، ای دستانی که گیسوانم را صاحب‌اند...
امشب هم باد از پنجره می‌آید، اما گرم‌تر از همیشه، چون یادآور نفس‌های توست وقتی انگشتان سلطنتی‌ات گره‌های خستگی را از گیسوانم باز می‌کنند...
هر بار که دست‌هایت در موهایم گم می‌شود، گویی تمام ستاره‌های آسمان به آرامی بر شانه‌هایم فرود می‌آیند.
تاج من؟
آن را کنار گذاشته‌ام...
چون تاج واقعی‌ام، همان گرمای نوازش توست که از فرق سر تا پای روحم جاری می‌شود.
شب بخیر، ای پادشاه لطافت...
وقتی موهایم را می‌بافی، گویی رودهای ابریشمی قلمرویت را در دستانم می‌گذاری، و من، ملکه‌ی این همه نرمش، تنها در برابر تاج‌گذاری عشق تو سر فرود می‌آورم.
امشب هم خواب‌هایم را با بوی چای نعناع نفس‌هایت و گرمای دستان تو می‌آرایم...
تا صبح، وقتی بیدار می‌شوم، اولین چیزی که ببینم تابش خورشید نباشد، بلکه سایه‌ی مهربان تو باشد که هنوز، بی‌اختیار، گره‌ای از موهایم را در دست گرفته‌ای.
شب بخیر، ای نوازشگر تاج بی‌وزن من...✨
