با غمگینی پست‌هات می‌تونم گریه کنم، سما.
واقعا نازه و وایب قشنگی داره 💔.

باد دریا خنک و بی‌رحم میان موهایش چرخید، تهیونگ سرش را بالا گرفت، چشم‌هایش را بست و نفس عمیقی کشید.
قطرات آب از پوستش سر می‌خوردند، می‌چکیدند، مثل مرواریدهایی که از گردنبندی پاره‌شده روی زمین بریزند.
جونگ‌کوک آن‌سوی موج‌ها ایستاده بود، دست‌هایش را باز کرده بود، انگار که می‌خواست باد او را با خود ببرد.

"چیکار می‌کنی؟"
صدایش از میان هیاهوی موج‌ها به گوشش رسید.

جونگ‌کوک چشمانش را بست، سرش را کمی عقب برد و لبخندی کم‌رنگ زد.
"دارم حسش می‌کنم..."

تهیونگ اخم کرد. "چی رو حس می‌کنی؟"

"آزادی رو."

لب‌هایش را تر کرد، کمی جلوتر رفت. آب تا روی پاهایش بالا آمد. "پس چرا نمی‌ری؟"

جونگ‌کوک بالاخره چشم باز کرد. "چون هنوز اینجا چیزی دارم که ولم نمی‌کنه."

تهیونگ چیزی نگفت.
فقط ایستاد، با قطرات آب که روی کمرش سر می‌خوردند و مرواریدهای گمشده‌ای را یادآوری می‌کردند که شاید دیگر هیچ‌وقت پیدا نشوند.