Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

Қарау

Николаевский Ванёк

Қарау

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Қарау

Труха⚡️Україна

Қарау

Николаевский Ванёк

Қарау

ارزیابی شتابزده

یادداشتهای محمدرضا اسلامی
- - - -
در ادامۀ یادداشتهای ژاپن و وبلاگ ارزیابی شتابزده؛ اینجا تلاشی است برای دیدن آمریکا و ثبت مشاهدات. تحلیل و مقایسۀ الگوی توسعه هر دو کشور آمریکا و ژاپن و مستندنگاریها، در حد امکان.
ارتباط:
@Mohammadreza_Eslami2

TGlist рейтингі

ТүріҚоғамдық

Растау

Расталмаған

Сенімділік

Сенімсіз

Орналасқан жеріІран

ТілБасқа

Канал құрылған күніJul 06, 2016

TGlist-ке қосылған күні

Oct 29, 2024

Мен каналдың иесімін

Өзгерістер тарихы

Қосылған топ

Discussion

Telegram арнасы ارزیابی شتابزده статистикасы

Толығырақ

Жазылушылар

13 704

24 сағат

30%Апта

8-0.1%Ай

89-0.6%

Дәйексөз индексі

100

Ескертулер1Каналдарда қайта жазылу0Каналдарда ескерту1

1 жазбаның орташа қамтуы

3 376

12 сағат3 3760%24 сағат3 3760%48 сағат5 9620%

Қатысу деңгейі (ER)

4.77%

Қайта жазылды114Пікірлер0Реакциялар47

Қамту бойынша қатысу деңгейі (ERR)

24.64%

24 сағат0%Апта

3.79%Ай

59.73%

1 жарнамалық жазбаның қамтуы

2 152

1 сағат00%1 – 4 сағат00%4 - 24 сағат71933.41%

Толығырақ

Каналға біздің ботымызды қосып, осы каналдың аудиториясын біліңіз.

24 сағаттағы жазбалар саны

0

Динамика

"ارزیابی شتابزده" тобындағы соңғы жазбалар

Барлық жазбалар

18.04.202510:03

✍️ تیم رسانه ترامپ
(درباره ویدئوی اخیر نیویورک تایمز)

محمدرضا اسلامی

🔵 ویدئوی کوتاه زیر توسط مجموعه نیویورک‌تایمز تهیه شده است. این ویدئو گواه روشن و گویایی است که درک عمیق و باهوش ترامپ (و تیم همراهش) را نسبت به مساله «رسانه» بیان می کند. نیویورک‌تایمز از همان سال 2015 دشمن دونالد ترامپ بود و آتش‌به‌اختیار همیشه ترامپ را می کوبید. اما حتی در این ویدئوی انتقادی نیویورک تایمز نیز می توان دید که چقدر دیدگاه تیم ترامپ نسبت به رسانه، دیدگاه متفاوتی است.

🔵 در این ویدئو اتاق ملاقات سخنگوی کاخ سفید (خانم کارولین لیویت) با خبرنگاران به تصویر کشیده است. در ثانیه 5 ویدئو، همین اتاق در «زمان جو بایدن» نیز نشان داده می‌شود. این عکس گواهِ گویای دلیل باخت جو بایدن (و به تبع او کامالا هریس/دموکراتها) در عرصه افکار عمومی است. دموکراتها با اینکه برای رسانه به شدت «پول» خرج می‌کردند ولی با رسانه (و اذهان عمومی) «ارتباط موثر» نداشتند.

نیویورک تایمز نشان می‌دهد که چطور در این اتاق قبلا فقط نمایندگانِ رسانه های سنتی (یا در اصطلاح Legacy Media Organizations) حضور داشتند ولی الان یوتیوبرها(!)، چهره‌های شاخص توئیتر، اینستاگرام و... نیز به این اتاق اضافه شده اند. تیم ترامپ این چهره ها را «رسانه جدید» (New Media) خطاب می‌کنند. در ادامه، نیویورک تایمز توضیح دهد که چگونه چیدمان این اتاق به شکلی هوشمندانه و ظریف در جهت حضور چهره های رسانه ایِ طرفدار ترامپ مهندسی شده است. (تک به تک این چهره ها -نظیر خانم Sage Steele- در این ویدئو معرفی می شوند و توضیح داده می شود)
البته خود خانم کارولین لیویت هم پدیده ای است و از By-Productهای این تیم رسانه ای، ولی "یک چهارم اتاق" به این چهره ها اختصاص داده شده است.

🔵 سوال: جایگاه ایران (و رسانه ایرانی) در این اتاق کجاست؟
بیان دیگری از این سوال: در حوزه اثرگذاری بر افکار بین المللی، نقش و نگاه تمدن ایرانی چیست؟ چند چهره شاخص ایرانی در میان چهره‌های شاخص دنیای رسانه حضور دارند؟ چند چهره ایرانی وجود دارد که توان گفتگو با جمعیتِ میلیاردی افکار بین‌المللی را داشته باشند؟ (چه در حاکمیت و چه در خارج از حاکمیت و حتی در مخالفان حاکمیت). بدیهی است که پاسخ به این سوال تلخ است. (چه در سمت حاکمیت و چه در سمت مخالفان حاکمیت)

رسانه یکی از مولفه‌های زندگی مدرن است (و شاید بتوان گفت یکی از مهمترین مولفه ها) چرا که به مسئله افکار عمومی مرتبط است. اقتصاد، سیاست و بسیاری از حوزه های مهم دنیای جدید مبتنی بر «افکار عمومی» است. عملا درک افکار عمومی بر اقتصاد اثر می‌گذارد، بر ساختار حکمرانی اثر می‌گذارد، بر تولید علم، سبک و کیفیت زیست نیز اثر می‌گذارد. امروز، انسان دیگر در جزیره‌های محدود و بسته زندگی نمی‌کند بلکه از حدود پانزده سال پیش ماهیت رسانه (که محدود به تلویزیون، رادیو و روزنامه‌ها بود) به کلی دگرگون شد و رسانه به «کف دست» انسانهای دنیا آمد. به گوشی موبایل.

ما همانگونه که در اقتصاد دیدگاه موضعی/محلی/بخشی داریم و سودای شکل‌دهیِ شرکتهای بین‌المللی را نداشته ایم/نداریم، در رسانه هم هنوز "محلی" فکر می‌کنیم. ما در ایران سودای شکل‌دهی رسانه‌های بین‌المللی (که بر افکار میلیاردها اثرگذار باشند) را نداشته و نداریم. مدیریت رسانه ما چه محمد سرافزار باشد و چه ضرغامی، چه علی عسگری باشد چه پیمان جبلی، چه اینترنشنال باشد و چه من‌و‌تو، به اداره رسانه دیدگاه لوکال/محلی دارد. به «تولید محتوا» برای جوانان دنیا فکر نمی‌کند بلکه به تهیه گزارش (صرفا) برای مسائلِ داخلی ایران فکر می‌کند. ما در بازی رسانه ای در دنیای مدرن «قصه»ای برای گفتن نداریم.
وقتی که یک جریان فکری در حوزه رسانه دستش خالی باشد، بدیهی است که بازی را در سایر عرصه ها هم خواهد باخت. با تمام انتقادهایی که به افرادی مثل علی علیزاده، سیامک قاسمی یا احمد زیدآبادی هست، ولی اینگونه افراد مصداق کامل کسانی هستند که رسانه مدرن را خوب می فهمند و به تولید محتوا همت می ورزند. منظم و دقیق عمل می‌کنند. (هرچند آنها هم محتوای غیربین المللی تولید می کنند، ولی لااقل درک سنتی از رسانه ندارند)

🔵 بازگردیم به این اتاق و تصویری که نیویورک تایمز تهیه کرده است. باخت دموکراتها (باخت سنگین) به دلیل باخت در عرصه افکار عمومی بود. دموکراتها نتوانستند چیزی/حرفی/سخنی به افکار عمومی نشان دهند که بتواند آنها را از دونالد ترامپ رویگردان کند. گمان آنها این بود که جایگزین کردنِ جو بایدن فرتوت با یک زن (آنهم زن رنگین پوست، فرزند مهاجر و قاضی) و "پول خرج کردن" در رسانه باعث می شود اذهان عمومی به یک کازینودار مو نارنجی میلیاردر اقبال نداشته باشد. اما همین ویدئوی نیویورک تایمز گواه روشنی است که تیم ترامپ (و مشخصا شخص ترامپ) چه درک روشن و عمیقی از پیچیدگی مسئله افکار عمومی و «رسانه جدید» دارد.

t.me/solseghalam/2487

13.04.202505:39

11.04.202513:07

✍️ اگر مارکو روبیو بجای ترامپ رئیس جمهور بود
(خطای راهبردی در مذاکره با آمریکایی‌ها)

محمدرضا اسلامی

🔵 مارکو روبیو هم اکنون وزیر امورخارجه ایالات متحده است. فردی بر صندلی وزارت خارجه نشسته است که به لحاظ جوهره شخصیت، هزاران کیلومتر با رکس تیلرسون فاصله دارد. او واجد هیچ‌ یک از بخشهای ممتاز شخصیتیِ دیپلمات‌های حرفه‌ای سنوات گذشته آمریکا (همچون ویلیام برنز یا تیلرسون) نیست. او وزیر خارجه شد فقط و فقط چون دونالد ترامپ خواست مارکو وزیرخارجه شود!

قسمت طنز تلخ ماجرا این است که این مارکو محتمل بود که رئیس جمهور آمریکا باشد «اگر» که ترامپ در سال ۲۰۱۵ کاندیدای ریاست جمهوری نشده بود. بله این آقای روبیو در سال ۲۰۱۶ رقیب جدی ترامپ در انتخاباتِ درون‌حزبی برای ریاست‌جمهوری بود. هنوز هم می توان در یوتیوب صحنه افتضاح مناظره آن سال ترامپ و او را دید. دونالد ترامپ او را «مارکو کوچولو» خطاب می‌کرد و ملت می‌خندیدند و هو می‌کردند. (مثلا در این لینک +) . مناظره‌ای که از نقاط تاریک تاریخ حزب جمهوری‌خواه بود. ولی همان مارکو کوچولو را ترامپ اکنون به وزارت‌خارجه برگزیده است.
بازگردیم به ابتدای بحث: همین مارکو روبیو محتمل بود که رئیس‌جمهور ایالات متحده باشد اگر که ترامپ در آن سال کاندیدای ریاست‌جمهوری نشده‌بود.

اما گزاره فوق واجد چه نکته‌ای است؟
خصلت‌های شخصیتی روبیو به گونه‌ای است که هر آنچه که ترامپ دارد را «ترامپ‌ترَش» را دارد. آری او در دُرشت گویی و در روحیه تهاجمی و در بسیاری چیزهای دیگر «ترامپ‌تر از ترامپ» است اما شانس واقبال (یا بخوانیم: زد و خورد بیرحمانه مسیر انتخابات ریاست جمهوری در ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶) او را از این مسیر بازداشت.

🔵 خطای راهبردی در مذاکره با آمریکایی‌ها این است که گمان کنیم آمریکا کشوری است که دارای هژمونی واحد در بسیاری از حوزه‌های روابط بین‌الملل است. این اشتباه راهبردی ما را از این گزاره/فکت غافل می کند که برای هر وضعیتِ افتضاحی در ایالات متحده، یک وضعیت افتضاح‌تر متصور است.
برای مثال شما اگر که با شخصی مثل باراک اوباما مذاکره نکنید، نمی توانید تصور کنید که بعد از اوبامای جوان ِ ۴۷ ساله و چوپان‌زاده، به مذاکره با ترامپ میلیاردرزاده و معامله‌گر ۶۸ ساله گرفتار خواهید شد.

شما اگر که با همان ترامپِ میلیاردر زاده (امروز ۷۸ساله) مذاکره نکنید هیچ مشخص نیست که نوبت بعد با یکی از او «ترامپ تر» همچون مارکو روبیو مواجه نباشید.

خطای راهبردی در مذاکره با آمریکایی‌ها در نظر نگرفتنِ «ماهیت کشور آمریکا» است. آمریکا دیگ جوشانی است که نه نژاد/ژن در آن به ثبات رسیده (همچون کشورهای اروپایی) و نه یک
Common Sense
(به فارسی می گوییم: «خرد متعارف»)
در بسیاری از حوزه های حاکمیتی وجود دارد.
برای مثال شخصی مانند حمید رسایی را در ایران تصور کنید. فاصله فکری، شخصیتی و رفتاری حمید رسایی را با سید‌محمد خاتمی تصور کنید. می‌توان گفت که تقریبا در هیچ حوزه نظری، بین حمید‌ رسایی و سیدمحمد خاتمی یک Common Sense وجود ندارد. جهان فکریِ سیدمحمد خاتمی کیلومترها با حمید رسایی فاصله دارد. همین «فاصله» در فضاهای سیاسی-اجتماعی کشور آمریکا هزاران بار بیشتر است. فاصله شخصیت رفتاری رکس تیلرسون با مایک پامپئو بسیار بیشتر از فاصله حمید رسایی با سیدمحمد خاتمی است.

شما اگر که از مدتِ حضور تیلرسون حسن استفاده را نکنید و با او «پنجره سخن» را نگشائید به طرفه العینی با شخصیت زِبر و زننده‌ پامپئو طرف حساب خواهیدبود. تیلرسون یک مهندس انرژی، یک مدیر بین المللی، یک سیاستمدار وزین و یک شخصیت دارای Integrity است ولی پامپئو شبیه بچه‌دبیرستانی‌هایی است که می‌خواهد بعد از زنگ مدرسه همکلاسی اش را کتک بزند. هیچ گونه Common senseی بین تیلرسون و پامپئو وجود ندارد.

اشتباه راهبردی شما وقتی است که بگویید ما با «آمریکایی‌ها» مذاکره نمی‌کنیم. کدام آمریکایی؟! اوباما وقتی که رئیس جمهور شد تنها ۴۷ سال داشت. او جوانی بود پرانرژی که از مسیر بیرحمِ زیستنِ یک سیاه پوست چوپان زاده اهل هاوایی در سرزمین آمریکا عبور کرده‌بود.
اوباما نماد سیاهانی است که در این مملکت بجای «افسردگی» مسیر تلاش را پی می‌گیرند. جوانان سیاه‌پوست در این کشور عمدتا درگیر افسردگی حادّ و یا مواد‌مخدر هستند. اما اوباما از مسیر دیگری عبور کرده بود. او بجای غرق‌شدن در ماریجوانا با میشل مسیر یک زندگی پرامید (خلاف متعارف جوانان سیاه‌پوست) را برگزیده بود. اوباما یک «فرصت» بود برای ما که از مسیر او به منافع خودمان بپردازیم. ولی نپرداختیم چون به ماهیت کشور آمریکا اذعان نداریم: آمریکا دیگ جوشانی است که در آن نه ژن به استقرار رسیده و نه یک Common Sense در بسیاری از حوزه‌های نظری وجود دارد.
شما اگر امروز با ترامپ از مسیر درست گفتگو نکنید فردا با یکی “ترامپ‌تر از ترامپ” همچون مارکو روبیو یا جی‌دی ونس مواجه خواهید بود.

t.me/solseghalam

06.04.202509:42

https://x.com/mreza_eslami/status/1908816933061042201?s=46&t=6AjlRilUma4AZ8i9LmFwHg

01.04.202507:17

✍️ دونالد ترامپ را به تهران دعوت کنید
(همانند ولادیمیر پوتین)

محمدرضا اسلامی

🔵 در مصاحبه ۱۰ فروردین با شبکه NBC ترامپ "مجددا" اظهار کرد که به ریاست جمهوری برای بار سوم فکر می کند. او تاکید کرد که «I’m not joking» (شوخی نمی‌کنم). سوالی که مطرح می‌شود اینکه چرا او هنوز سه ماه از شروع به کار دولت جدیدش نگذشته به چهار سال آینده و حضور در قامت ریاست‌جمهور برای "سومین بار" فکر می کند؟
او می‌داند که این امر خلاف متمم ۲۲ قانون اساسی است ولی چرا چنین سخن می‌گوید؟ دلیل چنین اظهار نظر شاذ (Rare) و شگفت‌آوری به ساختار انتخابات ریاست‌جمهوری در آمریکا باز می‌گردد: وقتی کسی در ایالات‌متحده خودش را برای انتخابات ریاست‌جمهوری نامزد می‌کند باید از ۲ ماراتن سنگین عبور کند. ماراتن اول انتخابات درون حزبی است که باید با هم‌حزبی‌های خودش رقابت کند. ماراتن دوم رقابت بیرحمانه و نفس گیر با رقیب از حزب دیگر است. در جریان این دو رقابت، باید صدها میلیون دلار خرج شود و استراتژیهای موثر تبلیغاتی داشته باشد... یعنی عملا پس از دو سال دوندگی وحشتناک، کسی «رئیس‌جمهور» می شود که از دل یک جنگ بی‌گلوله برون آمده باشد.

عملا چنین فردی مصداق «بقیه السیف» است، چیزی که به تعبیر فارسی می‌شود «جان سخت». او کسی است که توانسته با داشتن ویژگیهای بارز شخصیتی به ابتدای «ماراتن اول» برسد و سپس با جان سختی حیرت آور از ماراتن دوم بیرون بیاید.

چنین فردی، بدیهی است که خود را حائز توانمندیهای ویژه، و مصدر قدرتِ کشوری با امکانات خاص می‌پندارد.

🔵اما درباره دونالد ترامپ «ماجرا» از این هم پیچیده‌تر است. او کسی است که به واسطه تدبیر یک «چوپان زاده کنیایی الاصل» از اسب قدرت به پائین افتاد. نبوغ ویژه باراک اوباما و مدیریتِ منسجم او باعث شکست خوردن دونالد ترامپ در ۲۰۲۰ شد. یک میلیاردر زاده نیویورکی را یک چوپان‌زاده به تدبیر کنار زد! اما عملکرد بی‌رمق جو‌ بایدن همه چیز را بر باد داد. دونالد ترامپِ «سخت جان» دوباره از دلِ ماراتن بیرحمانه انتخابات و جنگِ بدون گلوله عبور کرد، با این وصف که این بار او طعم عبور یک گلوله را هم از کنار جمجمه‌اش چشید.

حال ترامپ بازگشته و خود را نه «بقیه السّیف» یا «بقیه الدّم» بلکه خود را فعّالِ‌ ما یشاء می‌پندارد.

چنین فردی اکنون بااینکه خسته از جنگ بیرحمانه انتخابات است (و با اینکه هنوز کوفتگیِ دادگاههای 30 پرونده قضایی را در بدن دارد) ولی احساس می‌کند که لشکری از زامبی‌های چوپان‌زاده و طرفداران اوباما را تار و مار کرده است. او خسته، ولی سرمست از قدرت، جرعه جرعه طعم سکرآور توانمندی و جان‌سختیِ خود را سر می کشد و نعره‌های لااُبالی می‌زند. بحث «ریاست جمهوری بار سوم» هم از جنس همان نعره‌ های لاابالی است.

🔵 بدیهی است که موضع‌ ایران در برابر چنین فردی و چنین فضایی نباید موضع ضعف باشد، ولی ایران نباید دچار اشتباه کلیدی شود. ترامپ با اینکه همه اینها که در بالا شرح شد هست، اما یک چیز دیگر هم هست: او سخت نیازمند «توجه» است. این جمله را دوباره و جور دیگری بخوانیم: او نیازمندِ جدی گرفته‌شدن است.

تحقیر ترامپ (آنهم دقیقا در مقطع زمانی که او و تیم پیرامونش احساس موفقیت می‌کنند) اشتباهی کلیدی است. راهبرد صحیح در مواجه با ترامپ، گفتگو با ترامپ است ولی در تهران.

🔵حضور ترامپ در تهران واجد چند اثر کلیدی است:

✔️۱- زهر مسموم نتانیاهو (که عاشق دیدنِ غزه‌ای شدنِ تهران است) تا حد زیادی خنثی می شود. هیچ چیزی به قدر گفتگوی مستقیم ترامپ با تهران، اسرائیل را آشفته و پریشان نخواهد کرد.

✔️۲- ترامپ یکی از آشناترین سیاستمداران با مفهوم رسانه است. اگر او شما را در برابر فشار افکار عمومی برای مذاکره قرار داده، شما هم او را در برابر فشار افکار عمومی برای حضور در «فضای ایران» قرار دهید.

✔️۳- ترامپ هم مانند هر انسان دیگری با قرارگیری در فضایِ واقعی یک کشور، دریافتهای مستقیم و "جدید" از آن کشور خواهد داشت. باید این امکان را به ترامپ داد که تهران را از نزدیک ببیند، رفتار ایرانی را تجربه کند، و «درک»‌اش از ایران از طریق «گفتگوی غیرمستقیم» نباشد.

✔️۴- با ولادیمیر پوتین قبلا در تهران دیدار و گفتگو انجام شده، ولی او در آن زمانی که لازم بود در یک معامله بی سر و صدا پرونده بشار الاسد را بست و جولانی را پذیرفت. وقتی که ما با رئیس‌جمهور روسیه در تهران گفتگو می کنیم، ضروری است که پذیرای منتخبِ مردمِ ایالات متحده هم باشیم. هم پوتین و هم ترامپ دغدغه اول شان منافع کشور خودشان است، اما اشتباه کلیدی این است که پنجره گفتگو را برای یکی باز بگذاریم و برای دیگری بسته.
خصوصا که آن اولی، کشوری است که در طول قرن‌ها بدترین ضربه ها را به تاریخ و تمدن ایرانی زده است.

🔵فضای سیاست داخلی در ایالات‌متحده در یکی از عجیب‌ترین سال‌های تاریخ خود است. در چنین فضایی باید متفاوت عمل کرد.

t.me/solseghalam

16.03.202510:59

✍️ظریف رفت ولی این قانون بنیان ایران را برخواهد کند

محمدرضا اسلامی

مسئله کاوه مدنی نیست. مسئله محمدجواد ظریف نیست. بلکه صورت «ماجرا» را باید اینگونه خواند:

🔵 در دنیای جدید «مشکلات جوامع انسانی» به غایت چندوجهی و پیچیده شده و «حل مشکلات جوامع بشری» به‌وسیله یک یا چند شخص محدود، میسر نیست. حل مسئله تنها در صورت بکارگیری «طیف متنوعی» از «ذهن»هایی میسر است که در کوره کار آبدیده شده باشند و بتوانند در قالب خردجمعی/کارگروهی در حل بحران مشارکت کنند. نیسان در ژاپن یکی از نمونه‌های این ماجراست. شرکت معظم خودروسازی با هزاران مرکز اختراعات و کارخانه‌های مدرن به مرز ورشکستگی رسید. «ژاپنی‌های خودروساز» به این نتیجه رسیدند که برای حل مشکل نیسان باید مدیر از خارج از ژاپن وارد کنند. آقای کارلوس‌گون با سابقه رنو فرانسه وارد معرکه گروه صنعتی نیسان شد و توانست طی سلسله اقداماتی نیسان را از مرز ورشکستگی به «سود دهی» برساند. او سپس ائتلاف میتسوبیشی، رنو و نیسان را درست کرد تا یک مجموعه ابَرتوانمند صنعتی/خودروسازی شکل بدهد. اما در جریان مباحث پیچیده «سهام» گروه صنعتی جدید، با هیات مدیره به اختلاف خورد و برکنار شد.
ژاپنی ها کارلوس‌گون را کناری نهادند و علاوه بر آن کوشیدند که از رنو فرانسه هم فاصله بگیرند (اینجا + و + را ملاحظه کنید). اما گروه معظم نیسان دوباره از مسیر صعود و تولید به سمت سراشیبی سقوط ورافتاد. بحثی به غایت پیچیده. «ژاپنی‌های خودروساز» مجدد تلاش کردند که از زمین خوردن این غول صنعت جلوگیری کنند و بحث ادغام نیسان با هوندا مطرح شد (و حتی رسانه‌ای هم شد. اینجا + را ببینید) اما پیچیدگیِ بحث سهام نیسان و هوندا باعث شد تا این بحث هم مجددا ابتر و عقیم بماند.

«نیسان» صرفا یک مثال از «مساله‌های حل‌نشده» در جوامع به غایت پیچیده دنیای امروز است. ژاپن، که پیر و کارکشته صنعتِ خودرو در دنیاست نتوانست به راه‌حلی برای نیسان برسد. کشوری که در آن دانشگاههایی مثل دانشگاه کیئو (Keiō Gijuku Daigaku) حدود ۱۷۰ سال است که در مباحث اقتصاد صنعتی مغزهای برتر کشور را تربیت می کند، نمی تواند برای مسئله سهام و سوددهی نیسان به راهکاری روشن برسد. چرا؟ چون «مسئله» اگر جواب روشنی داشت که «مسئله» خطاب نمی شد.

🔵از ژاپن صنعتی بازگردیم به سرزمین خودمان. کشور کهن ایران درگیر سلسله «مشکلاتی حل نشده» و پیچیده مانند آلودگی هوا، ضرردهی بنگاههای صنعتی مشابه ایران خودرو، خشکی تالابها/دریاچه ها، کنترل تورم، ناترازی برق/گاز، صندوقهای بازنشستگی و... است. هیچ یک از اینها از جنس «مسئله»هایی نیستند که توسط یک تیمِ محدود قابل حل باشند. همچنان که گفته شد دلیل این امر پیچیدگی بسیار و چندوجهی موضوعات مذکور است.

قانون منع بکارگیری ایرانیان دارای تابعیت مضاعف در مشاغل حساس یعنی قراردادن یک فیلتر در «بکارگیری» ذهن‌های ایرانی که در کوره کار و صنعت در کشورهای دیگر کارآزموده شده اند اما به دلیل واژه «حساس» نهاد مدیریتی کشور امکان بکارگیری آنها را ندارد.
به بیان دیگر، در کشور ایران نه تنها امکان بکارگیری مدیرخارجی (مانند آقای هووارد استرینگر در سونی، یا کارلوس‌گون در نیسان یا سوندار پیچای در گوگل، یا ایلان ماسک در DOGE) وجود ندارد بلکه امکان بکارگیری خودِ ایرانیان هم وجود ندارد صرفا به دلیل تعریف غلط از واژه مشاغل حساس.

فرض کنید یک ایرانی همانند دکتر احمد قادری که در رقابتی‌ترین شرایط در بهترین دانشگاههای داخل و خارج از کشور تحصیل کرده، در مرکز تحقیقات موتور تویوتا کار مهندسی کرده، سپس در جنرال موتورز مدیر شده، ولی امروز اگر قرار باشد وزیر صنایع یا حتی معاون وزیر صنایع باشد مشمول «ممنوعیت» در کشور خودش است!

فردی که تمام عمرش در مشاغلی کار کرده که مشمولِ حساسیت بوده، در کوره دشواری‌ها آبدیده شده، در کشور خودش حتی بخشدار هم نمی‌تواند بشود.

🔵 رئیس بانک مرکزی یک شغل حساس! است ولی اردوغان یک شهروند ترکیه‌ای که در مراکز اقتصادی آمریکا کار کرده را برای این سمت انتخاب کرد چون درک اردوغان از شغل حساس با مقوله امنیت ملی تداخل ندارد. ما در ایران به دلیل درک غلط از مساله منابع انسانی و امنیت ملی، خودمان یک خودتحریمی در بکارگیری «ایرانیانِ مرتبط با خارج از کشور» ایجاد کرده ایم. مرحبا به ما!

🔵امثال محمدجواد ظریف و کاوه مدنی و... می روند پی کار خودشان و در محیطی دانشگاهی به ادامه کار پژوهش، نوشتن و خواندن مشغول می شوند ولی نهاد قانون‌گذار در ایران در برابر این پرسش قرار دارد که امروز ظریف را کناری نهادیم از حضور در «شغل حساس!» ولی این خودتحریمی ما باعث خواهد شد تا هزاران فرزند این کشور که در برترین مراکز صنعتی-دانشگاهی دنیا مشغول به‌کار هستند مشمولِ منع حضور در حل مسائل ایران باقی بمانند.

برای فردای ایران فکری باید کرد.

«کوزۀ ادراک ها تنگ از این تنگناست»
#مولوی

t.me/solseghalam

01.03.202513:10

✍️ مگر آمریکا کلا چقدر پول در اوکراین خرج کرده است؟

محمدرضا اسلامی

حال که مجادله کلامی زلینسکی با دونالد ترامپ (و همچنین معاونش جی دی ونس) صدر اخبار رسانه های دنیاست، ضروری است که به زبان اعداد و ارقام هم توجهی کنیم و ببینیم که اعداد چه می گویند؟ و اساسا کل این بحث دونالد ترامپ درباره کمک‌های آمریکا به اوکراین چه وزن و جایگاهی در اقتصاد آمریکا داشته است؟

1️⃣ کل بودجه ای که آمریکا از زمان شروع جنگ اوکراین (یعنی از فوریه ۲۰۲۲) تا الان (یعنی فوریه ۲۰۲۵) خرج کرده است معادل ۱۷۵ میلیارد دلار است.

2️⃣ بدیهی است که پرداخت هرگونه پول و بودجه نظامی به تصمیم دولت میسر نیست و نیاز به مصوبه کنگره دارد. در کل این سه سال، کنگره آمریکا ۵ بار پنج بودجه یا در اصطلاح Bill را مصوب کرد تا به اوکراین در برابر روسیه کمک شود. (نمودار زیر🔻)

3️⃣ از بودجه مذکور چیزی که مستقیما گیر دولت اوکراین آمده (شامل کمک‌های نظامی، مالی و انسانی) تنها ۱۰۶ میلیارد دلار است! و مابقی بودجه صرف فعالیتهای مرتبط با جنگ یا در اصطلاح
U.S. activities associated with the war
شده است!

(رفرنس اعداد مذکور در لینک‌های پایین قرار گرفته است)

4️⃣ یعنی اگر بخواهیم به عدد مذکور به شکل متوسط سالیانه نگاه کنیم، مانند این است که بگوییم آمریکا طی مدت این جنگ هر سال حدود ۵۸ میلیارد دلار خرج کرده که قدرت پوتین و روسیه مهار شود.

5️⃣ اما عدد ۱۷۵ میلیارد دلار را چطور ببینیم؟
برای درک بهتر عدد مذکور ضروری است که نگاهی به کل اقتصاد آمریکا داشته باشیم.
تولید ناخالص داخلی (GDP) اقتصاد ایالات متحده در سال ۲۰۲۴ حدودا معادل ۲۹٫۰۰۰ (بیست و نه هزار) میلیارد دلار بوده است.

* Gross Domestic Product (GDP)

مشابه این است که بگوییم فردی ۲۹٫۰۰۰ تومان پول در جیبش بوده، و برای «یک موضوعی» ۵۸ تومان خرج کرده است!

یا به بیان دیگر، بودجه مصوب کنگره در سال ۲۰۲۴ معادل حدودا دو دهم درصد GDP کشور بوده است!
(0.21% of the U.S. GDP)

یا در مثالی دیگر می توان چنین گفت: بودجه وزارت بهداشت آمریکا برای سال جاری ۲۰۲۵ معادل هزار و هفتصد میلیارد دلار است.
$1.7 trillion in mandatory budget authority.
حال آن ۵۸ میلیارد دلار را با ۱،۷۰۰ میلیارد دلار مقایسه کنید!

اساسا کوچکی‌ این عدد در برابر بزرگی ابعاد اقتصاد آمریکا خنده دار است.

یا با بیانی دیگر می توان این مثال را زد که کنگره و دولت امریکا در سال ۲۰۲۴ از جیب هر شهروند آمریکایی حدودا ۱۸۳ دلار خرج جنگ اوکراین کرده اند.

پس با این حساب، مساله دونالد ترامپ چیست؟ او از چه عصبانی است؟
چرا او جو بایدن را احمق خطاب می کند؟

6️⃣ دونالد ترامپ بارها در سخنرانی ها ادعا کرده که جو بایدن ۳۵۰ میلیارد دلار به اوکراین پول داده است در حالی که این مدعا هرگز ثابت نشده است. (لینک)

دونالد ترامپ عدد و رقم را خوب می فهمد. همانگونه که رسانه را نیز خوب می فهمد. او نیک می داند که این پول در برابر هدف دموکرات‌ها و کنگره (یعنی مهار پوتین و روسیه) عدد بزرگی نبوده است، اما خشم ترامپ بر سر پول نیست. عصبانیت او از «هر کاری» است که جو بایدن و دولت قبل کرده است. همانگونه که چهارسال اول هم «همه کارهای اوباما» را احمقانه می‌دانست و هرچه که اوباما کرده بود، او Undo کرد.
مشکل ترامپ، مشکل با جهان بینی اوباما، جو بایدن و اساسا دموکرات‌هاست. هر آنچه که آنها کرده اند از نظر او مردود است. او حتی در همین مجادله دیروز با زلینسکی هم صبوری پیشه نمی‌کند و رییس جمهور قبلی آمریکا را
Not a smart person
خطاب می‌کند.

7️⃣مشکل سیاستمداران ایرانی درک اشتباه از ماهیت آمریکا بوده است. آمریکا یک هویت یکپارچه ندارد و هرگز نداشته.

آمریکا سرزمین منازعه قدرتهاست و مسائل/زدوخوردهای داخلی در آن همیشه بیش از درک سنتیِ ما از مفهوم قدرت بوده است.
کاری که ترامپ کرده این بوده که خیلی از چیزهایی که پشت پرده بود را به روی پرده آورده است. مشابه همان کاری که محمود احمدی نژاد در عرصه سیاست ایرانی کرد.

لینک ها:
(۱)
(۲)
(۳)

🌐https://t.me/solseghalam/2478

01.03.202513:08

🔻🔻

01.03.202513:07

24.02.202518:27

✍️از سید حسن نصراله تا شیخ محمد بن راشد آل مکتوم

دیروز سید حسن نصراله روی در نقاب خاک کشید. شگفت آور است که از بعد از هفتم اکتبر تا دیروز هیچ یک از شیوخ میلیاردرِ عربِ سنی مذهب، برای آن پنجاه هزار مقتول کودک و زن که با بمب های میلیون دلاری کشته شدند به قدر مثقال ذره ای حرکتی عملی نکردند ولی آن شیعه‌ی نشسته در لبنانِ فقیر، سرباز و گلوله و مهمات مهیا کرد و در میانه «معرکه حماس و اسرائیل» پای جانِ خودش و دوستانش را به میان کشید. و عاقبت هم جان در این راه گذاشت.
و مگر کاری داشت که او هم مثل شیخ محمد بن راشد آل مکتوم کناری می نشست؟
«چه فرهادها مرده در کوه ها؛ چه حلاج‌ها رفته بر دارها...»

حماسِ سنی مذهب از سر استیصال (یا خشم یا هر آنچه که بنامیم‌) به اسرائیل یهودی حمله می کند و شیخ عربِ هم مذهبِ حماس کناری می نشیند تا دامانش تر نشود. شیخ محمد بن راشد حتی «نیم جمله» برای آن پنجاه هزار انسانِ مقتول حرفی نزد. حتی «پنج دقیقه» پشت هیچ تریبونی نرفت که بگوید به حرمت Human Dignity پنجاه هزار مخلوق خدا را اینگونه سلاخی نباید کرد.
ولی نصرالهِ شیعه می‌رود و پشت حماس قرار می‌گیرد. چرا؟!

سید حسن نصراله دیروز به خاک سپرده شد حال آنکه اگر او هم «از کنار این معرکه» بی‌سر و صدا عبور کرده بود (یا لااقل همانند شیخ بن زاید آل نهیان ، یا حتی مانند شیخ تمیم بن حمد آل ثانی) اکنون زنده و سرحال بود و لبخند بر لب سالهای سال زندگی می کرد! از مواهب این دنیای زیبا می چشید و طعمه بمب‌های چندتنی نمی گشت.

زمانی که در دانشگاه کوبه دانشجو بودم دوست عرب فلسطینی‌ ای با ما هم دوره بود و منزلش در جزیره پورت آیلند شهر کوبه در همسایگی.
در مسیر برگشت از دانشگاه می گفت: ما فلسطینی‌ها سُنی هستیم ولی هر زمان که احساس می کنیم که فشارِ بغض تمام گلوی ما را می فشارد می‌رویم و یکی از خطبه‌های سیدحسن نصراله را می شنویم. صلابت و مردانگی در کلام و وجودِ این مرد هویداست و گوش کردن به او آرام‌بخش وجود زخمی ما.

این دنیا زیباست. آرمیدن و دیدن مواهب این دنیا را چرا انتخاب نکردی مرد؟! آیا پنجاه هزار مقتول ارزشش را داشت که تو هم یک کشته اضافه بر آن همه مقتولان باشی؟ شیعه فقیر لبنانی می‌خواست با همان توانِ موجودش بجنگد. و جنگید و کشته شد.

سید حسن نصراله هم می‌توانست به دلسوزی و ابراز ترحم بر کشتگان اکتفا کند و از کنار معرکه بلغزد. او هم می توانست مثل دیگران با نقد «اشتباه محاسباتی حماس» کناری بنشیند و برای لشکر زن و کودکان مقتول فقط ابراز اندوه کند و ارسال تجهیزات دارویی! همین قدر شیک. مگر سخت بود اکتفا به همین قدر؟ ولی چنین نکرد. او دیروز روی در نقاب خاک کشید و از این دنیای بیرحم رفت.

✍️محمدرضا اسلامی
t.me/solseghalam

23.02.202510:17

#روز_مهندس

20.02.202510:21

✍️دونالد ترامپِ دور دوم چه تفاوتی با ترامپ دور اول دارد؟
(نامه ای به آقای حداد عادل)

محمدرضا اسلامی

🔵به قاب عکس زیر نگاه کنیم. در این تصویر گِوین نیوسام فرماندار کالیفرنیا را در کنار ترامپ می بینیم. این عکس یک عقبه ۸ ساله دارد. اما ماجرا چیست؟

تنها کمتر از ۴ روز از شروع به کار دولت جدید در ایالات متحده، دونالد ترامپ ۵ ساعت پرواز را متحمل شد تا از سمت شرق کشور به غرب کشور برای بازدید از مناطق آتش سوزی پیرامون لس‌آنجلس برود. در برداشت اول، پیام این بازدید برای طرفداران ترامپ این بود: یک رئیس جمهور عملگرا و چابک که به محض استقرار، وارد "میدان" می شود و وسط خانه‌های سوخته است.
اما پیش از این دیدار، این دو نفر سالها با همدیگر دشمنی داشتند و بارها در رسانه به صورت هم پنجه کشیدند. حتی فراتر از رسانه، در سال ۲۰۱۹ «ترامپِ دور اول» از سر خشم و نفرت گوین نیوسام، بودجه فدرال برای پروژه قطار پرسرعت کالیفرنیا را تعلیق کرد. یعنی دقیقا همان کاری که محمود احمدی‌نژاد با بودجه پروژه مترو تهران بر سر کینه قالیباف کرد! اما ماجرای این دو به همان جا متوقف نماند. ترامپ پس از پایان دور اول به زمین خورد ولی گوین نیوسام فرماندار باقی ماند! در اوج بحثهای مربوط به کنار کشیدن جو بایدن، نیوسام یکی از چهره های مطرح برای رقابت با ترامپ بود. یعنی همان دشمن قدیمی، حال برای رقابت جدید مطرح شده بود. اما (متاسفانه) تصمیم داخلی بزرگان دموکرات به کامالا هریس رسید و نیوسام در کالیفرنیا باقی ماند.

همه آن ماجراها گذشت و نهایتا رسید به زمان بازگشت ترامپ دور دوم! آن ترامپِ خشمگین از دشمنان قدیمی، امروز فرصت کینه‌کشی یافته، ولی «اولین خروجش از کاخ سفید» سفر به کالیفرنیاست و در این سفر «ترامپ دور دوم» بجای دشنام دادن به نیوسام (آن دشمن قدیمی و کاندیدای احتمالی ریاست جمهوری "آتی") با او بر سر یک میز می نشیند تا ببیند برای خانه‌های سوخته در آتش لس‌آنجلس چه می شود کرد.

🔵اساسا چه تفاوتی میان ترامپ دور دوم با ترامپ دور اول است؟

▪️۱- ترامپ دور دوم یک مفهوم پایه ای را می فهمد که دور قبل نمی فهمید: «مفهوم قدرت».
او دور قبل در قامت یک بچه پولدار میلیاردر وارد وادی سیاست شده بود و درکی سطحی از مفهوم توزیع قدرت در دنیا داشت. او امروز می فهمد که قدرت، مطلقه نیست و برای کار کردن باید Compromise کرد.

▪️۲- ترامپ دور دوم افراد تندرو را از کنار خود رانده است. مثال پررنگ‌اش فردی مثل جان بولتون یا حتی وزیر خارجه هیجانی‌اش در دور قبل (مایک پومپئو) است. او اینها را کناری نهاده (و حتی حفاظت امنیتی برخی از اینها را هم لغو کرده). او حتی از اینها «کمتر تندرو» را نیز وارد بازی نکرده است. مثالش؟ خانم نیک هیلی. این خانم که در دور قبل توسط ترامپ به عنوان نماینده آمریکا در سازمان ملل انتخاب شده بود و قبل تر از آن هم فرماندار کارولینای جنوبی بود، بوی باروت، بوی جنگ و بوی خشم می‌دهد.

ترامپ حتی به فردی مثل نیک هیلی هم محل نگذاشته است.
ترامپ در دور قبل یک مفهوم را فهمید: سیاستمدارانِ جنگ دوست، بوی خون می دهند. مشاوره هایشان از جنس خون است.

▪️۳- ترامپ خسته است. به حالات صورت او از روز برگذاری مراسم Inauguration تا به امروز نگاه کنید و حالات چهره و زبان بدن ترامپ را با ۸ سال پیش در همین روزها مقایسه کنید. حتی متن/لحن جملاتش را نیز با لحن سابق مقایسه کنید. انبوهی گزاره پیدا می کنید که حاکی از «ترامپِ خسته» است.

این امر دو دلیل دارد:
✔️یک- روند دادگاههای دو سال گذشته این پیرمرد را بسیار خسته و کلافه کرد. [البته دادگاهها حکایت همان سرکنگبین بود به تعبیر مولوی که صفرا فزود. دادگاهها باعث محبوبیت بیشتر او در میان هوادارانش شد]
✔️دو- ترامپ از دل یک جنگ فرسایشی داخلی می آید. او از میانه یک جنگ تمام عیار در جریان انتخابات عبور کرده است.

اساسا سرزمین آمریکا از بعد از جنگهای داخلی تا به امروز همیشه محل منازعه قدرتها بوده است. آمریکا یک کشور هژمون نیست بلکه عرصه منازعه قدرتهای داخلی است. انتخابات در داخل آمریکا یک جنگ بدون گلوله است. پروسه انتخابات ریاست جمهوری یعنی یک ماراتن جنگی. او از میان این مهلکه می‌آید. یک سال تمام دوندگی و رقابت با ماشین پول و تبلیغات دموکراتها او را کاملا خسته و فرسوده کرده است.

جناب آقای دکتر حداد عادل!
با سلام. این نوشته برای شماست. شما باید بدانید که در یک مقطع تاریخی بسیار حساس، فرصت «گفتگو» با ترامپِ خسته را از دست می دهید. شما با ترامپی مواجه هستید که درک روشن تری از مفهوم قدرت دارد و اگر شما با او مذاکره نکنید دیگران به جای شما با او مذاکره خواهند کرد. ترامپ امروز درک روشن تری از دنیای انسان و «ساختار قدرت» دارد و شما این عرصه گفتگو را به بنیامین واگذار کرده اید.

سخن گفتن با او باید از همان ابتدای ورود او به کاخ سفید رخ می داد.

https://t.me/solseghalam/2470

20.01.202504:37

✍️‌ ادارات بدون آبدارچی و امنیت ملی با دلار ایکس‌ هزار تومانی؟

محمدرضا اسلامی

ماجرای آبدارچی دیوان عالی کشور هنوز در دست بررسی است و روایت اصلی هنوز مشخص نیست (شاید هم مشابه برخی اتفاقات امنیتی هرگز مشخص نشود) اما این اتفاق را باید از منظری جامع‌تر یا در اصطلاح Big Picture دید. این اتفاق، رخدادی بسیار مهم بود که باید با حوادث چندماه اخیر در سوریه و منطقه مرتبط دید.

پیش از پرداختن به این بحث مروری کنیم روی بودجه رسمی کشور سوریه در‌ سال ۲۰۲۴:

🔵 بودجه مصوب مجلس کشور سوریه در سال گذشته ۳۵،۵۰۰ میلیارد پوند سوری
معادل ۳.۱ میلیارد دلار بوده است.

این جمله چه معنی ای می دهد؟ بگذارید این جمله را اینگونه باهم بخوانیم:
با بودجه کشور سوریه کلا ۲ تا برج خلیفه می شود ساخت.
(هزینه احداث برج خلیفه حدودا ۱.۵ میلیارد دلار بوده است).

این یعنی که یک تاجر عرب یا یک تاجر آمریکایی می توانند کل بودجه کشور سوریه را تامین کنند.

بودجه کشور سوریه در سال قبل یعنی در ۲۰۲۳ چقدر بوده است؟
۵.۴ میلیارد دلار

چنین وضعیتی منجر به چه می شود؟ نگاهی به مصاحبه اخیر محمد جلالی نخست وزیر سابق سوریه (در زمان بشار اسد) بسیار تکان‌دهنده است.
او مصاحبه‌ای کرده و گفته: حقوق منِ نخست وزیر ۱۴۰ دلار در ماه بوده است.

این یعنی که قطعا «آبدارچی نخست وزیر» یا راننده نخست وزیر یا حتی مسئول دفتر او رقمی بسیار کمتر از ۱۴۰ دلار در ماه دریافت می‌کرده‌اند.

این یعنی که یک مهندس آمریکایی با پول خرد هزینه‌ بنزین ماشینش می‌تواند حقوق نخست وزیر سوریه را بدهد. این یعنی یک تاجر اماراتی می‌تواند با پول خردی که برای خشکشویی لباس و پارکینگ ماشین‌اش می دهد حقوق نخست وزیر سوریه را پرداخت کند.

و آیا «مقاومت» وقتی که آبدارچی و سرباز حقوقش اینگونه است و نخست وزیر حقوقش آنگونه است معنی دارد؟ (جالب اینکه بدانیم او پیش از آنکه نخست‌وزیر بشار بشود رئیس دانشگاه بوده).

[رفرنس اعداد بالا، گزارشهای منتشر شده در این لینک + و همچنین این لینکها + ، +، + ، + ، + و + را ببینید]

این یک جلوه وحشتناک از فقر است. اما ماجرا در همین‌جا متوقف نیست. فقر جلوه‌های بدتری هم دارد.

🔵 بازگردیم به مسئله آبدارچی دیوان عالی کشور و ببینیم ارتباط این اتفاق با اتفاقات چند ماه اخیر در منطقه چیست؟

طی ماههای گذشته موساد اسرائیل جلوه های عجیب و جدیدی از توان اطلاعاتی خود را نشان داد. مسئله پیجرها یک شوک برای جهان عرب بود و مسئله ترور سیدحسن نصراله نمونه دیگری از اشراف اطلاعاتی اسرائیل بر محرمانه‌ترین امور تشکیلاتی حزب‌اله بود. در تمام این اقدامات اخیرِ اسرائیل رد پای آبدارچی‌ها و یا افرادی را می توان دید که با حقوق ۱۴۰ دلار در ماه زیسته اند و حاضر به فروش اطلاعات محرمانه به نیروهای اسرائیلی در ازای چندهزار دلار بوده اند. Credit اصلی از آنِ سیستم اطلاعاتی اسرائیل و موساد نیست بلکه Credit اصلی از آن فقر است. وقتی که موساد از لحظه (ساعت، دقیقه، ثانیه) موقعیت سیدحسن نصراله اطلاعات دارد یعنی در همان تشکیلات حزب‌اله افرادی هستند که تا این حد نشتی اطلاعات محرمانه و فوق محرمانه دارند.

در تمام اجزای افراد پیرامون فرماندهان حماس، افرادی هستند که سالهاست خسته از درآمدهای ۱۰۰دلار در ماه زندگی کرده اند. همین افراد عامل نشت اطلاعات حماس و خبردادن لحظه/موقعیت فرماندهان بوده اند.

جلوه فقر فقط نخست‌وزیر سوریه نیست. جلوه فقر فقط «نجنگیدن ارتش» سوریه نیست. جلوه فقر جایی است که آبدارچی تو را می فروشد. جایی است که معتمدین سیدحسن نصراله نیز موقعیتِ لحظه‌ای فرمانده حزب‌اله را در ازای چندهزار دلار (یا چندصدهزار دلار) می‌فروشند.

مقاومت، با فقر بی معناست. چون تو می‌توانی مقاومت کنی(و ممکن است بخواهی به مقاومت ادامه بدهی) ولی پیرامونِ تو افراد به مرز جاری‌شدگی Yeilding رسیده اند. ممکن است سردار حاجی زاده فرمانده نیروی هوا فضا بخواهد مقاومت کند ولی وقتی که آبدارچیِ حاجی زاده از درون بریده باشد، و یا راننده حاجی زاده به مرز Yeilding رسیده باشد، مقاومت چگونه ممکن است؟

🔵 آقای پورمحمدی (که در انتخابات ریاست جمهوری آنطور هوشمندانه سخن می‌گفت) دیروز آمده مقابل دوربین و گفته:
ضارب «در هنگام ترور از منافقین صحبت کرده و شعار می‌داده که نشان می‌دهد هدفدار آمده بود.»
آقای پورمحمدی آدم کم هوشی نیست ولی چطور مسئله را به سازمان مجاهدین تقلیل می دهد؟ آیا او ندیده که این چندماه اخیر در منطقه چه مسائلی رخ داده است؟ آیا ترور اسماعیل هنیه را ندیده؟

🔵صورت مساله کشور ایران امروز یک چیز است: اقتصاد. فقط همین. روند کشور با مسیر فعلی و با دلار صد یا دویست‌ هزار تومانی به نقطه‌ای خواهد رسید که نه کوچک‌زاده به آبدارچی‌ اش اعتماد خواهد داشت و نه پورمحمدی به برادرِ راننده اش.

ویروس فقر بیش از ویروس کرونا به انسانها نزدیک می‌شود.

▪️t.me/solseghalam

18.01.202514:44

✍️خودکشی ابراهیم نبوی و چند سوال سخت

محمدرضا اسلامی

فضای رسانه‌ای کشور به شدت تحت تاثیر اتفاقات روز است و گفتگوهای دامنه‌داری که درباره خودکشی ابراهیم نبوی (طنزپرداز) شکل گرفته بود، اکنون با خبر ترور دو قاضی دادگستری متوقف می‌شود.

با اینکه امروز فضای شبکه‌های اجتماعی از بحث نبوی به بحث رازینی و مقیسه نقل مکان می‌کند، اما پرداختن به چند پرسش و سوال سخت درباره خودکشی ابراهیم نبوی ضروری است:

۱- عمده مباحثی که پیرامون مرگ ابراهیم نبوی مطرح شد ناظر به مسائل مربوط به وجه فعالیتهای اجتماعی/حاکمیتی زندگی او (تبعید ناخواسته‌اش در خارج از ایران/عدم امکان بازگشت به ایران) بود. اگرچه این بحث کاملا صحیح است ولی متاسفانه این بحث باعث می شود که به «زیست فردی» نبوی پرداخته نشود.
تنها یادداشتی که تا حدودی به این مسئله پرداخت یادداشت خانم سایه اقتصادی نیا بود که حسب اتفاق چندسال پیش منتشر شده بود و بعد از خودکشی نبوی بازنشر شد.

در آن یادداشت خانم اقتصادی نیا به مسئله بیماری دوقطبی آقای بهاءالدین خرمشاهی اشاره می کند و توضیح می دهد که شجاعت آقای خرمشاهی در بیان اینکه به امر درمان بیماری‌اش پرداخته، ستودنی است.
در همان یادداشت، ایشان به مسئله بیماری دوقطبی ابراهیم نبوی هم اشاره دارد و شجاعت او را هم در اذعان بیماری اش تحسین می کند.
ماجرا بر می گردد به سال ۱۴۰۰. دقت کنیم، بحث چهار سال پیش است.

۲- اولین ترمی که تدریس در دانشگاه پلی‌تکنیک کالیفرنیا را آغاز کردم، اولین آزمونی که قرار بود برگزار شود مربوط به میان‌ترم درس برنامه‌نویسی کامپیوتر بود. به محض اعلام زمان آزمون، و بعد از پایان کلاس یکی از دانشجویان آمد و گفت: من به اختلال رفتاری ADHD مبتلا هستم و لذا طبق قوانین دانشگاه باید وقت اضافه برای امتحان من لحاظ شود. برای من اولین بار بود که واژه ADHD را می شنیدم. رفتم و سرچ کردم و متوجه شدم منظورش
Attention Deficit Hyperactivity Disorder
است.

آن روز متعجب شدم که چطور یک دختر جوان این مسئله را بیان می کند (یعنی نه تنها روی مسئله‌اش سرپوش نگذاشته، بلکه در همین سن و سال به دنبال درمان رفته، ‌و روشن می داند چه مشکلی دارد). از بعد از آن روز تا امروز که شصت و چهار کلاس مختلف با دانشجویان داشته ام، تقریبا هیچ کلاسی نبوده که «یک یا چند دانشجو» درباره اختلال اضطراب (Anxiety)،
وسواس ذهنی(OCD یا Obsessive-Compulsive Disorder)،
افسردگی(MDD یا Major Depressive Disorder))،
اختلال دوقطبی (Bipolar II Disorder) و … گفتگو نکرده باشند.

یعنی در همین سن جوانی فرد قائل به این است که فلان بخش از مشکلش را نباید «کتمان/پنهان» کند بلکه باید «جدی» بگیرد ماجرا را.

البته ذکر این نکته هم ضروری است که حفظ محرمانگی مسایل دانشجویان از وظایف استاد است و دانشجو در میان جمع درباره این مسایلش حرف نمی زند.

۳- تابستان سال گذشته با آقای دکتر محمود گلزاری (روانشناس) دیدار داشتم. ایشان می‌گفت: اینکه یک نویسنده بزرگ که آثار حافظ‌پژوهی و قرآن‌پژوهی او بسیار ارزشمند است، اذعان می کند که من درگیر درمان دوقطبی هستم اتفاق بزرگی برای ماست. چرا؟ چون ما ایرانیان قائل به برخورد علمی با این دست مسائل حوزه «زیست فردی» نیستیم و ریشه همه امور شخصی را مرتبط با امور اجتماعیِ پیرامون‌مان می‌دانیم. با اینکه «تاثیر امور اجتماعی» بر زیست فردی غیرقابل کتمان است، ولی متاسفانه ما با همین «توجیه» به دنبال درمان اختلال‌های رفتاری خودمان نمی‌رویم.

۴- سوالی که مطرح می شود اینکه آیا “مسائل” ابراهیم نبوی «فقط» به امر مهاجرت مرتبط بود؟

پس وجه شخصی ماجرای خودکشی کجاست؟

یعنی آیا در حوزه فردی «مسائل پیچیده‌تری» وجود ندارد که ما اغماض می کنیم‌ و فقط به وجه تاثیر مشکلات اجتماعی/مهاجرت در خودکشی نبوی می پردازیم؟

در مورد فروغ فرخ‌زاد خانم سایه اقتصادی‌نیا عنوان می‌کند که درگیر بودن فروغ با اختلال دوقطبی جدی بوده؛ ولی مسایل فروغ را ما همیشه فقط از منظر اجتماعی تحلیل کرده ایم.+

بعد از مرگ جلال آل احمد مباحث زیادی درباره مرگ او مطرح شد ولی امروز که نوشته‌های آل احمد را در کتاب نامه‌هایش به سیمین می‌خوانیم می‌بینیم که آل‌احمد به افسردگی بسیار شدید مبتلا بوده.
بدیهی است که آن زمان درک جامعه ایرانی از اختلالات رفتاری (در حوزه شخصی) محدود بوده،
ولی امروز چرا؟ امروز چرا همه تحلیلها فقط معطوف به وجه مهاجرت ابراهیم نبوی است؟
مگر ابوالفضل زروئی نصرآباد که مهاجرت نکرده بود و در تبعید نبود نیز به افسردگی دچار نشده بود؟

چه روانپزشک‌هایی طی این مدت اخیر با نبوی در روند مداوا کار کرده‌اند؟
«مسئله دارو» چقدر در درمان جدی گرفته شده بود؟

این سوالات جدی است.

۵- اساسا ما گرفتار شده ایم به «تحلیلهای اجتماعی در همه امور» در حالی که کیفیت زیست فردی بخش غائب گفتگوهای ماست.

https://t.me/solseghalam/2467