⋆ لـالـایـی‌ِآبـی࣪𓏲ּ
«آرام‌سایشگاهی برای لالاییِ غم‌هایمان؛ باشد که دیوارهای آبی‌رنگش تسکین‌دهنده‌ی دردهایمان شود.»
http://t.me/HidenChat_Bot?start=244288289
http://t.me/HidenChat_Bot?start=244288289
TGlist рейтингі
0
0
ТүріҚоғамдық
Растау
РасталмағанСенімділік
СенімсізОрналасқан жері
ТілБасқа
Канал құрылған күніJan 01, 2022
TGlist-ке қосылған күні
Jan 25, 2025Рекордтар
09.03.202523:59
423Жазылушылар13.01.202523:59
0Дәйексөз индексі31.03.202523:59
1K1 жазбаның қамтуы22.04.202508:46
0Жарнамалық жазбаның қамтуы12.03.202523:59
9.52%ER05.04.202523:59
250.97%ERRҚайта жіберілді:
ࢪوزنـامـہ‌شـࢪقـݷ
25.03.202520:57
فکر میکنم این دیو تنهایی که بسیار هم بزرگ و بی‌رحم هست، دست کم یک بار هم که شده همه‌ی ما را اسیر خودش کرده باشد. حالا بعضی‌ها از اسارت نجات پیدا میکنند و بعضی دیگر همانجا در دخمه می‌پوسند.
23.03.202513:41
𓂃 @Lullaby_Bluesea
می‌دونم! از یک جایی به بعد من دیگه بهت زنگ نزدم؛ نامه‌ای نفرستادم و هر بعدازظهر از پنجره به میدون شهر خیره نشدم شاید با یک کالسکه به سمتم بیای اما تو چرا برنگشتی؟ درست مثل خورشید تو قلبم غروب کردی و پشت کوه‌های غم، پنهان شدی چون می‌دونستی قد من به اندازهٔ اون‌ها بلند نیست و بهت نمی‌رسم. من سکوت کردم؛ زخم‌هام رو بلعیدم و به غم‌هام اجازه دادم روی روحم خون‌ریزی کنن و از بیرون لبخند زدم اما تو چرا نپرسیدی اون چشم‌های روشن، چرا دیگه برق نمی‌زنن؟ تو چشم‌هام رو بلد بودی؛ می‌دونستی وقتی بلند حرف می‌زنم درواقع می‌خوام غمم رو پنهان کنم و وقتی بلند می‌خندم به دنبال یک اتاق تاریک برای گریه کردنم اما تصمیم گرفتی باهام غریبه بشی. این شهر و من رو با هم تنها گذاشتی و لبخندهام رو به بادی سپردی که زمانی، موهامون رو نوازش می‌کرد. نارنگی‌ها، گربه‌ها، ماهی قرمزها و کیک‌های آلبالویی رو برای من به یادگار گذاشتی و خودت باهام غریبه شدی! غریبه‌‌تر از وقتی که برای اولین بار همدیگه رو دیدیم و شناختیم و حالا هر گره آشنایی که ما رو بهم متصل می‌کرد و هر خاطره شیرینی که با هم داشتیم تلخ‌تر از تلخ و یک زهر کُشنده شده.
می‌دونم! از یک جایی به بعد من دیگه بهت زنگ نزدم؛ نامه‌ای نفرستادم و هر بعدازظهر از پنجره به میدون شهر خیره نشدم شاید با یک کالسکه به سمتم بیای اما تو چرا برنگشتی؟ درست مثل خورشید تو قلبم غروب کردی و پشت کوه‌های غم، پنهان شدی چون می‌دونستی قد من به اندازهٔ اون‌ها بلند نیست و بهت نمی‌رسم. من سکوت کردم؛ زخم‌هام رو بلعیدم و به غم‌هام اجازه دادم روی روحم خون‌ریزی کنن و از بیرون لبخند زدم اما تو چرا نپرسیدی اون چشم‌های روشن، چرا دیگه برق نمی‌زنن؟ تو چشم‌هام رو بلد بودی؛ می‌دونستی وقتی بلند حرف می‌زنم درواقع می‌خوام غمم رو پنهان کنم و وقتی بلند می‌خندم به دنبال یک اتاق تاریک برای گریه کردنم اما تصمیم گرفتی باهام غریبه بشی. این شهر و من رو با هم تنها گذاشتی و لبخندهام رو به بادی سپردی که زمانی، موهامون رو نوازش می‌کرد. نارنگی‌ها، گربه‌ها، ماهی قرمزها و کیک‌های آلبالویی رو برای من به یادگار گذاشتی و خودت باهام غریبه شدی! غریبه‌‌تر از وقتی که برای اولین بار همدیگه رو دیدیم و شناختیم و حالا هر گره آشنایی که ما رو بهم متصل می‌کرد و هر خاطره شیرینی که با هم داشتیم تلخ‌تر از تلخ و یک زهر کُشنده شده.
22.03.202519:54
Қайта жіберілді:
نوشته‌های‌‌یک‌شِلبی.
25.03.202513:59
بیخیال خودت هم می‌دونی تظاهر میکنم فراموش کردمت.
Көбірек мүмкіндіктерді ашу үшін кіріңіз.
