نـامـہ ࢪا بـاز کـن، برگــہ‌ای خـیس از اشـک‌هـایم آنجـاسٺ؛ اشـک‌هایـم را بخـوان، پر از حـࢪفنـد.

نشسته‌ام در کنج قفس، برای زندگی اسف‌بار خود غصه میخورم؛ تلخند، دیگر نمیخواهم بخورمشان... اما نمی‌دانم اگر غصه‌ها را نخورم چه‌کارشان کنم؛ نمی‌دانم کجا دفنشان کنم که بوی تلخ گریه‌آورشان به مشام مردممان نرسد.‌..
شاید باید آن‌ها را در جیب خود بگذارم و به لبهٔ‌ جهان کوچ کنم. به دور ترین جایی که می‌توانم بروم، تا اگر کسی خبرم را از پرستوها گرفت، حتی آن‌ها هم ندانند که زیر کدام آسمانند. جایی خواهم رفت که اگر یک قدم آن‌ور تر بروم، از زمین بیرون بیوفتم و در آسمان شناور شوم. می‌گویید چه فرقی میکند؟ آسمان که همه جا یک‌رنگ است؟... باید بگویم که خیلی خوش‌خیالید! آسمان حتی یک قدم آن‌ور تر هم فرق دارد... این آسمان است که بخت مارا در مشت خود گرفته، آسمان ما در شرق سیاه است. روی سرمان خون‌ می‌بارد!!! اما این مو طلائی های غربی چه؟ انگار که بخت خوش از آسمانشان می‌بارد. من هم می‌روم؛ می‌روم زیر آسمانی زندگی کنم که از آسمانش غم نبارد! می‌روم شادی جمع میکنم. غم هایم را در زمین های آن‌ها می‌کارم تا آن‌ها هم مقداری طعم تلخ و گس غم را بچشند؛ به جایش، مقداری شادی در دامنم جمع می‌کنم و می‌آورم همینجا؛ تا ما هم کمی طعم خوش بخت‌خوب را بچشیم.
منتظرم بمانید؛ هرگاه غم هایم را خاک کردم، برایتان شادی می‌آورم.