پیشدادیان در شاهنامه
🔥🔥🔥
هر كدام از این چهرهها، نمایانگر یكی از دوران آدمیست:
الف) كیومرس: كوه نشینی و غارنشینی، پلنگینه پوشی و درست كردن جامه از برگ درختان، میوهخواری.
ب) هوشنگ: بهرهوری از آتش و سپس آهن و فلزات(آهنگری)، كشاورزی، شكار گور و گوزن، اهلی كردن گاو و خر و گوسپند، پوستینه از روباه و قاقم و سنجاب و سمور.
ت) تهمورس: رشتن پشم میش و بره، پوشش (پشمینه و جامه نخی) و گستردنی (نمد و گلیم؟)، دست آموزی سیهگوش و یوز و باز و شاهین، اهلی كردن ماكیان و خروس، بنیاد صوفیگری، رام كردن اسب، پدیدآوری دبیره و خط و الفبا.
ث) جمشید: ساختن زره و خود و جوشن و خفتان و تیغ و برگستوان، دوختن جامههای دیبا و خز از كتان و ابریشم و موی و قز، پیدایش گروههای چهارگانه اتوربان (روحانی) و تشتاریان(سپاهیان) و پسودی (كشاورزان) و اهنوخشی (پیشهوران)، فن مهرازی (معماری با خشت قالب زده و سنگ و گچ) و برآوردن گرمابه و كاخهای بلند و ایوان، برون آوری گهرها از سنگ خارا (یاقوت و بیجاده و سیم و زر)، فرآوردههایی چون كافور و مشك ناب و عود و عنبر و گلاب، پزشكی و درمان، كشتیسازی و دریانوردی، گاهشماری (برآورد نوروز).
ج) زهاك: دوره زهاك را میتوان نمایة چیرگی و فرمانروایی یك یا چند تیره از جنوب میانرودان (بینالنهرین) دانست كه آیین مارپرستی و دیویسنا داشتند.
چ) فریدون: دوره فریدون كه كانون او در كرانههای جنوبی دریای كاسپیان (مازندران) بود، یادآور كشور گشایی كاسیها میباشد. از این زمان مهرپرستی (میتراییسم) جان تازهای به جهان بخشید.
ح) منوچهر، نوذر، زو (زاب)، كرشاسب: این دوران را میتوان نمایههایی از شهریاریهای پراكنده به ویژه در سرزمین «ماد» دانست. نام شهریاران این دوره با اندكی دگرگونی در سنگنبشتههای آشوری و بابلی به جای مانده است. دوران فریدون و منوچهر همچنین یادآور شهریاریهای هیتی، هوری و میتانی میباشد. 🌲
کتاب: #رازهای ایران زمین 💢
استاد امید عطایی فرد