تجربه اول:
سلام. وقتت بخیر و کلی خسته نباشی💙
من کلا زیاد مینویسم، مخصوصا وقتی حس میکنم حال روانی خوبی ندارم یا از چیزی ناراحتم که نمیدونم چیه.
از دوستام که پرسیدم چند نفر گفتن این موقع ها بیشتر صحبت میکنن یا درد و دل میکنن با بقیه اما برای من هیچی مثل نوشتن جواب نمیده.
گره های کور مغزم رو باز میکنه و گاهی ۱۰ ۱۵ صفحه مینویسم تا آخر دستم میاد اوه پس از فلان چیز دلخور بودم یا فلان اتفاق اذیتم کرده.
برای ژورنالینگ، وقتی خیلی تمرکزم کمه یا کارهام فشرده اس، اولِ صبح هدفهای اون روز رو مینویسم، حدود ۱ یا ۲ ظهر یه ریویو میدم از اینکه چقدر رسیدم و کجاها مشکل بوده و تایم بیشتری مجبور شدم روش بذارم، آخر شب هم یه بازخورد دیگه به کل روز میدم.
این روش هم نظم بیشتری به ذهنم میده، هم دستم میاد چه بخشی ازم وقت بیشتری میگیره یا چه تایمی کلا تمرکزم کمتره.
دیدم خیلی ها تو گوگل کلندر این کارها رو میکنن اما زورنالینگ و نوشتن بهم کمک میکنه بیشتر بنویسم و باگ کار راحت تر دستم میاد
ببخشید اگه زیاد شد💙
تجربه دوم:
سلام عزیزم، امیدوارم حالت خوب باشه❤️
من حدودا چهار ساله که ژورنال میکنم، و به جرات میتونم بگم از بهترین تصمیم های زندگیم شروع اینکار بوده.
اوایلش ممکنه یکم سخت باشه، ندونی چی بنویسی، برات بشه مثل دفتر خاطرات و به مرور زمان که بری جلو، کم کم یاد میگیری که باید بیای راجع‌به احساسات و هدفات و … صحبت کنی.
مثلا دائم از خودت تو نوشته هات میپرسی خب چرا فلانی فلان حرفو زد من اینجوری شدم، این حس من به کجا برمیگرده.
نتیجه همه این چرا ها، میشه شناخت خیلی خیلی بهتر نسبت به خودت، احساساتت، عملکرد بدنت تو موقعیت های متفاوت؛ در نتیجه یاد میگیری بهترین عکس العملی که میتونی رو نشون بدی.
البته گاهیم شاید نتونی، ولی قطعا دائما روندت رو به بهبوده.
کمک خیلی بزرگ دیگه‌ای که بهت میکنه اینه که به چشم میبینی که احساساتمون چقدر گُذران، و یاد میگیری بهشون توجه بکنی ولی زیاد دل نبندی (اگر تجربه خوبی بود)یا خودتو اذیت نکنی (اگر تجربه خوبی نبود).
اون وسطا گاهی ممکنه پیش بیاد که چند وقت نیای سمتش، مال من اصولا دلیلش اینه که نمیخوام اون موقع ها خودم رو با یه سری چیزا مواجه کنم، ولی تهش باز برمیگردی چون میفهمی اینکار چقدرررر رهایی بخشه و ذهنت رو پاک و شفاف میکنه.
در کل شبیه یک تراپی کتبی میمونه، و یکی از بهترین کارایی هست که میتونی برای خودت انجام بدی 😘🫂
