ADHD FARSI | روانشناسی

صبحتون بخیر

هرچه بیشتر خودت را مجبور کنی که بخوابی، بیشتر بیدار می‌مونی. خواب با اجبار نمیاد؛ با اجازه دادن میاد.

در رابطه‌ها، وقتی زیادی برای جلب محبت یا تأیید طرف مقابل زور بزنید، معمولا منجر به فاصله می‌شود. عشق واقعی معمولاً در فضا و آزادی رشد می‌کند، نه در چسبندگی و اجبار.

وقتی با زور بخواهی «الان فورا یک ایده‌ی ناب پیدا کنم»، معمولاً ذهنت قفل می‌شود. خلاقیت اغلب زمانی جریان پیدا می‌کند که رها و بی‌فشار باشی (مثل وقتی که زیر دوش حمام یا در پیاده‌روی فکر می‌کنی).

در مراقبه یا مدیتیشن، هرچه بیشتر زور بزنی که «باید ذهنم خالی بشه»، ذهن شلوغ‌تر می‌شود. آرامش زمانی می‌آید که اجازه بدهی افکار بیایند و بروند، بدون اجبار به کنترل آن‌ها.

در ورزش‌های مهارتی (مثل گلف، شنا یا حتی نواختن ساز)، تلاش بیش از حد باعث انقباض عضلات، آشفتگی ذهنی و افت عملکرد می‌شود. تمرکز «آزاد و طبیعی» معمولاً بهترین نتیجه را می‌دهد.

بهمن میلان

پاسخ‌ها حیرت‌انگیز در عین شبیه بود: نمی‌خواستیم مرگ ما بند زندگی عزیزانمان را پاره کند؛ نمی‌خواستیم غمی را به یادگار بگذاریم که هر روز استخوان در گلویشان شود.

یکی از کلیدی ترین مفاهیم در درمان اضطراب لنگرگاه امن است

اگر سابقه تروما یا ضربه روحی سنگین داشتین این کتاب رو تو لیستتون بذارید

ما خیال می‌کنیم اگر چیزی را به یاد نیاوریم، آن را پشت سر گذاشته‌ایم.
اما بدن ما حافظه‌ای جدا از ذهن دارد؛
تجربه‌های سخت، دردها و ترس‌هایی که زمانی در خود فرو خوردیم،
همچنان در واکنش‌های بی‌دلیل، در تنش عضلات، در ضربان قلب و حتی در خواب‌های بی‌قرارمان، زنده‌اند.
بدن، آنچه ذهن می‌خواهد فراموش کند، بی‌وقفه ثبت می‌کند.

گاهی درد جسمانی یا اضطرابی که دلیلش را نمی‌فهمیم،
زبان بی‌صدای همین خاطرات است؛
خاطراتی که برای التیام، نیاز به شنیده شدن دارند، نه انکار.

بدن ما فراموش نمی‌کند؛
ما باید یاد بگیریم به حرف‌های بی‌کلامش گوش بدهیم.

مثل این میمونه که سگ نگهبان بذاری تا امنیت خونواده حفظ بشه، ولی سگ پاچه اعضای خونواده رو میگیره