می‌دونی، گاهی اوقات درک این موضوع سخته که تو نه اینی و نه آنی. بلکه چیزی در این بین هستی. چیزی زیبا، فریبنده، اما کاملاً غیرقابل درک که ذره ذره چیزهای مختلف رو درون خودت جمع کردی.
شاید این در نگاه اول خوب به نظر بیاد، اما سخته هر بار به این فکر کنی که «واقعاً چه کسی هستی؟» و در این موقعیت فقط به خودت بگو: «من همونی هستم که هستم، هزاران بار باید این رو تکرار کنم!»
اما قبول دارم که می‌ترسم. می‌ترسم من رو از همه‌ی اون زوایا، از اون طرف و گوشه‌ای که درون روح منه نبینی، می‌ترسم که منِ واقعی رو نشناسی، اما من همونی هستم که هستم. بدون دروغ و پنهان کاری و با صداقت تمام پای حرف‌ها و علاقه‌ام به تو ایستادم عزیزکرده!
من تو رو همونطور که هستی دوست دارم و تنها چیزی که می‌خوام اینه که من رو جوری دوست داشته باشی که من تو رو دوست دارم.