ـپست ڪوتاه مشـخص ڪنید .

شب بود. از اون شبایی که سکوتش سنگینه، مثل پالت خاکستری که هیچ رنگی روش نمی‌مونه. نیکی، نقاش جوون، کنار پنجره کارگاهش نشسته بود، روبه‌روی بوم سفید و یک جام بلورین در دست داشت.
درون جام نه شراب بود، نه چای. خالی بود، اما درخشان. هربار که دلش از دنیا می‌گرفت، این جام خالی رو برمی‌داشت و بهش خیره می‌شد. می‌گفت توی این لیوان فقط جای یه چیزه، یه شراب که فقط وقتی می‌جوشه که تو خاموش باشی.
همون لحظه، انگار چیزی توی دلش ترکید. یاد چشم‌های پسری افتاد که سال‌ها پیش در حالی که بارون می‌بارید دیده بود. قطره‌ای اشک از گوشه‌ی چشمش افتاد پایین، مثل اولین قطره‌ی رنگ روی بوم.