مستاصل و پر از درد نگاه می‌کرد؛ جلوی حیاط خونه نشسته بود ولی انگار توی یک دنیای دیگه‌ای سر می‌کرد. پشت به پشت سیگار روشن می‌کرد و تا سوختن دستش می‌کشید. غم داشت، سردرگم بود. حتما حس خیلی غریبی داشت که بعد از سال‌ها عاشقی، عشقش رو از دست داده بود، انگار امنیتش رو از دست داده بود. توی نگاهش ترس بود، انگار نمی‌دونست بدون همراهش باید چیکار کنه.
مردد بود، نمی‌دونست می‌خواد این زندگی رو ادامه بده یا نه. رفتم پیشش، بغلش کردم و دست‌هاش رو گرفتم؛ نه اون چیزی گفت و نه من، نگاه‌هامون کافی بود؛ اون غم داشت و من آغوش. با نگاه‌هامون صحبت می‌کردیم که صدای نوه‌ش اومد، از توی ماشین داد میزد بابا بیا بریم بهشت زهرا شلوغ میشه‌ها؛ بهم گفت: دارم میرم پیشش، ممنونم دخترم.
خداحافظی کردم و رفتم خونه، ساعت‌ها خوابیدم؛ این غم برای من هم سنگین بود چه برسه به اون.
