‌ ‌ ‌ ‌ avangárd

او عاشقِ باران بود و من مانند مروارید‌های برف بر زندگی او آوار می‌شدم،
او آبیِ اقیانوسِ آرامش را دوست‌داشت و من یاسیِ یاس‌های جنگلِ وحشت بودم،
میخک می‌خواست و من موگه بودم،
جنگل می‌خواست و من باغی کوچک انتهای سرزمین عشق بودم،
تنهایی می‌خواست و من همیشه بودم...
اشتباه من همین بودن بود،
من خودم بودم، نباید به خودیِ خود می‌بودم و گر نمی‌بودم و آنچه او خواسته بود بودم، می‌بود
جایی که باید باشد و می‌بودم جایی که خواهم باشم..
من تنها شبیه به چیزی که می‌خواست بودم و هیچوقت خودِ آن چیز نبودم...
درد‌هایم زخم شد با دیدنِ این واقعه‌ی شنیدنی..
زخم‌هایم خاکستر شد با طغیانِ آتشِ دیدنی..
وجودم لبخندِ زهر شد با دیدنِ دودِ دشت‌ها و دهکده‌ی عشق و این غم‌های بوییدنی..
چیزی باقی نماند از کلماتم که درست کنار هم قرار گیرند؛
فرار می‌کنند از ذهنِ تو و زبانِ من...
چه کنم..؟!
نه صاحبِ دوست‌داشتنت بودم نه مالکِ چشمانت...
حال نمیدانم که زنده‌ام در دنیای زندگان یا زنده‌ام در دنیای مردگان؛
شاید هم مرده‌ام در دنیای مردگان یا مرده‌ام در دنیای زندگان...
به پایان که می‌رسد نمی‌دانم بروم یا بمانم و اصلا چه تفاوتی دارد..؟!
بروم یا بمانم.. تو بگو کریستالِ شیرینِ چای صبحگاهی‌ام.. بروم، یا بمانم؟!