The Electronic Intifada در فارسی

قدرت‌های استعماری غربی مدت‌هاست که غزه و فلسطینیان را نه به‌عنوان مردمی صاحب تاریخ، فرهنگ و عاملیت، که به چشم جمعیتی نگریسته‌اند که باید کنترل، کنار گذاشته یا مدیریت شود. از نظر آن‌ها ما حیواناتی انسان‌نما، فرعی و خرج کردنی هستیم که باید آواره شده، گرسنگی کشیده و محو شوند؛ بی هیچ عواقبی. سخنان ترامپ -تقلیل غزه به «چیزی» که باید «پاکسازی» شود- امری نامتعارف [در فرهنگ استعماری] نیست، بلکه بازتاب روشنی از همین طرز فکر غیرانسانی است.

با این حال تاریخ ثابت کرده که آن‌ها اشتباه می‌کنند. غزه ابزاری سیاسی یا صرفاً منطقه‌ای بحران‌زده نیست. غزه با گوشت و خون زنده است. سرزمین مقاومتی‌ست که از هر تلاشی برای محوکردنش سرپیچی کرده. همان کسانی که برچسب آواره بر پیشانی‌شان خورده، حتی پیچیده‌ترین استراتژی‌های استعماری را نیز از کار انداخته‌اند. مردمی که ناتوان به نظر می‌رسند، پیوسته بهترین نقشه‌چینی‌های اشغالگر را هم مختل کرده‌اند.

آنچه ما متحمل شده‌ایم فقط یک جنگ یا فاجعه‌ی انسانی نیست. تلاشی سیستماتیک است برای درهم شکستن و ناپدید کردن ما. و با وجود همه‌ی این‌ها، آن‌ها شکست خوردند. خسارات ما غیرقابل اندازه‌گیری است. انسان‌های بزرگ، خانواده‌ها، خانه‌ها، خیابان‌ها و تاریخ‌ها، بر دیوارهای شهرهای ما حک شده. رویاها و آینده‌ها دزدیده شده‌اند. اما وقتی دیدیم مردم در 27 ژانویه 2025 به خانه‌های ویران‌شده‌ی خود بازگشتند، از ویرانه‌ها عبور کردند و خرابه‌ها را غربال کردند، ثابت شد که پیوند ما با این سرزمین ناگسستنی است.

صبح روز 27 دسامبر بی صدا گریه می‌کردم و اشک‌هایم را از دیگران پنهان می‌داشتم. موضوع فقط احمد یا بچه‌های کشته‌شده نبودند. موضوع این حس سنگین درماندگی بود. این سوال عمیق که چه کسی نفر بعدی خواهد بود.

احمد فقط یک پرستار نبود و بچه‌ها هم فقط آمار نبودند. آنان افرادی بودند با رویاها، آینده‌ها و داستان‌هایی شایسته‌ی به وقوع پیوستن.

حالا آتش‌بس برقرار شده است. پانزده ماه پس از شروع این سبعیت، آنانی از ما که جان سالم به در برده‌ایم، شاید بتوانیم از دشمنی که از غذا، آب و آسمان سلاح جنگ ساخته آسوده خاطر شویم.

اما احمد نه. نه حدیل. نه عبدالرحمن. و نه قربانیان بی‌شمار سرما و قحطی و خشونت‌های بزرگ، و بی‌تفاوتی جهان.

پسرک قهوه را آورد. گران بود. درحالی که قبلا هزینه‌ی دو فنجان قهوه زیر ۱ دلار بود، حالا قیمت این‌ها ۵ دلار شده بود.

کنارمان جوانی ۲۰ ساله که یک پایش قطع شده بود نشسته بود.

در گوشه‌ای دیگر، استاد دانشگاهی نشسته بود و سعی داشت به جمع کوچکی که دور هم جمع شده‌بودند درس بدهد.

یکی از دوستان خواهرم را هم آنجا دیدم که صورتش در اثر حملات فسفر سفید از شکل افتاده بود. یک دستش را هم از دست داده بود و خواهرش داشت به او کمک می‌کرد با کامپیوتر در آزمونی شرکت کند.

همه می‌لرزیدند. هوا سرد بود و گرمایش در کار نبود.

نمی دانم آنچه اتفاق افتاد یک پیروزی بود یا نه. معیاری برای قضاوت ندارم. اما ای دنیا، به یقین می‌دانم در جایگاه تو نیست که برای پیروزی‌ای که در آن شرکت نکرده‌ای سرود بخوانی و یا برباخت‌هایی که حین وقوعشان سکوت کرده بودی، اشک بریزی.

ای جهان، اکنون نیز ساکت باش. همانطور که در زمان نسل‌کشی، قحطی، ویرانی جبالیا، کشتار بیمارستان الاهلی، التماس‌های دکتر حسام ابوصفیه، ویرانی بیمارستان‌هایمان و کشتار فرزندانمان سکوت کرده بودی.

سکوت کن و بگذار شهدایمان را با احترام دفن کنیم تا شاید آرامشی را دریابند که در این جهان نیافتند. سکوت کن، چون در جایگاهی نیستی که بتوانی تعیین کنی چه کسی پیروز شده است: این شاخه‌ی زیتون یا این بوی دیرپای مرگ.