[گروه روان‌تحلیلی بینش]

شاید فکر کنی که اگر با افراد متعددی عشق بازی کنی، دوست داشتنی و مهم هستی. شاید احساس کنی که با همآغوشی های فراوان، عزت نفس آسیب‌ دیده‌ات التیام پیدا خواهد کرد و مورد توجه و تحسین قرار گرفته‌ای. شاید فکر کنی که تنها دارایی با ارزش‌ات زیبایی ظاهری و بدن توست و بخواهی که با روابط جنسی متعدد شاهدی بر مدعای خود بیابی.

از تو بیزارم، ترکم نکن

امروزه ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به شدت رو به خودشیفتگی دارد. قوای جنسی از همان ابتدا در سوژگی خود فرد سرمایه‌گذاری می‌شود. خودشیفتگی به معنی عشق به خود نیست.

تقلای اروس

اضطراب، سیر پیشروی زندگی ما را از یک ناکامی واقعی به ناکامی‌های فرضی دیگر رقم می‌زند، با به یاد آوردن تروماهای گذشته و فعال کردن ترس‌های قدیمی در این فرآیند. اضطراب همچون خودشناسی بر ما ظاهر می‌شود، زیرا؛ از طریق تجربۀ اضطراب است که ما حضور تعارض و کشمکش را در روان مان تشخیص می‌دهیم و می‌فهمیم که ما در خانه‌ای تکه‌تکه به سر می‌بریم نه در خانه‌ای یکپارچه؛ می‌فهمیم که سرکوب در درونمان به کمین نشسته است؛ می‌فهمیم که در سرگذشتمان ناکامی‌هایی را از سر گذرانده‌ایم که از تکرارشان در زندگی‌مان هراس داریم؛ و می‌فهمیم خطری آشنا و بااین‌حال دیرینه همواره زندگی‌مان را به شکلی پیشگویانه و رعب‌آور تهدید می‌کند.

اضطراب

در زندگی دو موقعیت هست که در آن‌ها حتی فرد عادی نیز، تا آنجا که پای قصد در کار باشد، می‌فهمد که نمی‌توان فراموشی را پدیده‌ای ابتدایی دانست، بلکه حق دارد چنین نتیجه‌گیری کند که انگیزه‌های نهانی وجود دارند. مواردی که من در نظر دارم روابط عاشقانه و انضباط ارتشی است.

آسیب شناسی روانی زندگی روزمره

کلید برتری هنر، علاوه بر پیام‌رسانی، این است که؛ دریافت‌کننده را بدون اینکه متوجه بشود دگرگون می‌سازد. هنر که تجلی ناخودآگاه روح بشر است، می‌داند که چگونه راهش را به سرچشمه بازیابد و بر آن تأثیر بگذارد.

حد و مرزهای هنر