شقایقی سرخ بودی، گمان می‌کردم گلی به تماشاییِ تو، بی آلایش است.
خیال هم نمی‌کردم که زهر هایت مرا به فقدان برساند.
چه با ظرافت مرا مانوسِ هلاهل‌ات کرده‌ای.
فرض را بر این گذاشته‌ بودم که در میانِ ظلماتِ روحم، خورشیدِ سرخم را یافتم، انگار که طالعم، برای اولین بار لبخند زد.
چه می‌دانستم قرار است، مرا از پا درآوری، سپس گلبرگ‌هایت را بر سرِ مزارم بریزی.
به من بال‌هایی از جنسِ طلا دادی، درحالِ پرواز کردنم، همان‌موقع که در اوج بودم، بال‌هایم را شکافتی.
هنگامِ سقوطم، مرا در قفسِ زرین و با‌شکوهت، حبس کردی.
اگر زخم هایم را که بخاطرِ زنجیری که به دورم بستی پدیدار شدند ، میبوسیدی.
اگر هنگامی که گرد و غبار ضریرم کرده بود، دستم را می‌گرفتی.
قسم به جانَت که تنها قسمِ راستم است، هیچ‌گاه دستت را رها نمی‌کردم.

پنتیِ سفیدش رو از پاهای ظریف و گندمی رنگش رد کرد ، و کامل پاهاش رو با چیرگیِ پنتی سفید رنگش پوشوند ، پیرهنِ ساتن سفید با طرح ساده ای که دورِ پیرهن با چین های ظریف و بهشتی ای ترکیب شده بود ، تن بلوریش رو جلوی چشم هایِ خمار مَردش پوشوند و لبخند گرم و نرمی رویِ لباش شکل گرفت و همزمان ، لب هاش رو بینِ دندون ردیفش قرار داد و گازِ ارومی برای بی نقص بودن پَک های منظم و برجسته معشوقه اش گرفت . قدم هایِ ظریف و ارومش رو رویِ کاشیِ چوبی کلبه که صدای نرمی با گذاشتن پاهاش به گوش میرسید ، سمتِ مردش برداشت و با کمی ناز و عشوه ، بوتیِ نرمش رو رویِ پاهای معشوقه اش قرار داد و اروم ، روی پاهاش نشست
مَردش ، دستاش رو به دور کمر باریک و ظریف پسرک روی پاهاش حلقه کرد و تنش رو به تنِ خودش کوبید . چشم هایِ وحشیش رو متمرکز به رویِ چشم هایِ معصوم پسرش کرد و بلافاصله ، بوسه ای رویِ چشم هایی که ترکیب از رنگ عسلی و کاراملی بودند گذاشت و نفسِ داغش رو روی پوست گندمی و ظریفش خالی کرد .
— ستـاره ها تویِ چشم هات موج میزنند ، پسرِ کاراملیِ من .

این پیامو فور کنید ببینم کیا اینجا جویینن و چک میکنن ، کسایی که فور نکنن یعنی اینجا رو چک نمیکنن و از چنلاشون لف میدم.