در حالی که با رئیس مربوط مشغول صحبت بودم، فرد دیگری که گویا انتظار نداشت شهروندان پرسشی درباره‌ی عملکرد آن‌ها بکنند، با لحنی شبیه پرخاش و تهدید وارد شد و دائم تکرار می‌کرد که صدای شما بلند است و دارید بی‌احترامی می‌کنید. سعی کردم اسم و منصبش را بپرسم که جواب سربالا داد. حالت او را درک کردم، چون رئیس قبلاً گفته بود که آن‌ها بخشی از اطلاعات هستند و می‌دانستم که کارشناسان اطلاعات عادت کرده‌اند در حالی با شهروندان گفت‌وگو کنند که چشم‌بند زده‌اند و صورت‌شان رو به دیوار است و مهم‌تر از آن، این‌که شهروندان سؤال نمی‌کنند بلکه پاسخ می‌دهند و در حقیقت از اتهامات دفاع می‌کنند. از این جهت شهروندی که چشم در چشم آنان باشد و سؤال خودش را طرح کند و پاسخ بخواهد فی‌نفسه به نهادهای امنیتی بی‌احترامی کرده و صدایش را بیش از حد معمول بلند کرده است.

سانسور کتاب که به نوعی از توقیف کتاب نقطه الکاف در سال ۱۳۰۳ توسط وزارت معارف و نظمیه آغاز شد، تا امروز همواره با فراز و فرودهایی، یکی از بزرگ‌ترین موانع در برابر رشد فرهنگی و گسترش کتاب و کتابخوانی در جامعه به‌طور کلی و مانعی خاص برای نشر کتاب‌های مربوط به زنان بوده است.

شاید همه این تلاش‌ها علیه سانسور بود که او را در سال ۲۰۰۶ شایسته نخستین زن ایرانی دریافت‌کننده جایزه آزادی بیان از اتحادیه جهانی ناشران کرد.