𝚳𐔖𐔖𝗇 𝗌𝗍𝗋𝗎𝖼𐔘 𖽑𖽑 𝁡🐈‍⬛️ 𝖳𝖺𐔂 𝖳𝖺𐔂 ֵ ៶៶

در هوای مطبوع یک صبح بهاری، صدای ورق خوردن کتاب‌های قدیمی با رایحه‌ی قهوه‌ی تازه‌دم در هم آمیخته بود. نور ملایم آفتاب از لابه‌لای پرده‌های کتان کرم‌رنگ، بر روی میز چوبی که آثار جویده‌شدن زمان را به دوش می‌کشید، می‌تابید.
او نشسته بود در اتاقی با دیوارهایی پوشیده از قفسه‌های چوب گردو، پر از جلدهای چرمی، از شکسپیر تا ویرجینیا وولف، و در دستش قلمی طلایی بود که گویی هر کلمه را با احترام بر کاغذ می‌نوشت. پیراهن سفیدش آستین‌خورده و کراوات نخی ساده‌اش او را نه اهل تجمل، بلکه وارث سلیقه‌ای اصیل نشان می‌داد.